venres, 31 de decembro de 2010

2011

A señorita Kaplan marchou xa para a casa da súa mai, preocupadísima co tema das uvas e dos agasallos pendentes no seu outro hemisferio familiar.
A este lado da familia, eu cearei na dos meus pais, non sen antes facer de taxista ao longo da tarde carrexando parentes: cearán ademais connosco as tías O. e G., irmás de meu pai, e como xa é tradicional, o tío H., irmán da miña mai; seremos nove en total, pero sumando os anos de todos (563) poderíamos recuar até antes da caída de Constantinopla ou avanzar no tempo até nos situarmos nun incerto século XXVII.
En lugar diso, rillaremos no marisco e cearemos o cabrito en paz, ben instaladiños no presente, e todos xuntos daremos a benvida a un ano que, se Deus non o remedia, parece que se nos presenta vestido dun gris marengo que pon medo. 

Feliz 2011 e moita sorte a todos.

mércores, 29 de decembro de 2010

Inocente

Amoréaseme o traballo ben porque a señorita Kaplan requere adicación a tempo completo ou ben  porque o Nadal me descoloca con idas e vindas, e inesperadas performances surrealistas das que vou destacar a que me sucedeu onte, día dos Inocentes, cando chamou Polis cerca do mediodía para pedir axuda porque caera no baño; afortunadamente, tiña o móbil consigo e necesitaba alguén que o axudase a erguerse porque, segundo me dixo, seguía tendido na bañeira e todo lle daba voltas arredor; propúxenlle chamar a urxencias, pero el teimou en que prefería que eu fose antes, que non había fracturas nin parecía nada serio, e que a chave do piso (inaudito!) estaba baixo o  limpapés da entrada.
Cun nó na boca do estómago levei a nena para a casa dos avós que, naturalmente, non estaban; ocorréuseme que podía deixala na da miña irmá, pero tampouco había ninguén; finalmente voltamos aquí, e a señorita Kaplan quedou na compaña de Bob Esponxa mentres eu saía a fume de carozo disposto a atopar un ecce homo agarrado a un móbil e tendido nun cuarto de baño.
Nada máis lonxe da realidade; a chave estaba no lugar previsto, pero Polis non: estaba na cociña, vestido cun suéter colorado con renos e abetos, e rodeado de copas, pratos e bandexas de catering; alí lle aturei pacientemente que me chamase inocente e logo me explicase que C. estaba en camiño para un xantar a tres, e que argallou todo aquilo da caída no baño para que porfín C. e eu nos coñezamos sen valeren desculpas nin pretextos.
Supoño que Polis calculou, non sei por que, que a señorita Kaplan estaría para final de ano e Reis, e en vez dunha invitación civilizada a que correspondese unha resposta tamén civilizada organizou un show de tres pares que máis merecía que lle estampasen no cranio as robalizas trufadas.
En lugar diso, e despois de lle dicir onde o mandaba, fun xantar onde a miña filla; ao outro aínda lle sentín laiarse de tanta comida como ía sobrar.

sábado, 25 de decembro de 2010

Na barbería

Tal día coma este de 1977 falecía Charles Chaplin; aquel mesmo ano e con varias décadas de retraso, os españois puidemos asistir á estrea d' O gran ditador, película que denunciaba maxistralmente a abominación dos fascismos e en que o noso particular ditador se víra retratado; dela escollemos a secuencia en que o barbeiro xudeu atende o seu cliente.
Para comezarmos o día de Nadal con música, cine e un sorriso tenro que anda pertiño da gargallada.

martes, 21 de decembro de 2010

Sorteo

Os días anteriores ás vacacións son terribles, está cientificamente demostrado; quen tivese a menor dúbida só tería que asomarse ao meu instituto estas últimas mañás, e iso que os días cincentos e fríos mantiveron algo a raia o entusiasmo dos adolescentes que, aínda así, bulían polos corredores a deshora, chimpaban entre eles e escornábanse como túzaros no patio, e resistíanse a entrar nas aulas como se os foren enviar a un campo de exterminio.
Tomando café, o meu lapsus de hoxe na biblioteca (esquecín o contrasinal de acceso ao programa de préstamo, ese que levo marcando todos os días lectivos desde hai tres cursos, e tiven que ir á procura de Erg) deu pé a que cada un mostrase o seu grao de carbonización laboral e docente, e que en resumidas contas vén significar que ningún se ve dentro de dúas décadas pastoreando os fillos (os netos talvez) destes a quen hoxe tentamos ensinar a diferenciar un suxeito dun predicado.
Non sei se foi Chicles no pelo ou Cam quen saíndo se acordou de que mañá, quizás, o Gordo nos retire.
Pero vai ser que non, como sempre ocorre.

luns, 20 de decembro de 2010

sábado, 18 de decembro de 2010

Compras e gastos

Como cada ano por estas datas, regaleime outro bocado de casa: tras a redución de prazos da hipoteca, o tobo será completamente meu o 1 de Agosto de 2032, xusto tres meses antes de xubilarme segundo as novas e inevitables previsións gobernamentais.
Fóra da miña nova parede, e con excepción do de meu cuñado, que non fuma nin usa gravata e requere moita imaxinación, todos os agasallos están baixo a árbore, e a cartilla treme á espera da reparadora paga extra.
Pero a señorita Kaplan complicoume un pouco as cousas onte ao dicir que non lle ten mérito ningún chegar e atopar os paquetes colocadiños á vista, que vai ser unha tortura velos e ter que esperar até a mañá de Nadal, e que prefire a sorpresa de erguerse e ir correndo a abrilos, por moito que me complique a min a vida agora gardalos nos altos dos armarios.
Polo demais, estou preguizoso e contando os días para as vacacións: a estas alturas non montei aínda o belén, non mandei as felicitacións aos amigos, e teño o tobo coma unha selva de caixas, cestas de roupa limpa, libros e discos fóra do seu, e desgana, moita desgana.

martes, 14 de decembro de 2010

Preparativos

Quen deu a saída foi meu cuñado, que chamou para ver se eu tiña algúns camelos de sobra; díxenlle que non, que os que teño son tres e indispensables, pero que podía prestarlle uns poucos pastores e unha lavandeira. Aínda estou á espera de que os veña buscar para o superbelén que lle montou na tenda e que trae a miña irmá pola rúa da amargura.
A señorita Kaplan, que ten unha axenda máis chea que a de Ban Ki-moon, tamén chamou para dicir que tras os cambios e cancelacións de última hora nos ensaios, adestramentos e partidos que lle cómpren, pasará connosco a primeira parte das vacacións, en vez do Aninovo e os Reis como os últimos anos. Moi previsora ela, tamén di que ten as listas ao día: quen terá que lle regalar a Barbie, quen un pixama, quen o xogo de mesa, etc.
Aquí xa esperan por ela baixo a árbore o que me pediu, un libro dos records e a quinta temporada de Friends, pero tamén un microscopio e unha gran bóla de neve cos que non conta.
Esta semana comprareille un par de libros máis.
Para min, inesperadamente, foi o destino quen decidiu: cumpriume un novo DVD para substituír o outro, que colleu o feo costume de colapsar a media película. De momento, hai tres ou catro que esperan desvelar se ao final os protagonistas casan ou o se o mordomo era o asasino.

