2011

A señorita Kaplan marchou xa para a casa da súa mai, preocupadísima co tema das uvas e dos agasallos pendentes no seu outro hemisferio familiar.

A este lado da familia, eu cearei na dos meus pais, non sen antes facer de taxista ao longo da tarde carrexando parentes: cearán ademais connosco as tías O. e G., irmás de meu pai, e como xa é tradicional, o tío H., irmán da miña mai; seremos nove en total, pero sumando os anos de todos (563) poderíamos recuar até antes da caída de Constantinopla ou avanzar no tempo até nos situarmos nun incerto século XXVII.

En lugar diso, rillaremos no marisco e cearemos o cabrito en paz, ben instaladiños no presente, e todos xuntos daremos a benvida a un ano que, se Deus non o remedia, parece que se nos presenta vestido dun gris marengo que pon medo. 

Feliz 2011 e moita sorte a todos.

Inocente

Amoréaseme o traballo ben porque a señorita Kaplan requere adicación a tempo completo ou ben  porque o Nadal me descoloca con idas e vindas, e inesperadas performances surrealistas das que vou destacar a que me sucedeu onte, día dos Inocentes, cando chamou Polis cerca do mediodía para pedir axuda porque caera no baño; afortunadamente, tiña o móbil consigo e necesitaba alguén que o axudase a erguerse porque, segundo me dixo, seguía tendido na bañeira e todo lle daba voltas arredor; propúxenlle chamar a urxencias, pero el teimou en que prefería que eu fose antes, que non había fracturas nin parecía nada serio, e que a chave do piso (inaudito!) estaba baixo o  limpapés da entrada.

Cun nó na boca do estómago levei a nena para a casa dos avós que, naturalmente, non estaban; ocorréuseme que podía deixala na da miña irmá, pero tampouco había ninguén; finalmente voltamos aquí, e a señorita Kaplan quedou na compaña de Bob Esponxa mentres eu saía a fume de carozo disposto a atopar un ecce homo agarrado a un móbil e tendido nun cuarto de baño.

Nada máis lonxe da realidade; a chave estaba no lugar previsto, pero Polis non: estaba na cociña, vestido cun suéter colorado con renos e abetos, e rodeado de copas, pratos e bandexas de catering; alí lle aturei pacientemente que me chamase inocente e logo me explicase que C. estaba en camiño para un xantar a tres, e que argallou todo aquilo da caída no baño para que porfín C. e eu nos coñezamos sen valeren desculpas nin pretextos.
Supoño que Polis calculou, non sei por que, que a señorita Kaplan estaría para final de ano e Reis, e en vez dunha invitación civilizada a que correspondese unha resposta tamén civilizada organizou un show de tres pares que máis merecía que lle estampasen no cranio as robalizas trufadas.

En lugar diso, e despois de lle dicir onde o mandaba, fun xantar onde a miña filla; ao outro aínda lle sentín laiarse de tanta comida como ía sobrar.

Na barbería

Tal día coma este de 1977 falecía Charles Chaplin; aquel mesmo ano e con varias décadas de retraso, os españois puidemos asistir á estrea d' O gran ditador, película que denunciaba maxistralmente a abominación dos fascismos e en que o noso particular ditador se víra retratado; dela escollemos a secuencia en que o barbeiro xudeu atende o seu cliente.

Para comezarmos o día de Nadal con música, cine e un sorriso tenro que anda pertiño da gargallada.

Sorteo

Os días anteriores ás vacacións son terribles, está cientificamente demostrado; quen tivese a menor dúbida só tería que asomarse ao meu instituto estas últimas mañás, e iso que os días cincentos e fríos mantiveron algo a raia o entusiasmo dos adolescentes que, aínda así, bulían polos corredores a deshora, chimpaban entre eles e escornábanse como túzaros no patio, e resistíanse a entrar nas aulas como se os foren enviar a un campo de exterminio.

Tomando café, o meu lapsus de hoxe na biblioteca (esquecín o contrasinal de acceso ao programa de préstamo, ese que levo marcando todos os días lectivos desde hai tres cursos, e tiven que ir á procura de Erg) deu pé a que cada un mostrase o seu grao de carbonización laboral e docente, e que en resumidas contas vén significar que ningún se ve dentro de dúas décadas pastoreando os fillos (os netos talvez) destes a quen hoxe tentamos ensinar a diferenciar un suxeito dun predicado.

Non sei se foi Chicles no pelo ou Cam quen saíndo se acordou de que mañá, quizás, o Gordo nos retire.

Pero vai ser que non, como sempre ocorre.

