Nana

A miña filla chama ao xantar por un asunto biográfico e delicado: a mestra púxolles como tarefa para este finde indagar na memoria familiar, e levar para luns á aula:

a) unha anécdota relacionada co seu propio nacemento;

b) a canción de berce que súas mais acostumaban a cantarlles para durmilos.

A primeira encomenda tena moi clara: contará como estivo a isto de nacer no coche, un mes antes do previsto, camiño do hospital; súa mai contoulle que rompeu augas no asento do copiloto e que aguantou como podía mentres eu conducía pola autostrada igual que se un demo nos perseguise; tamén contará que pasou os 18 primeiros días da súa vida encerrada nunha urna de cristal, como a Bela Dormente, que na incubadora do lado había un buda, pelado e barrigón, e que ela era tan pouquiña cousa que até as enfermeiras lle chamaban a raniña.

Da segunda encomenda só ten claro que ela é a única da escola a quen cantaba e arrolaba seu pai. Escollo a nana da mora grande, o poema de Valente que cantaba Paco Ibáñez con esa súa voz de cura, rouca de tabaco e jb. Susúrrolle á nena a canción polo fío do teléfono; teño que parar e repetir varias veces versos e palabras, porque ao outro lado do auricular ela está a copiar na libreta o que lle canto.

Nalgún momento até parece que tornamos á casa amarela de Atenas, e ao final a voz tamén a min se me pon un pouco rouca, non sei por que, xa que non fumo.