martes, 20 de setembro de 2005

Confidéncias

Dixen xa un destes dias que non paro de ver xente, e que toda esta vida social á que non estou acostumado chega mesmo a agobiar-me algunha vez. Confio en que o final de tantos encontros estea no comezo das aulas, principalmente porque terei que madrugar todos os dias da semana.
Onte á tarde fun recoller a Zara ao traballo; queixa-se de que vai frio, de que lle doen os pés de pasar tantas horas sen sentar, e que de non volveu ter notícias da entrevista da semana pasada. É como un prólogo: entramos nun bar dos Viños para que tome un café con leite e se abra en confidéncias. Está tan triste que me conta cousas que non deveria; a min, a quen coñece de hai só dous meses, de compartirmos banco no parque mentres os nosos fillos xogaban nos colúmpios e os pavóns ouveavan horrivelmente.
Asisto ao final do seu matrimónio, diso estou tan certo que até me sorprenden as coincidéncias do seu caso e doutros; tamén do meu caso, claro. Por iso e polo tremor da voz dela, case un susurro, acariño co ollar a morna crema da miña pinta en lugar de mirar-lle para os ollos: para que os vou mirar? para ve-los húmidos e profundos, como dous pozos até un corazón encollido que sabe xa o que a cabeza, obstinada, nega?
Camiño da sua casa, moi perto xa do portal, Zara deixa de falar e os dous camiñamos en siléncio uns anacos. E de súpeto salouca, e di que non está preparada para quedar soa. E quen o está, digo, pero a miña pregunta non é unha pregunta senón unha afirmación, ainda que trato de agochar-lle dentes e gumes, e engado que deveria ir asumindo o que salta á vista.
Zara abre a porta, volve-se para mirar-me mentres me aperta o brazo un segundo, e entra.

Ningún comentario: