Minotauro

Zara chama onte para saber como estaban as mazás e eu invítoa á compota, e ela aparece a unha hora absurda: despois do traballo e mentres Zidane vai na academia de inglés. A compota está pasada de azúcar e pica na gorxa ao tragar, non valen disimulos, así que Zara rise de min con ese riso azul de todas as veces, e traio da cociña unha libra de chocolate, para compensar, e ela di que nos imos poñer coma dous pipotes, que bendito chocolate que compensa outras carencias, e ponse a contar máis anacos daquela historia da muller perdida no labirinto.

Miro para o televisor aceso e sen voz: o último que vexo antes de deixarme arrastrar aló por ela é unha imaxe de Arthur Miller nun documental.

Despois Zara marchou, a correr, alisando a roupa, e eu aínda seguín no salón até que o sono me foi vencendo. Vin mapaches, morcegos, momias, abellas, as catro amigas e até o Castelo dos Windsor antes de descubrir no espello do baño quen era o Minotauro.

Wanted

Fin da illa anónima, dos meridianos inumerados e dos soños de liberdade de Robinson; a sobriña neta de Sherlock Holmes chega á Corte e o primeiro que fai é enviar-me un e-mail con crónica de obras e atascos que termina nunha gillette: He limpiado la nevera y te he encontrado Robinson...

Durante dez dias estivéramos a xogar ao gato tras do rato para afinal virmos ás mesmas, asi que no dia de hoxe, cativo e desarmado Robinson en Ithaca, Tere Holmes acada os seus últimos obxectivos e eu, Kaplan, dou-me por vencido. Pido papas!!

Mazás

A rentes de marcharmos a nena e eu, Zara chama polo móbil: que baixe alguén, que teño unhas poucas mazás da casa para vós...
Un bon saco delas enche agora a casa co arrecendo estupendo do Outono, coa expectativa da compota que elaborarei desde mañá, coa calada alegria de quen recebe un presente coma este.
Inesperado, gorentoso, pracenteiro.

Fobias

Despois dunha mañá enteira percorrendo os meus novos dominios, despois de que me aparecese inesperadamente compañeira de viaxe tres días á semana, despois dun desagradable enfrontamento con dous neanderthais, chego á casa tan canso que paso de tres e vinte a cinco e meia man sobre man sentado diante da mesa do estudio.
Pasmando.
Faime compaña unha mosca teimuda que poliniza os bolígrafos da xerra branca. Fixen por espantala varias veces ao principio, logo deume igual, e ao fin case intimamos.
Lembrei que en Exipto o faraón concedía unha mosca de ouro como premio á tenacidade no combate. Despois pensei que podía ser bon permitirlle que camiñase polo meu brazo como inicio da terapia antifobias. Por último, decateime de que nunca falei de insectos nin arácnidos na miña blogue, e que podía ser unha oportunidade para desvelar o grande segredo: Robinson teme furiosamente esas noxentas criaturas d'el-Señor.
Ás 5'30 (exactamente) chama Polis no porteiro automático: cando sobe reñe comigo porque estou aínda sen vestir, vaime reñendo corredor adiante até o dormitorio; tamén me conta as últimas noticias de non sei cantas historias mentres saco unha roupa e vou pondo a de saír, e Polis segue a contar cousas até que fica calado, a mirar para min: Pero ti estás engordando, amiguiño... a ver, dá volta... outra vez... ui ui ui.
Rosmo, inutilmente.
Podía ser peor a tarde? Pois si: a amiga de Polis concéntrase tanto en completar o meu historial fóbico e psicolóxico que saio da súa casa con tal sensación de ridículo que me xuro non volver máis por alí, e cando no móbil soa a chamada de Polis, simplemente, desconecto.

Contra os incéndios...

... e os incendiários.

Souvenirs

Teño que apresar o paso, porque ás 20'30 quedei de recoller a Polis, a quen hai mes e meio que non vexo, na porta do seu traballo. Dixen xa que estava a cansar-me tanta vida social, pero ainda estou máis farto de ter que percorrer Ithaca arriba e abaixo para recoller os amigos, baixo o pretexto de que son o que non traballa.
Pois ben: con algo de apuro e o corazón encollido polas confidéncias de Zara, reúno-me con Polis e pronto estamos brindando con senllas pintas, que inxerimos cunha ánsia só comparável á que temos de nos divertirmos.
Posta en común: conto-lle o que me sucedeu estes últimos tempos; falo-lle da casa nova, que ainda non coñece; vou até Dublin e Limerick nos meus informes, sen ocultar nada; rondamos a história do aborto de Mirinda, que el enriquece con cotilleos segundo os cais aquel amor paneuropeo que supuñamos imortal fai augas por todos lados; poño-o ao corrente, en definitiva, das vidas e facendas dos meus amigos.
Polis fai o própio: conta-me que estivo en Roma e volveu ao Trastévere, esta vez só; que visitou Florenza e Siena, e que como Aschenbach coñeceu Veneza; e é máis, que me trouxo un regalo, e que só mo dará se acerto unha adiviña: Que cousa cousiña lle falta ao David?
Digo as cousas máis estúpidas, como unhas gafas de sol, un sombreiro ou un prepúcio, preocupado porque non teño nengun regalo para Polis, nada lle trouxen de Irlanda, e mentres penso como arranxar a desfeita, bebo da pinta e digo desatinos: un amigo, unha gabardina...
Tacháaan!!!
A resposta flamea de pronto ante os meus ollos: un boxer de algodón coa pirola do David debuxada.

