Desde o Domingo, desmoralizado e triste, e hoxe é mércores pola noite. Soa a meianoite no péndulo do salón cando escrevo isto, nun deses arrebatos meus de actividade, tan desconcertantes logo dun da (de todos estes dias en realidade) sen facer practicamente nada. Hoxe, por exemplo, pasei toda a tarde (iso quere dicer de 4 a 9) a navegar por internet, sen rumo fixo, sen esperanza de atopar nada.
É este, supoño, un modo máis de suprimir-me e desaparecer.
Acabo de tomar un lexatin, o primeiro en semanas, pode que meses.
Estou preocupado por pequenas cousas, cousas insignificantes en comparación co grande desastre que é o conxunto da miña vida actual, e ao que sen embargo contribuen a empeorar: o final do curso, a desgana con que espero as vacacións, as tensións cos viciños da comunidade por mor de faramalladas domésticas, as esporádicas pero demoledoras tensións con Lustres...
O Domingo á noite chamou ex profeso para me contar que os seus alunos presentaran unha reclamación contra ela. Pedin-lle que fose breve, e non lle gustou; tampouco que lle dixese que eu non podia dar-lle nengun consello como non fose que consulte co sindicato.
Tampouco eu estou contento con todo isto: nen con que me chamase para conta-me o seu problema, nen coa resposta que lle dei, ainda que provavelmente fose a única resposta que lle podia dar.
E iso por hixiene afectiva. Por salvagardar a miña precária estabilidade emocional. Por temor a que me respondese como costumaba.
En definitiva, porque xa non estamos casados.
O que nos leva a unha estraña situación : coñecemo-nos perfectamente despois de vivermos vários anos xuntos. Temos unha filla.
Pero non somos amigos.
Somos outra cousa.
Tampouco serve a etiqueta de coñecidos.
Somos outra cousa diferente, e hai que aprendé-lo.
Eu non lle vou contando cada problema que teño, nen lle digo que me atopo máis só que nunca, nen lle recordo o absurdo que me sinto en Atenas, o lugar a que vin unicamente para estar con ela, e no que ela agora non está; tampouco que teño proxectado pedir o traslado o próximo curso para Ithaca, ainda que iso seguramente suporá que por cuestións económicas teña que olver viver na casa dos meus pais...
1 comentario:
as separacións son duras.
a miña durou anos (a separación afectiva, a outra foi un tris-tras)conto como tempo de inicio da separación moito antes de se producir de facto, cando emocionalmente comenzamos a estar en puntos diferentes. e empezou a rematar para min cando logrei ter ilusións nas que xa non tiña nada que ver él, e por fin, a liberdade emocional cando superei esa adicción que en maior ou menor grao sempre temos polas persoas...
mais eu estaba preparada para unha fonda amistade chegado ese punto:
¿por qué despreciar ese profundo coñecemento mutuo que tanto costa acadar, e que non se consigue con calquera?
pero él non quixo, máis ben me dixo que non estaba preparado para unha amistade.
foi unha pena. penso de seguro.
agora so temos unha amistade superficial, e non seguimos a evolución interior un do outro. para min é magoa. quérolle coma a alguén da miña familia a quen non vira conf recuencia. non sinto nada parecido a desexo nin amor romántico: terreo estupendo para amistade. pero non.
vese que él pensaba coma tí.
:-)
Publicar un comentario