Souvenirs

Teño que apresar o paso, porque ás 20'30 quedei de recoller a Polis, a quen hai mes e meio que non vexo, na porta do seu traballo. Dixen xa que estava a cansar-me tanta vida social, pero ainda estou máis farto de ter que percorrer Ithaca arriba e abaixo para recoller os amigos, baixo o pretexto de que son o que non traballa.
Pois ben: con algo de apuro e o corazón encollido polas confidéncias de Zara, reúno-me con Polis e pronto estamos brindando con senllas pintas, que inxerimos cunha ánsia só comparável á que temos de nos divertirmos.
Posta en común: conto-lle o que me sucedeu estes últimos tempos; falo-lle da casa nova, que ainda non coñece; vou até Dublin e Limerick nos meus informes, sen ocultar nada; rondamos a história do aborto de Mirinda, que el enriquece con cotilleos segundo os cais aquel amor paneuropeo que supuñamos imortal fai augas por todos lados; poño-o ao corrente, en definitiva, das vidas e facendas dos meus amigos.
Polis fai o própio: conta-me que estivo en Roma e volveu ao Trastévere, esta vez só; que visitou Florenza e Siena, e que como Aschenbach coñeceu Veneza; e é máis, que me trouxo un regalo, e que só mo dará se acerto unha adiviña: Que cousa cousiña lle falta ao David?
Digo as cousas máis estúpidas, como unhas gafas de sol, un sombreiro ou un prepúcio, preocupado porque non teño nengun regalo para Polis, nada lle trouxen de Irlanda, e mentres penso como arranxar a desfeita, bebo da pinta e digo desatinos: un amigo, unha gabardina...
Tacháaan!!!
A resposta flamea de pronto ante os meus ollos: un boxer de algodón coa pirola do David debuxada.