Simon´s cat

Compras e gastos

Como cada ano por estas datas, regaleime outro bocado de casa: tras a redución de prazos da hipoteca, o tobo será completamente meu o 1 de Agosto de 2032, xusto tres meses antes de xubilarme segundo as novas e inevitables previsións gobernamentais.

Preparativos

Quen deu a saída foi meu cuñado, que chamou para ver se eu tiña algúns camelos de sobra; díxenlle que non, que os que teño son tres e indispensables, pero que podía prestarlle uns poucos pastores e unha lavandeira. Aínda estou á espera de que os veña buscar para o superbelén que lle montou na tenda e que trae a miña irmá pola rúa da amargura.

A señorita Kaplan, que ten unha axenda máis chea que a de Ban Ki-moon, tamén chamou para dicir que tras os cambios e cancelacións de última hora nos ensaios, adestramentos e partidos que lle cómpren, pasará connosco a primeira parte das vacacións, en vez do Aninovo e os Reis como os últimos anos. Moi previsora ela, tamén di que ten as listas ao día: quen terá que lle regalar a Barbie, quen un pixama, quen o xogo de mesa, etc.

Aquí xa esperan por ela baixo a árbore o que me pediu, un libro dos records e a quinta temporada de Friends, pero tamén un microscopio e unha gran bóla de neve cos que non conta.

Esta semana comprareille un par de libros máis.

Para min, inesperadamente, foi o destino quen decidiu: cumpriume un novo DVD para substituír o outro, que colleu o feo costume de colapsar a media película. De momento, hai tres ou catro que esperan desvelar se ao final os protagonistas casan ou o se o mordomo era o asasino.

Seis anos

Vía A Collection a Day

Este blogo cumpre seis anos e un día: con 1.037 postaxes e 4.113 comentarios a día de hoxe, non fai falta que diga que se mantén en pleno vigor, que non precisa vitaminas nin máis estímulos que os comentarios dos amigos fieis que por aquí asoman, e que segue vizosa aquela teimosía por contar cousas insignificantes que polo visto aínda interesan a moitos.

Non sei que fai que un blogo acabe, pero este parece que ten corda dabondo.

Get back!

Non é certo que, como dicía o outro, agora de case todo hai xa vinte anos. Hoxe (mañá en realidade, por causa da diferenza horaria) cúmprense trinta anos do asasinato de John Lennon, ou o que é o mesmo, do día en que a morte se instalou para sempre como inquilina indesexable dos campos de morangos.

A lenda di que había pezoña neles desde moi atrás, que os diamantes no ceo de Lucy se volveran opacos co fulgor do diñeiro, que as extravagancias da psicodelia xa non eran nin inocentes nin divertidas, e que de Penny Lane  acabaran expulsando a banda dos corazóns solitarios para convertela nunha covacha de hipócritas que só pensaban no beneficio propio.

Os xornais informarían nos días seguintes que o asasino, un camareiro que cría ser Holden Caulfield, escolleu a Lennon porque era o máis famoso dos Beatles e a encarnación da mentira en que se converteran; o que non sabía é que matando o home estaba a reforzar un mito que formaba xa parte da memoria e dos corazóns dos homes, e que como tal perdurará para sempre.

Logo

Deixando a un lado o tan salomónico como pouco imaxinativo nome da caixa recén nacida, a alguén máis o logo escollido lle fai pensar en dúas afgás con burka conversando pola rúa, camiño do mercado?

Neve

Como no conto do pastoriño e o lobo, despois de tantos anuncios porfín chegou a neve; cando onte me fun para a cama,  unha néboa londinense amortallaba a cidade e un post irónico sobre a falta de tino dos meteorólogos esperaba ser terminado pola tarde.

Cando me erguín esta mañá a neve refulxía ao sol, fermosamente, e o móbil esquecido no coche gardaba dúas mensaxes que lin por casualidade moito despois, co motor xa aceso e o portón do garaxe aberto para saír.

Por mor da nevarada, o director suspendía hoxe  as clases no meu instituto; polo mesmo motivo, a outra mensaxe indicaba que as eleccións sindicais se retrasaban unha semana.

Estou seguro de que o meu corazón ten acollido gozos moito maiores, pero teñan por seguro que o que sentín naquel momento, sentado diante do volante e co móbil aínda iluminado na man e a carpeta repleta de exames sen corrixir no asento do copiloto, merece sen dúbida un lugar de honra na relación de momentos sublimes da miña vida. Á espera do día que me poña coas memorias, fago constar aquí hoxe que os exames ficaron onde estaban, que deixei o coche ipso facto, e que a correr fun arriba pola cámara e ao rocho polas botas.

E é que Mouse Park, xélido na mañá xélida e vestido de branco coma unha noiva antiga e morta, estaba a agardar un fotógrafo.