domingo, 12 de decembro de 2010

Seis anos



Vía A Collection a Day

Este blogo cumpre seis anos e un día: con 1.037 postaxes e 4.113 comentarios a día de hoxe, non fai falta que diga que se mantén en pleno vigor, que non precisa vitaminas nin máis estímulos que os comentarios dos amigos fieis que por aquí asoman, e que segue vizosa aquela teimosía por contar cousas insignificantes que polo visto aínda interesan a moitos.
Non sei que fai que un blogo acabe, pero este parece que ten corda dabondo.

mércores, 8 de decembro de 2010

Get back!

Non é certo que, como dicía o outro, agora de case todo hai xa vinte anos. Hoxe (mañá en realidade, por causa da diferenza horaria) cúmprense trinta anos do asasinato de John Lennon, ou o que é o mesmo, do día en que a morte se instalou para sempre como inquilina indesexable dos campos de morangos.
A lenda di que había pezoña neles desde moi atrás, que os diamantes no ceo de Lucy se volveran opacos co fulgor do diñeiro, que as extravagancias da psicodelia xa non eran nin inocentes nin divertidas, e que de Penny Lane  acabaran expulsando a banda dos corazóns solitarios para convertela nunha covacha de hipócritas que só pensaban no beneficio propio.
Os xornais informarían nos días seguintes que o asasino, un camareiro que cría ser Holden Caulfield, escolleu a Lennon porque era o máis famoso dos Beatles e a encarnación da mentira en que se converteran; o que non sabía é que matando o home estaba a reforzar un mito que formaba xa parte da memoria e dos corazóns dos homes, e que como tal perdurará para sempre.

domingo, 5 de decembro de 2010

Logo


Deixando a un lado o tan salomónico como pouco imaxinativo nome da caixa recén nacida, a alguén máis o logo escollido lle fai pensar en dúas afgás con burka conversando pola rúa, camiño do mercado?

xoves, 2 de decembro de 2010

Neve

Como no conto do pastoriño e o lobo, despois de tantos anuncios porfín chegou a neve; cando onte me fun para a cama,  unha néboa londinense amortallaba a cidade e un post irónico sobre a falta de tino dos meteorólogos esperaba ser terminado pola tarde.
Cando me erguín esta mañá a neve refulxía ao sol, fermosamente, e o móbil esquecido no coche gardaba dúas mensaxes que lin por casualidade moito despois, co motor xa aceso e o portón do garaxe aberto para saír.
Por mor da nevarada, o director suspendía hoxe  as clases no meu instituto; polo mesmo motivo, a outra mensaxe indicaba que as eleccións sindicais se retrasaban unha semana.
Estou seguro de que o meu corazón ten acollido gozos moito maiores, pero teñan por seguro que o que sentín naquel momento, sentado diante do volante e co móbil aínda iluminado na man e a carpeta repleta de exames sen corrixir no asento do copiloto, merece sen dúbida un lugar de honra na relación de momentos sublimes da miña vida. Á espera do día que me poña coas memorias, fago constar aquí hoxe que os exames ficaron onde estaban, que deixei o coche ipso facto, e que a correr fun arriba pola cámara e ao rocho polas botas.
E é que Mouse Park, xélido na mañá xélida e vestido de branco coma unha noiva antiga e morta, estaba a agardar un fotógrafo.


martes, 30 de novembro de 2010

sábado, 27 de novembro de 2010

In dreams

Aí fóra, na mañá, as árbores aparecen aterecidas, as casas acordan lentamente baixo os tellados brancos, e a xente que pasa móvese lentamente baixo un sol pálido que durará pouco. Almorzando, con dedos fríos pasei as follas dun libro que me prestaron e volvín correndo á cama.
Un día máis esquecín poñer as fabas a mollo e un día máis teño exames por corrixir. Os Polis están pechados por enfermidade e eu agradézolles non ter que saír á noite siberiana. Descartando pasar o ferro a unhas camisas, perigan a ducha, o xersei que planeara comprar hoxe, e até ir xantar á dos meus pais.
A dous pasos da hibernación convertido definitivamente en marmota, pregúntome se namorarme outra vez non facilitaría un pouco as cousas.
É Roy Orbison, In dreams, quen mo aconsella.

mércores, 24 de novembro de 2010

Substitucións

Seguir as sangrentas peripecias de Dexter, o bon psicópata, acabou por converterse nun auténtico desafío á miña paciencia por causas totalmente alleas á serie, que se deixa ver aínda que con moito menos entusiasmo do que esperaba.
Canta teimosía cómpre para sentar cada tarde diante do portátil, cruzando os dedos para que o capítulo traia a dobraxe  sincronizada  co movemento de labios dos actores, encomendándose a un santo ventureiro para que o tempo de visión cubra o que dura o episodio, para que os minutos sexan efectivamente de 60 segundos auténticos; por se fose pouco, os altofalantes do ordenata fallan, así que os meus ouvidos, que desde logo non son os máis agudos a este lado do Pecos, perden moito do que non deberían perder.
Pero a esmagadora dúbida, que Hamlet formulou moito máis elegantemente, rematou: tal e como estaba combinado, Domingo pasou Polis para traer a solución embrullada en papel do Carrefour; traía ademais consigo dramáticas historias de crise inmobiliaria que disolveu en burbullas de cervexa e ondas de fume de cigarro, e outras novidades no panorama cardíaco que explicaban os cambios na vestimenta, a reaparición da mosca no seu queixo e, posiblemente, os altos niveis de dopamina en sangue e aquel estro de endorfinas que ía deixando ao paso: despois de nos escornarmos con amabilidade (naturalmente pagarei eu, que para iso celebro anos) o vindeiro Sábado volverei ter o gusto de coñecer un novo señor Polis, acto este que por certo empeza a se converter en rutina.
Para daquela unha nova familia adoptada, esta vez os Soprano que Polis traía ao completo baixo o brazo en sobria caixa de cartón, estará instalada a corpo de rei na miña casa e nas miñas tardes, mentres Dexter, definitivamente, goes home.

domingo, 21 de novembro de 2010

sábado, 20 de novembro de 2010

Mal día

O día comezou mal: no garaxe, ao ir para o traballo, a columna de marras moveuse do seu sitio e rabuñoume cunha aresta a impecable porta do acompañante.
Dá igual se a ferida na chapa non é gran cousa: cos coches novos pasa como coa virxindade, que ou se ten ou non se ten, e, por moitas voltas que se lle dea, agora este coche xa non é novo.

