Amoréaseme o traballo ben porque a señorita Kaplan requere adicación a tempo completo ou ben porque o Nadal me descoloca con idas e vindas, e inesperadas performances surrealistas das que vou destacar a que me sucedeu onte, día dos Inocentes, cando chamou Polis cerca do mediodía para pedir axuda porque caera no
baño; afortunadamente, tiña o móbil consigo e necesitaba alguén que o axudase a erguerse porque, segundo me dixo, seguía tendido na bañeira e todo lle daba
voltas arredor; propúxenlle chamar a
urxencias, pero el teimou en que prefería que eu fose antes, que non había fracturas nin parecía nada serio, e que a chave do piso (inaudito!) estaba baixo o limpapés da entrada.
Cun nó na boca do estómago levei a nena para a casa dos avós que, naturalmente, non estaban; ocorréuseme que podía deixala na da miña irmá, pero tampouco había ninguén; finalmente voltamos aquí, e a señorita Kaplan quedou na compaña de
Bob Esponxa mentres eu saía a fume de carozo disposto a atopar un
ecce homo agarrado a un móbil e tendido nun cuarto de baño.
Nada máis lonxe da realidade; a chave estaba no lugar previsto, pero Polis non: estaba na cociña, vestido cun suéter colorado con renos e abetos, e rodeado de copas, pratos e bandexas de catering; alí lle aturei pacientemente que me chamase inocente e logo me explicase que C. estaba en camiño para un xantar a tres, e que argallou todo aquilo da caída no baño para que porfín C. e eu nos coñezamos sen valeren desculpas nin pretextos.
Supoño que Polis calculou, non sei por que, que a señorita Kaplan estaría para final de ano e Reis, e en vez dunha invitación civilizada a que correspondese unha resposta tamén civilizada organizou un show de tres pares que máis merecía que lle estampasen no cranio as
robalizas trufadas.
En lugar diso, e despois de lle dicir onde o mandaba, fun xantar onde a miña filla; ao outro aínda lle sentín laiarse de tanta comida como ía sobrar.