Confidéncias

Dixen xa un destes dias que non paro de ver xente, e que toda esta vida social á que non estou acostumado chega mesmo a agobiar-me algunha vez. Confio en que o final de tantos encontros estea no comezo das aulas, principalmente porque terei que madrugar todos os dias da semana.
Onte á tarde fun recoller a Zara ao traballo; queixa-se de que vai frio, de que lle doen os pés de pasar tantas horas sen sentar, e que de non volveu ter notícias da entrevista da semana pasada. É como un prólogo: entramos nun bar dos Viños para que tome un café con leite e se abra en confidéncias. Está tan triste que me conta cousas que non deveria; a min, a quen coñece de hai só dous meses, de compartirmos banco no parque mentres os nosos fillos xogaban nos colúmpios e os pavóns ouveavan horrivelmente.
Asisto ao final do seu matrimónio, diso estou tan certo que até me sorprenden as coincidéncias do seu caso e doutros; tamén do meu caso, claro. Por iso e polo tremor da voz dela, case un susurro, acariño co ollar a morna crema da miña pinta en lugar de mirar-lle para os ollos: para que os vou mirar? para ve-los húmidos e profundos, como dous pozos até un corazón encollido que sabe xa o que a cabeza, obstinada, nega?
Camiño da sua casa, moi perto xa do portal, Zara deixa de falar e os dous camiñamos en siléncio uns anacos. E de súpeto salouca, e di que non está preparada para quedar soa. E quen o está, digo, pero a miña pregunta non é unha pregunta senón unha afirmación, ainda que trato de agochar-lle dentes e gumes, e engado que deveria ir asumindo o que salta á vista.
Zara abre a porta, volve-se para mirar-me mentres me aperta o brazo un segundo, e entra.

Ghalogüin

Indo camiño da miña casa, tento adiantar dous rapaces que falan mentres empurran as bicis; van ocupando todo o paso, e non podo deixar de escuitar como un deles se lamenta de que este ano o seu cumpreanos vai coincidir con Halloween.
Cando consigo deixá-los atrás e chegar á casa sinto-me abraiado, abducido e colonizado como nunca polo cine americano. Repentinamente, sobresaltado pola peor idea, corro ao calendário: por un momento pensara se o meu aniversário podia ser que coincidise co Dia de Acción de Grazas.
Felizmente, non.

Illa anónima

Ás veces é mester cambiá-lo todo para que nada cámbie. Por iso a sustitución do vello título da bló, por un novo título que alude xa a chegada, a estáncia, a permanéncia: Ulises, Robinson, ou Kaplan, terminou o seu longo camiño de experiéncias feito, e agora vive entre os seus parentes.
Pero o motivo de romper amarras non é realmente este. No post anterior xa eu oscilava entre seguir adiante ou parar, perante a presión que supuña saber que a bitácora fora descuberta novamente por unha das suas personaxes.
Pois ben, existia unha terceira via: cambiando o título e o enderezo, a illa seguirá existindo, pero xa non darán con ela facilmente os que a procuren a barlovento dos horizontes.
Será como volver empezar, outra vez nun meridiano innumerado.

Encrucillada

Incrible pero certo: Tere Holmes entra no buscador para atopar o seu enderezo electrónico e o que atopa é este blogue, no que entra para ler como en Setembro pasado Vapin e eu teimábamos en facela desistir de cambiarnos por unha depilación.. 

Agora, outra personaxe deste universo (e van tres) descobre unha nova dimensión de si mesma que nin sospeitaba hai poucos días, e este demiurgo á inversa houbo de comparecer e explicarse.

Vai resultar que os irmaos blogueiros tiñan a razón cando mo advertiron, e que o que era unha Ithaca secreta vai devir nalgo parecido á casa de Gran Hermano.

Xorde entón o desacougo de non contar no sucesivo o que quero senón o que debo para non rabuñar a sensible pel da amizade; o desacougo de pensar que os meus amigos deixen de comportarse espontaneamente, sabéndose retratados; o desacougo de interferir no curso natural das cousas, coma os deuses antigos interviñan nas vidas dos mortais.

Nestas estamos, e esta mañá cando me erguín pesaban sobre o meu ánimo de igual modo a posibilidade de seguir coa bitácora como a de fechar Ithaca para sempre.

Baixo sete chaves.

Atrapa-soños

Decidido: mañá mesmo, en canto volte, compro-lle un á miña filla para colgarmo-lo na sua xanela.
Lástima non dar-me decidido hoxe.

Mercado

Se onte pasei a tarde coñecendo o mundo laboral da mao de Zara, mañá marcho para Atenas a xantar con Ilu e Ambece. Os dias pasan a correr, e enchen a miña vida en Ithaca de acontecementos, compromisos e citas que non me deixan ver o bosque.
Impón-se, pois, unha tarde desconectada: volvo da de meus pais á miña en canto rematamos o café, poño unha lavadora, recollo a roupa posta a resecar hai tres dias, limpo os baños, atopo unha boa escusa para non pasar o ferro á roupa recollida, e esta é que devo responder un certo número de e-mails que sen escusa ben poderia responder a semana vindeira.
O certo é que a sensación de desagrado da tarde de onte perdura ainda: o mesquiño portador do ollo artificial, a sua suficiencia mediocre e vaidosa seguen a tanxer as miñas peores cordas.
Sen embargo, Zara é optimista co resultado da entrevista, pero paradoxalmente di que non se fai ilusións, que sabe que con 35 anos o traballo vai ser para outra, ou, máis provavelmente, para outro.
Falo con ela antes do xantar, sabendo que hoxe traballa de tarde; interrompe a conversa para retirar a tixola do lume; sinto-a manexar cacharros ao outro lado do fio; volve e pregunto-lle que van comer hoxe; peixe, responde. Claro, hoxe é Martes, dia de mercado en Ithaca: tamén nós o xantaremos, e Vapin, que me chama para dicer-me que ao serao non irá á Cova, tamén me di que está a asar unhas xardas.
Parece que toda Ithaca está a cociñar peixe, e a min lembra-me cando era neno, e cada Martes e cada Venres, os dias de mercado, havia peixe fresco na nosa casa.

Entrevista

Pídeme Zara que a leve a unha entrevista de traballo nun hotel dos arredores de Ithaca.
Telefona o Domingo ao serán, descúlpase por non ter dado noticias nos últimos días, e conta que unha multinacional de seguros anda á procura de persoal; sería magnífico, di, deixar unha multinacional por outra, e que ese aprenda que podo facer máis que vender blusas e esperar que non me renoven o contrato. Dígolle que a levo, pero con reservas: todo depende de que estea listo o coche, ou se non, de que o mecánico se apiade e me preste un.
Sucede isto último, así que nun vehículo de reposición, coa marca da empresa por todos lados, imos para o hotel; mentres guio, véxolle retorcer as mans e aparentar sen moito éxito que vai tranquila a unha entrevista sen posibilidades, tan só por probar; mesmo cantarela en baixiño a canción do cedé, como se protestase porque tamén a ela lle caera unha estrela no xardín.
Entra e eu fico no coche en dobre fila, á sombra, a ler.

Vexo dun lado para outro homes con traxe e maletín que falan polo móbil mentres van aos poderosos automóbiles que os esperan, ou que saen deles para entraren no vestíbulo que me nego a coñecer.
Aparvado por tanto ir e vir, mareado polas gravatas, trato de afundir a vista e a atención no libro; até que alguén quere sacar o coche e bate cos dedos no meu cristal: Hostiá! Non me digas... Canto hai que non nos vemos?
Ao saír do coche, mentres me sacode a man, recoñezo no executivo de traxe escuro e gravata salmón o neno que foi, apesar da calva e os anos; non hai dúbida: delátao o ollo de cristal inmóbil, fixo en min ao conversarmos, xa na cafetería, mentres nos serven un gin-tonic para el e un refresco para min.
Cando lle conto que son profesor parece que sente pena, el que é director de área nunha empresa de selección de persoal que surte a todo o Noroeste...
Di surtir, como se falase de mercadorias, recambios, material funxible, e eu acórdome das mans inquietas de Zara.
Falamos dos profesores que nos ensinaron as matemáticas, a gramática, a ortografía, a historia, e parece a súa lástima maior ao evocar aqueles vellos, as chaquetas gastadas, as gravatas, é que daban pena, os pobres.
Pero cando di que a fin de contas o noso traballo vén sendo o mesmo, que tamén el se adica a seleccionar xente, carne para a universidade ou carne para as empresas, dá igual, entón non podo máis e dígolle que nin o pense, que pode tomar todos os gin-tonics do mundo e aínda así os nosos traballos non terán nada pero nada que ver, e que xa vai sendo hora de marchar, e ao irme, vou sentindo no lombo a ollada atónita do cristal, mentres queda atrás aquel fantasma do pasado co vaso do gin-tonic na mao e a horrible gravata salmón a reptar na camisa rosada.


Cando despois, no coche, Zara me fala dun home calvo, cun ollo de cristal, que andaba supervisando as entrevistas, cóntolle que eu estudei con el na escola, e que se lle dabas 2 pesetas sacaba o ollo diante de ti. Non pode ser, pero que me dis?
E que se o que lle dabas era 1 peso, até che pousaba o ollo nunha man
Así consigo que bote a rir, que esqueza a maldita entrevista.

New York, ano 0

Catro anos, duas guerras, miles de mortos despois... e ainda ás voltas no labirinto.

Rocho

Disque cando Carter axexou por vez primeira na tumba de Tutankamon, as suas palavras foron: Vexo cousas maravillosas.
No noso caso non sucedeu asi, senón ao contrário; as palavras de T. na porta do faiado foron: Vexo cousas horrorosas. O cal non foi impedimento para que, evitando mirar o Cristo do recanto, ela e Ti desen na rebusca polo armário e as caixas.
Non se trata de roubar nada, tan só de fedellar un pouco, dixera Ti meia hora antes, sentada no meu salón e agarrando unha copa; Vapin intercedeu: a ver se vai haver algun álbum de fotos vellas, ou unhas películas como as de Madronita Andreu? Anda, di que si, porfi, porfi.
Sen te-las todas comigo fomos aló, e aos poucos minutos a procura do Santo Graal polo meu rocho deu os primeiros froitos; nada do que se esperaba: nen fotos nen películas, pero Ti estivo o resto da noite a asar-se baixo o gorro de peles dunha gran duquesa rusa, T. escolleu un rosário con doas de cristal que reconverteu en colar, e Vapin baixou cuns anteollos redondos, con montura como de carei e lentes grosos de cus de botella, que lle deron unha mirada acuosa, até que empezou a marear-se e houvo de quitá-los.
Sen embargo, o arrepio viñera cando T. abriu un bolso de veludo negro, e, embrullada nun papel de seda, atopou dentro unha longa trenza loira.
Un mistério que non demos descrifrado, pero xa vos contarei...

Avaliación

Vou para Atenas cargado de fracasos escolares; esvaece o mítico aprovado xeral dos profesores que marchan perante o caudal dos alunos non presentados e os exames en branco.
Avanzo por unha estrada na que cavalgan os cavalos do Outono baixo un ceo de chumbo que agoira a choiva.
Asisto a unha avaliación en que se chega a propor convocar de novo algun aluno non presentado porque é mui bon rapaz e é unha pena que non promocione; mesmo, hai quen di que pode ir á casa del a examiná-lo; ao paso que vamos, digo, acabaremos por levá-los ao retrete e atar-lles as zapas. As opinións dividen-se.
Cando todo termina, marcho descorazonado; de mal humor porque non están as actas, e iso obriga-me a volver mañá a Atenas, cuarta vez en seis dias, tan só para asinar. Saio á rua e a choiva molla-me a camisa camiño do coche, que espera por min lonxe, no aparcamento dun supermercado en que aproveito para facer a compra do dia: ovos, galletas, tomates, leite, e un ovo de chocolate para a miña filla, que quedou en Ithaca con sua avoa.

Achado

O dia da inauguración do novo covil chega Vapin antes que as outras para axudar-me a levar ao faio as últimas caixas, os últimos restos de naufráxio ainda varados na praia. A dona do piso dera-me as chaves o dia que asinamos o contrato, pero nen me dixo cal era o rocho dela nen o que contiña, tan só que estaba cheo de cousas vellas, e que por favor non rompese nen descolocase nada.
Despois de provar a chave en todas as portas e atoparmos a que era, descobremos que, como Marcelino, tamén eu teño un Cristo no faiado. Mide máis de metro e meio, e estaba envolto nun plástico que atravesaban as espiñas, coma un cadáver de serial televisivo, o que talvez facia máis sinistras as suas feridas e laceiras, as feizóns trémulas e desencaixadas, a chaga do costado, os ollos entornados...
Pero non está só: con el hai unha morea de santos e virxes muito máis pequenos; de xeso, nada valiosos, non se pense. Alguns envoltos en plásticos cheos de porcaria, pero outros mostrando con total desinibición as eivas e marcas dos seus martírios espantosos.
Desexando que nengunha voz desde o alto me pedise pan ou viño, arrumamos de contado as caixas nun recanto, fechamos a porta para sempre, e fomos abaixo, a preparar as cousas para a festa.