Ás catro, cos pratos aínda sobre a mesa e dubidando se poñerme a monear na butaca mentres os ñus corrían no Masai Mara, entran sucesivamente tres chamadas: miña irmá con noticias dos nosos pais, que virán á noite e hei de ser eu que quen os vaia recoller á estación porque a súa relixión lles prohibe coller un taxi; a seguir chama Teddy, que desembarca aquí Venres para xantarmos xuntos e a quen un pouco tenso houben de marcar minuciosamente os parámetros da visita, porque pola tarde hei de ir buscar a nena; por último, quen  chama é Polis; hai séculos que non nos vemos e escolle precisamente esta noite para traerme o agasallo dos meus anos en troques dun convite que hoxe é imposible porque teño que esperar polos meus pais, e Venres despois do traballo tampoco pode ser, porque é cando xanto con Teddy e logo á tarde ir pola señorita Kaplan, que estará comigo o finde. Polis rosma un pouco, por se dá aberto algunha fenda, pero porfín acepta que lle dea cita para o Domingo á noitiña, como no dentista.

Pola noite meus pais chegaron con retraso; durante hora e media paseei polo vestíbulo da estación para non arrefecer, coa única compaña duns poucos viaxeiros e as súas maletas, o home que pulía o chan cunha máquina, e un grupo de patibularios que socializaba á volta dun cartón de viño. Cando chegou o bus aínda houben de escoitar unha bronca por ter deixado tan lonxe o coche; se ademais chegan a dicir algo da porta, xuro que saímos nos sucesos.

martes, 16 de novembro de 2010

Eu xa tomo pastillas contra a dor allea, e ti?



Se ademais queres receitalas aos amigos e coñecidos, podes entrando aquí.

domingo, 14 de novembro de 2010

Un sábado familiar

Onte Sábado foi un día moi familiar, mesmo sen estaren meus pais, que empezan a parecerse ao tío Matt de Fraggle Rock, aquel que enviaba postais desde os lugares máis dispares do mundo exterior; con crise ou sen crise, eles atopan sempre billetes para illas, roteiros da terceira idade ou balnearios, e cando regresan emborráchannos con crónicas interminables de bufés, reencontros con coñecidos doutras viaxes, compras e visitas a monumentos inverosímiles (acueduto de Granada, murallas de Mérida, Giralda de Toledo).
Mentres facemos acopio de paciencia, pois en  tres días estarán de volta, miña irmá e eu visitamos as tías na residencia: atopámolas sentadas no salón da televisión, onde un mar de vellos matan as horas que restan para o xantar; as tías emociónanse ao vernos, e todos nos miran cando saímos para o cuarto; arriba, á volta da mesa redonda, falamos de cousas triviais que complican os fallos no sonotone da tía G. e a dureza de ouvido que comparto coa tía O., de maneira que a miña irmá acaba facendo de moderadora e intérprete, e todos berramos como na tele, repetindo frases sobre a saúde e a comida que lles dan e as nenas e os meus pais e o ben que elas están alí, mentres elas poñen cara de non as teren todas consigo.
Despedímonos no vestíbulo; deixámolas na corrente que se dirixe ao comedor e onde vemos un pouco de todo: de chándales a boinas ancestrais, de loitos rigorosos a cardados imposibles, de muletas a andadores; é a hora do xantar e arrecende deliciosamente alí a carne asada e verdura.
Sen que no coche fagamos referencia ao nó que os dous levamos no estómago, déixome invitar á da miña irmá: hai carne á pedra, que meu cuñado coloca con coidado sobre a mesa do comedor; todos están entusiasmados con esta comida, pero eu fago imposibles para non ollar o prato de carne crúa e sanguinolenta da que collemos as talladas que asaremos; logo, coa cadela estomballada aos nosos pés, na sobremesa prolongada capuccino tras capuccino, a miña irmá e eu puxémonos a pescar da memoria escolar común non só pobres almas cándidas senón tamén auténticos fillos de puta.

sábado, 13 de novembro de 2010

Berlanga (1921-2010)


Traio dúas noticias: unha mala e outra boa.
A mala é que hoxe morreu a ternura. A boa, que o Alén (se o hai) cada vez se vai volvendo máis interesante.

venres, 12 de novembro de 2010

Sáhara

O noso Goberno hai un par de días rachou as vestes e reaxiu indignado á insinuación de ter sabido previamente que o campamento saharaui ía ser atacado.
A situación agora non é moito mellor: a flamante ministra saíu a dicir que lamenta pero non condena a violencia desatada por Marrocos sobre un territorio que ocupa ilegalmente hai 35 anos; aquí non valen nin as expulsións de xornalistas para evitar testemuños incómodos nin a morte dun saharaui con nacionalidade española por nacer antes da descolonización nin as noticias espeluznantes de violacións dos dereitos humanos que burlan a censura. Marrocos segue a ser un viciño estratéxico apesar de que, ou precisamente porque, reina nel un tirano medieval a quen se lle consente todo.
Ao parecer, non convén encabuxar o régulo con conflitos e escrúpulos morais porque temos pescadores que pescan nas súas augas, porque aí están Ceuta e Melilla, porque nos ha de controlar a inmigración ilegal, e principalmente porque ha de servir de paraventos contra Al-Qaeda e o integrismo, esas forzas que parece que só se poden combater cos procedementos medievais cos que Mohamed VI, o autócrata, rexe o seu reino.
Que mala sorte a vosa, meus pobres saharauis, que sodes moeda de cambio; nin árabes nin cristiáns levantan ou levantarán a voz para vos defender, e (oxalá me equivoque) o voso destino, coma unha ferida infectada e molesta, seguirá pasando de xeración en xeración sen resolverse.

xoves, 11 de novembro de 2010

Outono

Non contei aínda que a semana pasada, antes de que os vendavais dos anos e o climatolóxico puxesen patas arriba algunhas cousas, estiven na terra de Teddy para visitalo e coñecer a súa amiga MB, que é dona dunha fermosa casa (que bos momentos temos pasado neste xardín, comentou Teddy, non sei se xunto ao estanque das carpas ou ao pé dos bambús ou baixo a parra coa follateira de ouro).
Se o día apenas deu para pór o pé na mesma Celanova, por contra as circunstancias convertéronnos en improvisados porteadores de cadros e, tras unha visita ao esquecible santuario kitch da Armada e un xantar amigable, asomeime con eles á fermosísima igrexa de San Pedro da Mezquita (abaixo), cos agnus dei e as figuras animais de ferocidade pétrea, co cemiterio florido recén pasado o día de Todos os Santos.
Paseamos porfín pola adormecida e morriñenta Vilanova, mentres o solpor caía sobre a torre e os tellados, e acabamos conversando os tres ao pé do lume nunha lareira antiga e restaurada en que ardían ramiñas de figueira.



