A miña filla chama ao xantar por un asunto biográfico e delicado: a mestra púxolles como tarefa para este finde indagar na memoria familiar, e levar para luns á aula:
a) unha anécdota relacionada co seu propio nacemento;
b) a canción de berce que súas mais acostumaban a cantarlles para durmilos.
A primeira encomenda tena moi clara: contará como estivo a isto de nacer no
coche, un mes antes do previsto, camiño do
hospital; súa mai contoulle que rompeu augas no asento do copiloto e que aguantou como podía mentres eu conducía pola
autostrada igual que se un demo nos perseguise; tamén contará que pasou os 18 primeiros días da súa vida encerrada nunha
urna de cristal, como a Bela Dormente, que na incubadora do lado había un
buda, pelado e barrigón, e que ela era tan pouquiña cousa que até as enfermeiras lle chamaban
a raniña.
Da segunda encomenda só ten claro que ela é a única da escola a quen cantaba e arrolaba seu pai. Escollo a
nana da mora grande, o poema de
Valente que cantaba
Paco Ibáñez con esa súa voz de cura, rouca de tabaco e
jb. Susúrrolle á nena a canción polo fío do teléfono; teño que parar e repetir varias veces versos e palabras, porque ao outro lado do auricular ela está a copiar na libreta o que lle canto.
Nalgún momento até parece que tornamos á
casa amarela de
Atenas, e ao final a voz tamén a min se me pon un pouco rouca, non sei por que, xa que non fumo.