Auxílio Social

Non puido resistir máis.

Preocupada non só polo meu benestar físico, senón e sobretodo polo benestar da miña alma, e perante o perigo que xa comerei do que haxa na casa supuxese saltar un Venres de vixília, entra miña mai pola casa adiante armada de consellos domésticos e dous tuper.

Un, alaranxado, cheo de vitaminas, con cremiña de cenoiras; o outro, azul, rebosante de proteínas e iodo, cun xureliño asadiño ainda quentiño.

E agora, mentres non che son horas de xantar, vai-te para a camiña; queres que che mire a febre, terás que tomar algunha medicina, vou-che por algo á farmácia, onde gardas o ferro que che organizo esta roupa...

Camiño da cama estiven por entrar no cuarto da miña filla; desistin porque non me dava decidido entre Os tres porquiños, Pinocho ou o último que estivemos lendo a semana pasada, asi que finalmente acabei onde sempre.

Coma un neno boíño.

Pero, desde as ruínas de Colónia, por veces me era dado escuitar a miña mai cantarelar na cociña mentres procesava a miña roupa limpa.

2666

Cos anos, e talvez co aumento da preguiza, un vai lendo menos; ou quizá a paciéncia míngua e varre do horizonte aqueles rios de lento e seguro transcorrer, os lagos remansados e profundos da novela decimonónica, os camiños nada directos a Swann, a Yoknapatawpha, á Casa do Ramalhete, á desgraza dos Karenin.
Sen embargo, desde hai máis de seis meses, con raras excepcións, abandono a miña illa cada noite para entrar nesa estraña casa con centos de cuartos, salas e corredores, chea de voces e de recordos, de histórias reais na ficción e de fantasmas soñados ou intuídos por personaxes soñados ou intuídos por un autor soñado ou intuído por quen isto aqui escreve, que á sua vez é soñado ou intuído por quen a Ithaca se achega.
Lin algunhas críticas respeito na Rede: a maioria son de compromiso, nada profundas agora que Bolaño morreu; outras descalifican por farragosa e inutilmente extensa unha novela que, como a mesma vida, non aceita límites no que ofrece.
Os límites somos nós quen os pomos.
E eu estes dias, aproveitando a reclusión da gripe e a mudez obrigada, fago travesia extra: interno-me no labirinto de voces desde que acordo pola mañá até perto do meiodia, sen outra compaña fóra do livro que o bater do vento e a choiva contra a xanela do cuarto, e hoxe reparo con sorpresa en que, dous dias máis, e estarei fóra desta auténtica colmea, destes catro díxitos estraños en que vivin muitos meses, muitas vidas.
Talvez 2666.

Influenza

Tócame con suavidade.
Faime tirar a camisa: percórreme o lombo e o peito con demora e dedos fríos, e repite a acción no pescozo e na caluga, con mans expertas; desagrádame o que me fai nas orellas, no nariz, pero consinto, inmóbil e case nu no centro do cuarto.
A seguir escoita bater o meu corazón e, por último, emite o seu diagnóstico, que eu xa sei de memoria.

Boda

O bon da Primavera sen dúvida é a mellora do tempo, e eses dias longos que parecen intermináveis sen a permanente ameaza do solpor dos dias invernais.
O pior da Primavera é sen dúvida o cámbio que provoca nas persoas: a xente aparentemente tranquila acorda do seu dia a dia e contrai a perigosa enfermidade da mudanza; alguns inician dietas, outros comezan cursos de idiomas ou namoran; hai-nos que se inscreven en xinásios, grupos vexetarianos de meditación ou ONGs; tamén hai quen descobre (parece mentira) que o seu armário está deixado da mao de Deus, ou que o que está deixado da mao de Deus é a sua própia vida, e argalla ideas de como mudar o triste futuro que agarda.
Asi, cada ano, o pior da Primavera son, sen dúvida, as bodas.
E os que vivemos a este lado do camiño, ao volvermos un dia do traballo cheos de fame, abrimos o buzón (ou descolgamos o teléfono, non seria a primeira vez) e atopamos, entre as cartas do banco e a publicidade, un branco sobre excesivamente longo, ou excesivamente adornado con dourados e flores, e inequivocamente intuímos que alguén se lembrou de invitar-nos ao seu casamento.
E asi sucedeu hoxe, Mércores da trégua, ao volver do traballo: entre as cartas do banco e os folletos sindicais, un sobre beige excesivamente longo, adornado con duas alianzas e duas pombas, convoca-me a unha cerimónia civil no mes de Maio.
Porfin, despois de 10 anos (talvez máis), dous fillos e unha hipoteca, Aurora e Taciturno regularizan o seu estado civil.
A cuestión agora é: o tradicional xogo de café ou un inovador (e útil) xogo de maletas?
Nona e Tere Holmes, plis, que opinades?

Contumácia

A tres anos da invasión do Irak, cando resulta inegável o fracaso da pax americana no país, ainda podemos escuitar a destacados membros daquel governo mentiroso que non están dispostos a que se lles recorde toda a vida a decisión de arrastrar-nos con embustes a unha guerra ilegal, inútil e inecesária.
Se tivesen o menor sentido da decéncia, calarian.
Claro que, se o tivesen, nengun deles sairia retratado nos Azores e nengun soldado español teria pisado nunca o Irak.