sábado, 6 de novembro de 2010

xoves, 4 de novembro de 2010

Os 45


En Maio de 1962 o presidente Kennedy cumpría 45 anos, e á celebración no Madison Square Garden de Nova York asistiron máis de 15.000 persoas, unha entre as cales fixo esquecer a moitos dos presentes o motivo daquela festa cando, vestindo un axustado modelo cor de pel no que escintilaban segundo as crónicas da época até 2.500 cristais, cantou un máis que tórrido Happy birthday, Mr President desde o estrado.
Hoxe, 48 anos e medio máis tarde, quen cumpre os 45 son eu; á celebración, esta mañá na cafetería de todas as mañás, asistiron catro persoas que tomaron o café de todas as mañás acompañado do seu cruasán de xoguete, e outra que ademais almorzou un bocata de tortilla; afortunadamente, ningunha delas me cantou nada.

luns, 1 de novembro de 2010

A dama e a Morte

Comeza Novembro co habitual labirinto das pequenas liturxias imprescindibles: retrasamos unha hora os reloxios (aínda algún haberá pola casa coa hora vella), levamos flores ao cemiterio apesar da alerta por ventos fortes e choiva, pensamos en magostos e viño novo, escoitamos as aventuras da señorita Kaplan no Samaín da escola, lembramos os mortiños familiares, miramos con resignación o calendario, a tiro de catro días para outro lastro, e entre libros e pelis buscamos con que celebrar o inicio deste bendito mes.
A curtametraxe, moi laureada no seu día, axuda a reflectir sobre o dereito a morrer dignamente.
Por moito que algúns teimen en negalo, non hai nada máis natural nesta vida que morrer; médicos, pacientes e familias alíanse para gañar batallas, unha e outra vez, pero habitualmente esquecen que a guerra está perdida de antemán e que a mellor saída é sempre aquí a rendición digna, incruenta e sen sufrimento.
A que desexo para min e para os que eu quero.

domingo, 31 de outubro de 2010

De papistas e papas

Estiven un pouco liado e por iso non dei feito o post correspondente: como se sabe, unha imprenta non dá entregado os exemplares impresos da revista Retranca alegando escrúpulos de conciencia ao se atacar nela ao Papa pola súa inevitable visita.
O asunto é patético pero hai algo de luz na fétida cloaca: polo menos non se trata de censura oficial (felizmente, pero cómpre non baixar a garda, que neste país noso xa se sabe) senón dos supostos escrúpulos da imprenta.
Sen que dea para tirar foguetes, a historia acabará ben: a revista está a imprimírse noutra imprenta e sairá á rúa segundo o previsto; a publicidade que se lle fixo é impagable; a campaña contra a visita do B-XVI aumentou folgos; e por último, xa que nos contratos mercantís, se non estou errado, non valen obxeccións de conciencia, sempre se poden reclamar danos e prexuízos á imprenta hipócrito-catolicona, de xeito que lle saia a torta un pan.

sábado, 30 de outubro de 2010

Centenario

Tal día como hoxe Miguel Hernández cumpriría cen anos; como era de esperar, uns, e principalmente outros, andan ás voltas para achegar a figura inmensa do poeta ao sol que mellor quenta, camuflando con homenaxes e palabras grandes a inxustiza da súa condena a morte, despois conmutada pola cadea perpetua cando o poeta xa estaba gravemente enfermo.
Para recordalo traemos hoxe aquí as Nanas da Cebola na voz de Joan Manuel Serrat; a historia é coñecida: escribiunas o poeta en prisión para o seu fillo, despois de ler unha carta da súa muller en que lle dicía que só se alimentaba de cebolas e pan.
Non coñezo nada máis conmovedor nin máis tráxico: pai, mai e fillo convértense en símbolo da miseria que ilustran as imaxes, e da que como sempre sucede foron os nenos as principais vítimas.

xoves, 28 de outubro de 2010

Detectives

Normalmente non releo: hai demasiados peixes no mar e a vida é breve.
Pero a semana pasada, a emisión dun documental sobre o imprescindible Roberto Bolaño que coincidiu co final dun mal libro doutra presunta raíña sueca da novela negra, catrocentas fétidas páxinas que significativamente avalaban revistas como AR e Yodona, mudou a norma.
Que me fixo levar da Biblioteca Pública tal fraude para a casa é algo que me terei que facer mirar, desde logo, pero cando andaba á procura dalgún remedio con que tirar da boca o mal sabor da cousa sueca, o documental da tele deume a idea de reler Los detectives salvajes (hai moito menos que lin 2666, como xa contei aquí), e poñerme de novo a buscar ombro con ombro cos real-visceralistas a Cesárea Tinajero polo deserto de Sonora.
Agora desde Ithaca como hai once anos e medio, no Verán do ano en que casamos, a busquei desde os parques e biergärten de Munich, de Ratisbona e Würzburg, e desde as salas de espera do aeroporto de Frankfurt mentres agardábamos o noso voo.

domingo, 24 de outubro de 2010

Prematuro

Dando voltas por aí atopei esta felicitación de Natal cun significado especial para os pais de nenos con tanta curiosidade por ver o mundo que, coma a señorita Kaplan, viñeron a el antes de tempo.
O texto case ilexible que figura enriba, á dereita, di: Cada ano, a Unidade de Prematuros do Hospital Edith Cavell envía postais aos outros departamentos, así como a algúns ex pacientes. Este ano enviaron a postal a mediados de Outubro. Cando a abras verás a mensaxe:

Feliz Nadal (prematuro)



xoves, 21 de outubro de 2010

Non á visita papal


Eu non desexo que veña, e moito menos de gorra (ou de mitra, neste caso) cos meus impostos, que en tempos coma estes deberían destinarse a cousas máis útiles e solidarias.
Se ti tampouco estás de acordo, podes asinar aquí contra esta visita indesexable, innecesaria e gorrona.

