domingo, 12 de marzo de 2006

Arqueoloxia

Dentro das comemoracións do meio século da televisión, o telediário ofereceu imaxes dalguns dos programas infantis que vin e que, naturalmente, me marcaron de neno a mozo, non direi que a lume, pero enfin: dos Chiripitifláuticos á Bola de Cristal, de La casa del reloj aos pallasos da tele.
Emocionado polo revival, chamo por miña filla e por miña sobriña, que contemplaron as evolucións de Valentina e o Capitán Tan pola pantalla en branco e negro como quen ve desvendar unha mómia do Império Novo: silenciosas, asombradas e con certa grima.
A miña sobriña adolescente, ademais, cun aquel de lástima.
Un pouco despois, a miña filla volveu para dicer-me un segredo no ouvido: Gustaria-me ser pequena cando ti eras pequeno para poder ver esa tele contigo.

9 comentarios:

fisiologus dixo...

por qué cuando estás no me acompañas?

bueno dixo...

sua filha parece ter puxado ao pai! que coisa mais bonita de se dizer ou ouvir!!!

Tere Holmes dixo...

Por cierto, algún día podrías leer los mensajes que te dejo en tu móvil o en el fijo y así no te enterarías dos días después que estoy en Ithaca
Demasiados aniversarios juntos para mí. Nunca podré olvidar lo de: “Somos como una espina que sólo sabe pinchar y más malos que la quina”.
Pero creo que se te ha olvidado el aniversario más importante: “El 11-M”
En el 2004 no pude llorar hasta pasado mucho tiempo. Me sentía profundamente orgullosa de esta ciudad. Vivo cerca de Atocha y todavía me pregunto como se coordinó todo aquel día. Este año cuando no llevo el coche debo ir en la línea de “los trenes de la muerte” y pese a que todos los habitantes de esta ciudad tenemos una extraña capacidad para dormir hasta llegar a nuestro destino, no puedo evitar despertarme cuando oigo por la megafonía: “El Pozo”. No sé por qué Santa Eugenia me impresiona menos, tal vez porque conozco gente que vive enfrente de la estación de El Pozo y me han contado lo que vivieron aquel día y …sólo gente muy fuerte puede narrar aquel horror.
Pero este año he llorado el viernes y el sábado y eso que nadie conocido resultó “afectado”. Sólo puedo explicar esta diferencia porque en el 2004 creía en la capacidad del ser humano para ser lo peor (los asesinos) y lo mejor (la respuesta ciudadana) pero este año no he podido digerir la mierda que destilan algunos políticos y no creo que haga falta decir a quienes me refiero.
Mi más profunda compasión (en el sentido etimológico de la palabra “sentir con”) con las víctimas.

Arín dixo...

A min a que me gustaba era Valentina, a noiva ideal de todos os da nosa xeración. Vaia recordos me trouxo, Kaplan!

i.a. dixo...

nom é (por vezes) adorável essa nena sua :-) ?

Peke dixo...

Ai Locomotoro e Valentina e o capitán Tan. Eu tamén os vía hai... Tanto, si?

Morgana dixo...

¿Y se acuerda de La casa del reloj? Esa era mi favorita. :-P

Laurindinha dixo...

Que bonito o que che dixo a túa filla...

Moraima dixo...

Ás veces boto de menos ter una nena así que me diga esas cousas ao oído.