Ensaios

Empeza unha nova temporada no coro e toca renovar o repertorio.

As novas pezas, dúas en latín e unha en alemán, son fermosísimas pero duras de roer; do Ave verum, o director explícanos que Mozart parece fácil pero que en realidade nanai, o que comprobo en directo en cada ensaio e en diferido cada vez que vou ao traballo, co dictáfono ao lado largando brancas e negras pola autovía; en canto ao Jesus bleibet de Bach, xa se encarga aquel idoma de atrapallar o que non está escrito.

Unha das cousas que máis me admiran é a fidelidade dos homes e mulleres que forman o coro: desde hai décadas acoden aos ensaios tres días por semana despois do traballo, sen importarlles o cansazo, o mal tempo ou que haxa fútbol na tele, como sucede moitos mércores.

A media de idade é alta, principalmente entre os baixos e tenores, o que non impide que ás veces surxan comportamentos de patio de escola, como cando o sesentón da miña dereita lle tira do pelo á soprano que temos diante ou lle toca no ombro para que pense que fun eu, que sigo cantando con cara de pau e reprimo as ganas de cascarlle unha falta de orde.

O director, como el mesmo nos di da música de Mozart, tamén parece fácil pero en realidade nanai: mantennos a raia con suavidade e paciencia, pero non cede; cando mira a fite para a zona dos baixos ou cando achega a cara como para descubrir quen botou un peido, sinto que involuntariamente me poño firme.

E así ensaiamos: verso a verso, primeiro por voces e logo todos xuntos, unha e outra vez, e daquela é como cando ao montar un puzzle encaixan as pezas todas e o que aparece adquire sentido e ademais é fermoso.

Robot

Xa está aquí, engulindo millas tobo adiante, e desde logo con bastante retraso por imponderables da oferta e a demanda, o último agasallo dos Reis Magos.

Non é un paxaro nin un avión, apesar das súas maneiras de mascota e a súa aparencia de ovni; ten un capó de liñas dinámicas, case felino, pero non deixo de achar en falta algún foco na proa, e a suavidade con que retorna á base para a recarga despois de cada expedición polos cuartos fai pensar en enterprises e nostromos.

Ten un mando para guialo, pero eu prefiro deixalo ao seu cando marcho para o traballo, así evito escoitar como ruxe polo corredor ou foza baixo as camas, como brúa ao se enfrontar ás alfombras, e como bate unha e outra vez, con teimosía de escaravello, contra paredes e obstáculos que se lle interpoñen.

Cando regreso, se a sorte permitiu que non se atascase baixo o sofá ou que non caese na rede de cabos que rodean a mesa do estudio, atópoo adormecido, acoplado á nodriza, coa luz intermitente do morro acendéndose e apagándose, coma un corazón.

Está claro que limpa pero tamén que somos pioneiros e que ao invento lle faltan algúns vraos: a caixa do estómago está rebordante de lixo e penuxes cada vez que a abro, pero el prefire as grandes extensións, coma os espíritos libres, e ignora os recantos, que logo hai que ir repasando.

O futuro xa está aquí e a vella aspiradora, chea de rancor, fai as maletas para emigrar ao rocho. Forever and ever.

As máis visitadas

Remexendo aquí e acolá pola parte das costuras, entre outras inutilidades que o Amo do Calabozo nos ofrece xentilmente como cebo, atopo a lapela en que atesoura a listaxe das dez entradas máis visitadas e/ou lidas do ano pasado neste Reincidente, que ao parecer e contra todo pronóstico, foron (por se alguén quere dar de comer á saudade), as seguintes:

1. Salce.

2. Recomezando.

3. Cando era pequeno...

4. Trece días.

5. Parabéns!

6. Tránsito.

7. A bicha. 

8. Pola rúa dos 46.

9. Testamento.

10. Voto.

Locus iste

Primeiro enchinme de valor para ir buscar ao rocho esa especie de sartego de cartón branco e esmagado en que despois dos anos se converteu a caixa do tradicional abeto Douglas made in China.

Despois metinme en fariña media tarde, entre bólas brillantes, estrelas de purpurina e pastores variopintos; sen parar, coma un neno boíño.

Pero...

...tanto me custou desmontar a árbore e arrumar o nacemento... que até me deu por pensar se non habería por tras daquela desgana algo máis que preguiza.

In memoriam

Os medios de comunicación repiten, coma un mantra, que era o home máis querido de Galiza. Eu engado que ademais era o máis honesto e, por descontado, a imaxe do que deberíamos ser.

Que a terra lle sexa leve.

Semestre de libros

Volvín ler este ano pasado como non lía había séculos: probablemente desde a adolescencia, cando ía a todos lados cargando con libros e até durmía con eles, ou mentía sen remorsos aos amigos se non aparecía por terminar a novela que tiña entre mans; ese pracer que tiña esquecido e esa fidelidade que supuña doutras idades voltou, espero que para quedar, sen que iso signifique que todo o campo é país, e que non houbese enxendros a axexar desde a mesa de noite antes de lles dar pasaporte alí onde habita o olvido aos alleos, ou degradados os propios ao fondo da libraría, como se fosen tóxicos ou infecciosos.

Os outros, os benamados compañeiros, engordan a listaxe que con todo o mimo a seguir lles enumero:

              1. La mujer de verde, de Arnaldur Indridason.

              2. Reacciona.

              3. Día de perros, de Alicia Giménez Bartlett.

              4. Los irlandeses, de Rodolfo Walsh.

              5. Los perros ladran, de Truman Capote.

              6. La voz, de Arnaldur Indridason.

              7. La soledad de Patricia, de Carles Quílez.

              8. Un barco cargado de arroz, de Alicia Giménez Bartlett.

              9. Asesinato en el Savoy, de Maj Sjöwall e Per Wahlöö.

            10. Palabras de caramelo, de Gonzalo Moure.

            11. El ruido de las cosas al caer, de Juan Gabriel Vásquez.

            12. El hombre que se esfumó, de Maj Sjöwall e Per Wahlöö.

            13. Os escaravellos voan á tardiña, de María Gripe.

            14. El coche de bomberos que desapareció, de Maj Sjöwall e Per Wahlöö.

            15. Mensajeros de la oscuridad, de Alicia Giménez Bartlett.

            16. El reinado de Witiza, de Francisco García Pavón.

            17. E de evidencia, de Sue Grafton.

            18. O curioso incidente do can á medianoite, de Mark Haddon.

            19. Las hermanas coloradas, de Francisco García Pavón.

            20. La tuneladora, de Fernando Lalana.

            21. Ardores de agosto, de Andrea Camilleri.

            22. Tatuaje, de Manuel Vázquez Montalbán.

            23. La forma del agua, de Andrea Camilleri.