sábado, 16 de outubro de 2010

Bolboretas

O Martes pasado, que era último día do Sanfro e festivo, foi o que elixiu Teddy para xantarmos na grella proletaria de sempre, a do polígono. Cando chegamos no seu coche vímola pechada, como eu supuña: nun día así o polígono é un ermo; obreiros e camioneiros están de festa, comen o polbo coa familia e pasean entre barracas e vendedores de bolsos e falsos calzóns de marca.
Só con esforzo dei convencido a Teddy de que non atoparíamos onde comer nin onde deixar o coche, e que o mellor ía ser tirar para o centro comercial, alí ao pé, onde case había máis persoal que clientes.
Axiña comprendín, esperando polos gorentosos ravioli en mollo de améndoas que demoraron unha eternidade, que o xantar era unha trampa: Teddy, encantado de terse coñecido e seguro de que eu non podía fuxir, disertou máis de dúas horas sobre o seu periplo estival polas paisaxes e paisanaxes de Cataluña. Para cando empecei a decatarme de que Deni non saía naquela peli, Teddy xa falaba a cada pouco de bolboretas na barriga e ansias de respirar mentres debullaba vibrantes encontros sexuais en dunas, apartamentos e até na cabina dun tráiler con rodas da altura de homes, o soño porfín cumprido.
Odieino cordialmente entre grolos de cervexa, anacos de feta e inútiles intentos de meter, aínda que fose de esguello, algunha noticia da miña existencia.
Catro días máis tarde, cando xa eu me estaba a preguntar polos efectos que acabaría tendo no planeta semellante aletexar abdominal de bolboretas, Teddy aínda imprimía metáforas pero o tema ocupou sensiblemente menos espazo: o que demorou Deni en voltar do wc no bar falsamente antigo onde os tres matamos a tarde do Sábado; pareceume pillar daquela que Teddy tanteara a Deni e que non houbera escena, que están dispostos a se daren un descanso ou algo, por ver está en que condicións ou como porque case non pillei o que Teddy me bisbaba, no balbordo do local que interfire as palabras, moi pendente eu do que sucedía por riba do seu ombro, se Deni voltaba ou non do wc para recomezarmos coas chorradas, do cine de serie B ás españoladas de cando o destape
Outra parella que naufraga, outro dejà vu.
Aínda tomamos unhas cañas alí ao lado, pola praza, falando de política lingüística e de Dexter, mentres Deni atendía ao fútbol da tele coma un autista, ou berraba entusiasmado cos paisanos se había gol.
Fóra, a noite caía, moi lentamente.

Dexter

O meu novo acompañante das tardes chámase Morgan, Dexter Morgan; é psicópata forense e ten unha voz que, tras catro capítulos, aínda me segue a facer nós no estómago.
A primeira dificultade, pasar páxina, está vencida: había que esquecer a David Fisher, gay, brandiño e pusilánime, e afrontar este novo cabaleiro, frío, asexual e sen sentimentos.
A segunda dificultade, técnica, non ten remedio: como vexo a serie on line e non teño pensado gastar un euro, acabáronse a sobrealimentación, o abarrote de episodios, as madrugadas na butaca.

xoves, 14 de outubro de 2010

Esquelas

Ultimamente é como se a serie seguise, capítulo a capítulo, así que non deixo de ver mortos coñecidos nos xornais.
Algúns, os que  son famosos, admiradosentrañables,  aparecen nas primeiras páxinas de todos os xornais; outros aparecen só nas esquelas do xornal en que sempre se publicaron as esquelas da miña propia familia: son mortos grises e discretos que unha vez coñecín: o director un pouco xornas dun dos primeiros institutos en que traballei, e que non deu desfrutado da xubilación, ou aquela terrorífica mestra da miña irmá, que morreu case centenaria.
A miña irmá e Chicles no Pelo, que tamén a sufriu, coincidiron ao labrárenlle o epitafio: ninguén en xeracións e xeracións de alumnas súas botará aquela bruxa de menos.

luns, 11 de outubro de 2010

Historia


Vin a semana pasada na prensa que os alumnos británicos consideraban que Buzz Lightyear, o máis valente astronauta dos debuxos animados, foi o primeiro home que pisou a superficie lunar.
Tamén vin a semana pasada, pero en directo, como unha aula enteira de 2º de ESO non sabía dicir nada sobre Napoleón, salvo un, a quen lle parecía que fora presidente dos Estados Unidos, e outro que o remachou coa lapidaria frase de hai moitos séculos.

xoves, 7 de outubro de 2010

Vida nova

Chamo a Haddock para que me confirme se veñen ao Sanfro como tíñamos falado en Agosto; dime que non, porque cambia de casa e vai aproveitar a ponte para facer a mudanza, e cóntame que o novo piso está moi perto do outro, que ten dous dormitorios e un salón, e que lle vai mellor porque ao ser máis pequeno non terá tanto que limpar nin haberá cuartos pechados, que a casa é vella pero está renovada, que os azulexos e sanitarios non son dos peores, que ademais, agora que empeza vida nova, é un bon momento tamén para cambiar de tobo.
Cando lle pregunto que quere dicir con iso de vida nova, que que foi o que me perdín este último mes, case non me sorprende que Haddock me diga que volve estar só, que non ten can que lle ladre, que a ruptura, reitcente e desganada, se disolveu nunha serie de chamadas e sms sen xeito, que para estar como estaban prefire estar así, e nese plan.
Onte a miña mai preguntou se viría Haddock esta finde ou se estariamos sós a nena e eu; primeiro díxenlle que Haddock estaba de mudanza e que non viría; despois, que rompera coa noiva. Daquela, a miña mai desenterrou a súa teoría favorita como se a recuperase do fondo dun pozo; aínda ha de volver coa outra, dixo, ti dálle tempo.

sábado, 2 de outubro de 2010

De espellos e reloxios

Un par de semanas despois de entraren na residencia, as tías están en pleno proceso de aclimatación ao novo medio, no que hai de todo como en botica, din referíndose aos outros residentes, pero onde sobresae sen dúbida a comida, que é excelente.
Por contra, a liquidación do vello piso vai tan lenta que Outubro empezou sen entregaren as chaves á caseira; o outro día voltamos, receei que por máis roupa pero non: fomos polos edredóns para as camas delas, e polos catro cadros con que decorarán a antecámara do dormitorio na residencia, alí onde reciben as visitas á volta dunha mesa camilla.
O vello piso tornouse alleo e xa non é acolledor (cheiran os canos en desuso, as plantas esmorecen sen rega, o pó nos mobles e os cercos  nas paredes delatan as cousas que faltan), e as tías móvense polos cuartos como se nunca tivesen vivido alí, fóra sentimentalismos.
Acabou a fase das devolucións e entramos na dos agasallos, disque: cando acabaron de escoller os cadros de paisaxes ben bucólicas, cando xa edredóns e coxíns agardaban no coche, cando xa pensaba que nos íamos, as tías empeñáronse en que me querían dar algo, un recordo de cada unha, e sinalaron para eu levar o suntuoso espello de bronce da sala e o reloxio de sobremesa.
Nin souben que dicir: dubidei máis por non saber onde poñelos (non por feos, que non son, aínda que no meu tobo non hai nada tan barroco e tan brillante) que polo que aceptarlles o agasallo tiña en si de herdo ou pagamento.
Teimaron as tías, meu pai insistiu, e finalmente aí están, puras alegorías de contos orientais ou non, como o botín dun saqueo, dun naufraxio, dunha poxa, dunha heranza, tamén eles aclimatándose ao novo entorno e agardando destino, porque nin sequera estou seguro de que vaia ficar con eles, misturalos coas miñas cousas.
Nada como os espellos e os reloxios para representaren o paso do tempo, pero a min estes danme un puntiño de pena cando os miro.

xoves, 30 de setembro de 2010

martes, 28 de setembro de 2010

Vou ir á folga...

