sábado, 20 de novembro de 2010

Mal día

O día comezou mal: no garaxe, ao ir para o traballo, a columna de marras moveuse do seu sitio e rabuñoume cunha aresta a impecable porta do acompañante.
Dá igual se a ferida na chapa non é gran cousa: cos coches novos pasa como coa virxindade, que ou se ten ou non se ten, e, por moitas voltas que se lle dea, agora este coche xa non é novo.

Ás catro, cos pratos aínda sobre a mesa e dubidando se poñerme a monear na butaca mentres os ñus corrían no Masai Mara, entran sucesivamente tres chamadas: miña irmá con noticias dos nosos pais, que virán á noite e hei de ser eu que quen os vaia recoller á estación porque a súa relixión lles prohibe coller un taxi; a seguir chama Teddy, que desembarca aquí Venres para xantarmos xuntos e a quen un pouco tenso houben de marcar minuciosamente os parámetros da visita, porque pola tarde hei de ir buscar a nena; por último, quen  chama é Polis; hai séculos que non nos vemos e escolle precisamente esta noite para traerme o agasallo dos meus anos en troques dun convite que hoxe é imposible porque teño que esperar polos meus pais, e Venres despois do traballo tampoco pode ser, porque é cando xanto con Teddy e logo á tarde ir pola señorita Kaplan, que estará comigo o finde. Polis rosma un pouco, por se dá aberto algunha fenda, pero porfín acepta que lle dea cita para o Domingo á noitiña, como no dentista.

Pola noite meus pais chegaron con retraso; durante hora e media paseei polo vestíbulo da estación para non arrefecer, coa única compaña duns poucos viaxeiros e as súas maletas, o home que pulía o chan cunha máquina, e un grupo de patibularios que socializaba á volta dun cartón de viño. Cando chegou o bus aínda houben de escoitar unha bronca por ter deixado tan lonxe o coche; se ademais chegan a dicir algo da porta, xuro que saímos nos sucesos.

8 comentarios:

mariajesusparadela dixo...

Ai, señor Kaplan, vostede quéixase de vicio...todo o seu problema é ter xente de máis que o quere.
(incluíndo unha columna xoguetona e agarimosa: de seguro que está por vostede e vostede ben sabe que a virxinidade non vale para nada: está sobrevalorada)

Natàlia Tàrraco dixo...

KAPLAN, UN FINDE PARA BORRAR DEL MAPA. Todo se te junta, lo de la puerta coche, las llamadas, los padres que no entienden de taxi por vocación, la fiesta de cumple, el amigote, la mujer...los patibularios cartón peleón en mano, ainnnns Kaplan, no te quejes, unos por mucho otros por poco, pues mejor ir sobrado de actividades.
Que sea leve, bico.

Xan dixo...

Sr. Kaplan vai ter vostede que coller un/a secretario/á media xornada para que lle leve a axenda.
Unha aperta

susana moo dixo...

Ao coche que lle dean, aos pais hai que educalos a seren agradecidos, que lo cortés no quita lo valiente.
Polo demais, eu que tamén valoro tanto a miña soidade, que entendoche ben que o cúmulo de compromisos che estresen.

paideleo dixo...

Un coche deixa de ser novo en canto sae do concesionario así que agora xa non che vai importar que leve máis cicatrices de guerra.
O resto xa son relacións humanas que hai que afrontalas como veñen.

zeltia dixo...

O peor foi o do coche...
[esperar hora e media na estación tampouco é moi agradábel]
pero estou ben segura de que tivo vostede dias moito peores

ás veces é máis o ánimo con que un toma as cousas

Chousa da Alcandra dixo...

Hai días así. Incluso os hai moito mellores!!

Apertas

Aldabra dixo...

Hai días así, home que non se poñen dereitos nin que os suxeitemos cun pau.