Insecto

Cando acordei esta mañá despois dun soño intranquilo, achei-me sobre a cama convertido nun monstruoso insecto. Estava deitado bocarriba cunha tremenda dor de cabeza e, o que era pior, sentindo un desasosego profundo e un gran cargo de conciéncia.
A noite pasada saín.
Por contar-lle a Vapin os motivos polos que non irei a Londres, polo San Patrício, por celebrar tamén o éxito da dieta... o caso é que, de inteirar-se, o internista choraria o meu pecado: tres cañas e catro tapas de queixo manchego. E non atenua o meu remorso o formoso gorro negro e verde de leprechaun ou bufón que me regalaron na Cova polo San Patrício e que agora, se puxo contra a dureza dos élitros e curvo un pouco o abdome, apenas dou alviscado desde aqui, imóbil mirando o teito, co portátil sobre o meu tórax quitinoso, mentres escrevo isto.

Calor

Abraiante, rotunda, espléndida, como sempre impontual, acode á nosa cita.
Non é necesário dicer o seu nome: está nas mimosas que sobreviveron á acción destrutora do Inverno, nas floriñas esparexidas ao pé das murallas de Ithaca, nos gomos verde claro das pólas de cada árvore.
Está no meu nariz, no meu corazón; tamén na excitación presente máis do que nunca ao Sul do meu ecuador, como unha resposta do sangue á chamada primitiva e orixinal.
En definitiva, no apetito sexual case feroz.

Está nos amigos que vou atopando polas ruas, sen casaco nen abrigo; está nas terrazas abeiradas aos bares de costume, na xente que enche as prazas, no calendário que agoira exames e unha avaliación que se toca xa coa ponta dos dedos.
Tamén nas vacacións de fin de trimestre, nos proxectos, contraditórios, subitamente recobrados para esas vacacións:
mentres Vapin recupera a vella idea de irmos a Londres nos festivos, un Pólis desencantado dunha lua cada vez máis minguante oferece-me o ouro e o mouro se vou con el a Marrakech.
Hamletizo-me durante uns dias: desloco-me mentalmente da medina aos megalitos de Stonehenge, deambulo entre dúvidas por Camden mentres os muecins chaman á oración no serao púrpura do Venres Santo, e digo para min non, e tamén digo non máis outra vez.
Esta noite negarei-me a Pólis, ainda que o porco que ceemos no chinés se torne máis ágri que doce e non se poida comer.
Na noite de San Patrício negarei-me a Vapin, ainda que a cervexa se volva tan negra e tan amarga que deixe de ser cervexa.

Xustiza

A lentitude da xustiza humana converte-a con frecuéncia en inxustiza.
Non citarei tampouco o nome do tirano por non honrá-lo, ainda que sexa escrevendo ao lado o substantivo vergoña.
E é agora cando se especula coa hipótese do suicídio, do asasinato, da conspiración, da neglixéncia médica: non lembro que houvese a preocupación que hai agora pola morte dun só home cando este mesmo causou coa sua demagóxia, o seu ódio étnico, a sua visión oportunista da realidade, a morte de miles de homes e mulleres e nenos.
Naquela altura, nunca a vella Europa estivera tan lonxe de nós nas miñas aulas e no meu corazón.
Lembremos o que dician os xornais: A tan só 3 horas do noso país, a Xugoslávia parece calquer país africano.
Señor: pode haver unha inxustiza maior?
Non sei. Deus, se existir, responda.

Arqueoloxia

Dentro das comemoracións do meio século da televisión, o telediário ofereceu imaxes dalguns dos programas infantis que vin e que, naturalmente, me marcaron de neno a mozo, non direi que a lume, pero enfin: dos Chiripitifláuticos á Bola de Cristal, de La casa del reloj aos pallasos da tele.
Emocionado polo revival, chamo por miña filla e por miña sobriña, que contemplaron as evolucións de Valentina e o Capitán Tan pola pantalla en branco e negro como quen ve desvendar unha mómia do Império Novo: silenciosas, asombradas e con certa grima.
A miña sobriña adolescente, ademais, cun aquel de lástima.
Un pouco despois, a miña filla volveu para dicer-me un segredo no ouvido: Gustaria-me ser pequena cando ti eras pequeno para poder ver esa tele contigo.

Dia da Muller

Non basta cun dia ao ano...

Nietzsche

Pouco a pouco, esta blog vai-se povoando de finados.
Inteiro-me deste por Nican, que me chama para contar-mo: hai poucos dias soterraron no claustro da Catedral o que fora profesor meu de Filosofia en 2º, coengo e carca, do que apenas gardo unha lembranza: Nietzsche, home intelixentísimo, e un demente; fixen-se vostedes que mantiña tratos carnais coa sua própia irmá, non lles digo máis...
E non nos dixo: entrou a saco a batallar contra o materialismo histórico, e daquel demo incestuoso nunca máis se soubo.
Anos despois, o Inverno anterior a Lisboa, Nietzsche seria o tema da inacabável tese de Laura; tamén o nome do seu cadeliño coxo e agradecido, aquel que unha mañá recollemos nunha estrada comarcal baixo a choiva.

Mistetas

O aviso de que Tere Holmes está en Ithaca pilla-me tarde e por sorpresa; a miña filla está comigo, os dous mergullados nun finde doméstico: de volta de xantar cos avós, encerramo-nos na casa fuxindo da ventisca, o frio e o dilúvio.
Despois de repasar a letra p, que como todo o mundo sabe é bastante difícil (pa, pe, pi, po, pu, pau, pio, pepe, pai), e mentres merenda, a nena quere ver a sua película favorita; pero antes de que os níveis de glicose en sangue se nos disparen, acorda-se de contar-me o chiste aquel da pobre señora que perdeu un can chamado Mistetas...
Estrañado e gozoso, miro como cai a choiva, e supoño que este mundo en realidade non deveu mudar tanto cando, 35 anos despois, a miña filla conta o mesmo chiste que eu contaba aos seus anos.
Provavelmente, algo asi deveu pensar Noé cando llo escuitou a Sem unha tarde escura, dentro da arca á deriva, por matar o tempo.