...porque non me parece xusto que sexan os pensionistas, os desempregados e os traballadores os únicos que paguen unha crise que non causaron.

...porque estou convencido de que o noso Goberno e o seu Presidente non teñen nin idea de como sacarnos dunha situación na que desde logo non nos meteron, pero que toleraron até que estalou e os pillou máis ocupados en negala que en reaccionar contra ela.

...porque é inadmisible que desde agora coa reforma laboral recén aprobada por un Goberno que se chama socialista se facilite e abarate o despedimento dos traballadores tan só porque o patrón prevé que a empresa pode ter perdas.

...porque ningún dos causantes da crise que nos puxo a vida boca abaixo, por moito que se enriquecese especulando, pagou nin vai pagar nunca a súa responsabilidade, mentres con cartos públicos se subvencionou e socorreu os bancos e xestores dos fondos que case nos levan á ruína.

...porque me sinto decepcionado por un Goberno perdido entre cambios e bandazos, máis pendente da cosmética política e mediática que de levar adiante unha verdadeira política de esquerdas e de profundización no laicismo do Estado e os dereitos civís.

...porque me repugna ver como os partidos políticos impiden a verdadeira participación cidadá nas institucións públicas, frecuentemente lixados pola corrupción e centrados sempre en obteren maiores parcelas de poder e recursos. Isto, no caso do principal partido da dereita, chega a niveis de desvergoña insultantes.

...porque, aínda que estou farto de ver como os sindicatos hai anos que só reclaman subas salariais, temo que o fracaso da folga que convocaron nos deixe aos traballadores sen defensa diante do que está por vir.

...porque por primeira vez en décadas as previsións indican que as expectativas da xeración dos fillos poden ser peores que as dos seus pais, e porque eu me resisto a deixarlle á miña filla un país hipotecado e doente despois de que ineptos e aproveitados fixesen o imposible por liquidar o Estado de benestar que soñábamos.

...porque teño dereito a ir á folga e porque podo exercelo, e así o farei tamén en nome dos que igual non o poden exercer.

Por todo iso eu irei á folga o día 29. Motivos sobran.

xoves, 23 de setembro de 2010

Premio

Que ben senta recibir un premio!
Paideleo, coa súa habitual amabilidade, acordou concederlle a este blogo o premio "Vale a pena ficar de olho nesse blog".
Despois de lle agradecer o premio e de confesarlle que tamén eu apeto coa honra que me fai, paso a distiguir outros dez blogos que, ao meu criterio, tamén o merezan, e eses son: Estasme falando a min?, Paradela de Coles, Selva de Esmelle, Erotómana, Cómputo de fantasmas, Congo y yo, Isto non é un cabaré!, Xenevra, Boquitas pintadas e Chousa de Alcandra.
Hala hala, parabéns aos galardoados.

martes, 21 de setembro de 2010

Horario

Non lembro ter comezado ningún curso con tan pouquiñas ganas.
Tampouco axuda, desde logo, o estraño horario que me coubo en sorte: entro tres días á primeira hora e saio catro á última, co estómago ferozmente revoltado pola fame; todos os días no meu horario hai ocos vacíos aquí e alí, como nun pan ben levedado ou nun queixo emmental, pero o Martes entre a primeira clase e as seguintes a parcela é como para levantar un Carrefour.
Imposible cambiar nada, nin sequera para empeoralo: se hai unha cousa inmutable neste mundo, esa é o horario que me gobernará a vida os próximos dez meses; nel todo está tan firmemente atado que até sinto non ser paranoico para estar certo de que unha man negra moveu os fíos.

domingo, 19 de setembro de 2010

Labordeta (1935-2010)

Era coma esas vellas árbores...

sábado, 18 de setembro de 2010

Residencia

As miñas tías ingresaron porfín na residencia.
Hai un par de semanas recibiron unha carta certificada na que se lles explicaba que documentación e que aveños mínimos (roupa interior, calzado, medicamentos, cousas de hixiene, abrigos) lles cumpría levar ao novo domicilio.
As tías asustáronse ao principio porque pensaron que só podían levar unha muda, un par de zapatos, unha bata, dous vestidos, e nese plan; houbo que explicarlles con moita paciencia que aquela listaxe era só de mínimos, que podían levar se así o desexaban trinta mudas, trinta batas ou trinta pares de zapatos.
Tan literalmente o entenderon que acabei perdendo a conta das maletas que lles carrexei e das viaxes que fixen á residencia co coche ateigado de petates; dobrando parkas, saias e rebecas de punto, miña mai lembrábase da Piquer, pero ao verlles a colección de zapatos a min víñame á mente o armario de Imelda Marcos. A tía O., de cando en vez, daba a brasa coa tele, que por Deus non se nos esquecese a tele, e, mentres, tamén medraba a montaña das roupas para os pobres da parroquia.
As plantas non van e tampouco, obviamente, os mobles; sen problema: a outra irmá, que levaba semanas mirando para eles con ollos golositos, xa dixo que os quería para o piso da praia; as tías encolléronse de ombros e as cuñadas rifaron resucitando historias e rencores fermentados durante décadas; algunha vez pareceume ver ao meu defunto avó disposto a bater na mesa para poñer orde, e a miña pobre avoa morta entrar coa chinela na man, pero as augas voltaron devagar ao cauce diante da indiferenza xeral dos sobriños; meu pai e meu tío, tras se declararen non belixerantes, esperaban que escampara fumando na cociña.
De todos xeitos, ninguén marchou coas mans baleiras: estas semanas pasadas as tías foron devolvéndonos os agasallos que lles fixéramos ao longo da historia e que ás veces nin lembrábamos, como certo cacharro de cerámica azul que ao parecer lles trouxen da excursión de COU, e que agora esmorece nun recantiño dunha balda do meu salón.

domingo, 12 de setembro de 2010

Estes días

Tras os fastos, a rutina.

Luns trouxo consigo o ceo de chumbo, a choiva que me deixou a impecable chapa negra do coche novo con máis puntos que un leopardo, e un achado sorprendente: aquel mp3 desaparecido caeume na rúa ao abrir o paraugas onde levaba meses agachado.
Martes é cando fun coa nena ao cine: esta vez, sen óculos 3d e coas bebidas compradas no supermercado, mergullámonos no estraño mundo do Aprendiz de bruxo; despois de ler tan malas críticas da película entrei na sala co bico torto e o ánimo corrosivo, pero o certo foi que saín encantado e até me fixo rir, seguramente porque esperaba o peor; iso si, eliminaría sen vacilar todo aquilo do namoro do protagonista, xusto o que máis gustou á señorita Kaplan.
Mércores estiven con Calmo en Delfos e voltei con deberes: segundo el, coa ópera pasa como coa bicicleta, que para aprender hai que andar, así que traio para a casa tres óperas imprescindibles que me cómpre ver completas para cando nos volvamos ver. De resto, o encontro foi anodino e apresado: para certas cousas un debe ter a cabeciña no seu sitio.
Xoves pasei pola de Polis a coller os últimos capítulos da serie en que vivo ultimamente e acheino dun humor de lobos. Á primeira pregunta xa me respostou corredor adiante como no chiste, que tiña unha boa noticia e unha mala noticia, que por cal empezaba, e nese plan. En resumidas contas, a boa noticia é que recuperou a maleta perdida, un pouco avariada pero con todo dentro; a mala, que do Caribe veu infestado, literalmente até as cellas, de piollos pato. Mentres me aseguraba que xa os ten a raia e propuña sospeitosos na metade do censo de Xamaica, só eu sei os esforzos que fixen para non chimpar daquela butaca e liscar despavorido escaleiras abaixo.
Venres cheguei ao cabo da serie como quen chega ao cabo dunha viaxe; pasei ao longo do día por un claustro, unha reunión de departamento, unha visita ás tías e unha expedición ao súper antes de sentarme a axexarlles a vida aos Fisher e comprobar que, efectivamente, o final estaba á altura. Debe ser que cos anos me volvo emotivo e brando, porque chorei o que non está escrito. Déitome de madrugada e adormezo feliz coa impecable viaxe de Claire bailándome nas pupilas e na memoria.

martes, 7 de setembro de 2010

Os medios en galego importan

Un país é o que fala. Galicia é o Galego. Ninguén pode matar unha lingua. Pero é moi fácil deixala morrer de inanición e abandono. Todos somos responsables de que a nosa lingua reciba a xustiza que merece e as oportunidades que se lle negaron na historia. Que haxa medios en galego importa. Resulta imprescindible para que a nosa lingua viva e medre con futuro. Apoiar ós medios en galego é axudarnos a nós mesmos e o que somos. Resulta cínico e irreal esperar que anos de intervención do mercado a favor do castelán vaian corrixirse sós. Alguén ten que facelo e ten que facelo agora.

Ningunha administración pública deste país pode declararse allea ou ausente cando pechan un tras doutro os xa poucos medios que apostaban pola nosa lingua. Ningunha administración pública pode dicir, sen faltar á verdade, que fixo todo o que podía facer, ou que non hai recursos porque estamos en crise. Demandamos do goberno que poña a vontade política e os recursos que non dubida en poñer para axudar a outros sectores ou medios que non o precisan tanto. Demandamos das administracións públicas que tomen a decisión de axudar aos medios en galego porque é xusto, porque o merecen e porque se lles debe.

Ningún lector ou espectador deste país pode tampouco declararse alleo ou ausente cando pechan un tras outro os medios que se fan na nosa lingua. Os únicos que realmente poden garantir o futuro de calquera medio son os lectores, as audiencias e os anunciantes. Algo falla nun país onde tanta xente se declara amante da súa lingua ou tantas empresas utilizan a galeguidade para posicionarse nos mercados, pero logo non hai nin lectores nin anunciantes para os medios que se fan en galego. A desaparición dos medios no noso idioma non é un problema nin unha responsabilidade da administración, é un problema e unha responsabilidade de todos.
Para asinar este manifesto da iniciativa Os medios en galego importan, aquí.

luns, 6 de setembro de 2010

Meme dos 1001 post


Disque o ladrón sempre torna ao lugar do roubo, principalmente se se trata dunha mina ou dunha cova chea de tesouros, como é o caso. No excelente Librosfera hai tesouros e alfaias sen conto, pero a min préstame roubarlle memes cos que abastecer o meu blogue e, de camiño, o meu ego ou algo.
Neste, ademais, pídeseme que fale desta Ithaca que habito e que, precisamente con este que están a ler, cumpre nada menos que mil e unha entradas.

Canto tempo levas como blogger?
Deixando fóra tentativas anteriores sen importancia, en Decembro fará seis anos.

Como te enteiraches da existencia dos blogues?
Pola prensa, creo. Aí polo 2002 armárase un importante rebumbio nalgúns xornais animando a que cada quen tivese o seu propio blog ou bitácora, e a curiosidade, xa se sabe, matou o gato.

Nomea cinco blogues que sigas diariamente ou con moita frecuencia.
O certo é que visito diariamente máis de cinco, normalmente todos os que na miña columna da dereita aparezan actualizados.

Es lector anónimo dalgún blogue?
Naturalmente. Gústame moito entrar ao chou nun blog e, despois de moverme por el, entrar nalgún dos que ten enlazados para entrar nalgún dos que ten enlazados para entrar nalgún dos que ten enlazados... e así até o infinito ou máis alá, ou até que haxa que ir para a cama case cos ollos resequidos, sabendo que hai que traballar ao día seguinte.

Algúns autores que che acorden especial simpatía.
Aquí voume referir só a aqueles blogues que me serviron de modelo cando empecei, os primeiros que me enlazaron e os primeiros que enlacei. Infelizmente, tres deles morreron e dos seus autores nunca máis se soubo, aínda que confío en que asoman de cando en vez e len o que escrebemos: As túas balas, As crónicas prusianas e O pitiño. O cuarto que vou citar, Gradicela, segue vivo e con saúde, aínda que se actualiza menos do desexable.
Cómpre aclarar que escollín estes porque, efectivamente, deles aprendín o oficio; en xeral, tamén me acordan especial simpatía case todos aqueles blogues que se actualizan regularmente, sexa cal for a súa temática, contido ou intención.

Con que cinco bloggers irías de esmorga?Tería que ser de esmorga virtual. Aínda que algunhas veces non foi doado, sempre rexeitei atravesar a delgada liña vermella do mundo de carne e óso. Algúns bloggers entendérono e outros non.

Con que blogger pasarías unha noite de loucura sexual?
Con quen xa pasei moitas, pantalla por medio: sen dúbida con Susana Moo.

Namorácheste algunha vez dalgún blogger?Unha pregunta tan parva merece unha resposta igualmente parva que non penso dar.

Estás satisfeito co teu blogue?
Pois si. Polo contido, presentación e pervivencia. Se non estivese satisfeito, cambiaríao até estalo; e se non fose posible, teñan por certo que o clausuraría. Amén.

Escolle entre 3 e 5 bloggers para que resposten estas preguntas nos seus blogs.
Eis o terrible momento da estampida que, sen embargo, esta vez non deixarei pasar. Gustaríame que respondesen moitos outros, pero hoxe escollerei para que me respondan o meme a X de Esmelle, Aldabra, Zeltia, Noe Pastor e a Princesa Sigrid.

domingo, 5 de setembro de 2010

Mil!

Con este acadamos os mil post.
Para celebralo remexín en arquivos e faiados até recuperar algúns dos cabezallos que abriron o blogue durante todos estes anos: desde Irlanda, Roma, Grecia ou Constantinopla, Robinson voltou mil veces a Ithaca para contalo.

venres, 3 de setembro de 2010

Postais

Case cada día desta semana recibín unha postal de lugares que nunca visitei.
Luns, e con algún retraso porque ela xa estaba de volta, a primeira que enviou en toda a súa vida a señorita Kaplan; xa mo anunciara por teléfono: acabo de mandarche unha postal, avísame cando a recibas para que non pase como coa túa de Estambul, dixo como se iso impedise a perda; pois ben, chameina ao mediodía e confirmei ao paso a hora de recollela mañá.
Martes ou Mércores había na caixa do correo unha postal de Nican coa catedral de Palma, a badía con iates e a fachada de Marivent; dado que o mataselos era da Mariña, supoño que a miña amiga esqueceu unha vez máis botala a tempo e volveu con ela para a casa.
Hoxe recibín de Teddy nove vistas de Tarragona e un fermoso texto por atrás sobre a estadía del con Deni xunto ao Mediterráneo.
Polis, que veu Domingo, xa non me manda postais. Chamou un día destes para contar maravillas da praia de Montego Bay, dos cayos e dos portentosos homes de bronce de Xamaica, con e sen rastas. Como non hai cara sen cruz nin gloria sen sufrimento, no regreso perdéronlle a maleta, que seis días despois segue de vacacións nalgún lugar de América do Norte.

martes, 31 de agosto de 2010

Tesouro


No fondo dunha gaveta da casa dos meus pais apareceron un destes días tres vellas moedas de 10 céntimos, tan gastadiñas que apenas se ve nelas o xenete gravado nunha das caras e na outra a galiña coa barriga chea do que larpou (castelos, leóns, barras, cadeas).
Imposible saber canto levarían alí nin quen as gardou ou esqueceu, nin por que ninguén argallou antes na gaveta do tesouro.
Na sobremesa de hoxe volvemos os ollos ao túnel do tempo, e meus pais dividiron e multiplicaron con soltura e saudade, pasando os céntimos a reás e a toda a fauna fraccionaria, e viceversa, antes de repartirmos o escaso botín: daquelas tres gastadas moedas de aluminio, unha foi para a miña sobriña, outra para min, e a miña mai quedou (de novo) coa terceira.

domingo, 29 de agosto de 2010

Cancelación

Estame ben empregado: primeiro re-matei a defunta tía María e puxen a familia de loito cando o que sucedía era que viña Teddy pasar o finde aquí; outra vez foi porque ían vir Ambece e a súa amiga en ruta; outra díxenlle a Ártabro que estaba na Comarca visitando a Haddock e cadrou vir Haddock visitarme en Ithaca; logo, varias semanas, estivo aquí a señorita Kaplan.
Nin sequera notei nada raro cando o outro día falamos por teléfono de que Haddock e a moza se ven en fins de semana alternos, cando a filla de Haddock queda coa mai: igual que me pasa a min, dixo Ártabro, e eu rinlle a ocorrencia porque me pareceu graciosa.
Ben, pois este fin de semana que non está aquí comigo a miña filla, que non teño visitas de ningunha clase, e que tampouco teño pensado facer morrer de novo á coitada tía María, Ártabro responde unha mensaxe miña con outra: que, lamentándoo moito, hoxe non vai vir, que surxiron imprevistos, que sente non poderme falar agora, que xa me chamará para explicarmo.

sábado, 28 de agosto de 2010

Roubo

Un dos meus viciños, que chamaremos A, avisou ao seu viciño de escaleira, que está pasando uns días fóra e a quen chamaremos B, de que entraran a roubar nun piso do noso edificio hai un par de noites; díxolle tamén que estivese tranquilo porque o piso roubado non fora o del.
Como B está de vacacións no mesmo lugar que o viciño C, non dubidou en contarlle onte pola mañá o caso do roubo en canto o viu na praia, pero infelizmente non soubo dicirlle en que piso entraron os ladróns ou se roubaran realmente.
Inmediatamente, o viciño C telefonoume a min, que lle vivo diante, para contarme o do roubo e que lle mirase na porta por se había algún indicio de que o perigo nos rondara; podo facilmente imaxinalo en traxe de baño rebuscando nerviosamente o móbil pola bolsa entre a crema bronceadora, os cueiros do neno e o tabaco, e logo aliviado de saber que esta vez os escollidos foron outros.
Non teño máis detalles do suceso, pero hoxe a comunidade amenceu en pé de guerra: por todas partes (ascensores, garaxes, portais) hai avisos de que se manteñan as portas fechadas, de que se estea alerta cos estraños e de que non se abra a descoñecidos.
Para ben ou para mal, a comunidade acaba de facerse adulta.

mércores, 25 de agosto de 2010

Spam

Xa contei aquí que estou a pasar os últimos días de Agosto facendo limpeza ou, máis propiamente, buscando pretextos para adiala.
Por iso onte á tarde me aventurei polas tripas do blogue, a ver que eran todas esas lapelas e funcións que ultimamente agromaran no escritorio. Pois ben, foi como levantar alfombras ou mirar baixo das camas, pero aquí en vez de pó e voaxa o que atopei foi ofertas de viagra e esteroides, textos en chinés e ruso, anuncios de lotaría e alongadores de pene incrustados entre os vosos comentarios, meus queridos lectores e lectoras.
Despois de horas de espátula e estropallo o blogue está desparasitado, aínda que non sei por canto tempo.
Gustaríame non ter que poñer a palabriña de marras.
Actualización: Os alieníxenas voltaron ás poucas horas. Vou poñer a palabriña autenticadora. Sorry.