luns, 12 de setembro de 2005

Entrevista

Pídeme Zara que a leve a unha entrevista de traballo nun hotel dos arredores de Ithaca.
Telefona o Domingo ao serán, descúlpase por non ter dado noticias nos últimos días, e conta que unha multinacional de seguros anda á procura de persoal; sería magnífico, di, deixar unha multinacional por outra, e que ese aprenda que podo facer máis que vender blusas e esperar que non me renoven o contrato. Dígolle que a levo, pero con reservas: todo depende de que estea listo o coche, ou se non, de que o mecánico se apiade e me preste un.
Sucede isto último, así que nun vehículo de reposición, coa marca da empresa por todos lados, imos para o hotel; mentres guio, véxolle retorcer as mans e aparentar sen moito éxito que vai tranquila a unha entrevista sen posibilidades, tan só por probar; mesmo cantarela en baixiño a canción do cedé, como se protestase porque tamén a ela lle caera unha estrela no xardín.
Entra e eu fico no coche en dobre fila, á sombra, a ler.
Vexo dun lado para outro homes con traxe e maletín que falan polo móbil mentres van aos poderosos automóbiles que os esperan, ou que saen deles para entraren no vestíbulo que me nego a coñecer.
Aparvado por tanto ir e vir, mareado polas gravatas, trato de afundir a vista e a atención no libro; até que alguén quere sacar o coche e bate cos dedos no meu cristal: Hostiá! Non me digas... Canto hai que non nos vemos?
Ao saír do coche, mentres me sacode a man, recoñezo no executivo de traxe escuro e gravata salmón o neno que foi, apesar da calva e os anos; non hai dúbida: delátao o ollo de cristal inmóbil, fixo en min ao conversarmos, xa na cafetería, mentres nos serven un gin-tonic para el e un refresco para min.
Cando lle conto que son profesor parece que sente pena, el que é director de área nunha empresa de selección de persoal que surte a todo o Noroeste...
Di surtir, como se falase de mercadorias, recambios, material funxible, e eu acórdome das mans inquietas de Zara.
Falamos dos profesores que nos ensinaron as matemáticas, a gramática, a ortografía, a historia, e parece a súa lástima maior ao evocar aqueles vellos, as chaquetas gastadas, as gravatas, é que daban pena, os pobres.
Pero cando di que a fin de contas o noso traballo vén sendo o mesmo, que tamén el se adica a seleccionar xente, carne para a universidade ou carne para as empresas, dá igual, entón non podo máis e dígolle que nin o pense, que pode tomar todos os gin-tonics do mundo e aínda así os nosos traballos non terán nada pero nada que ver, e que xa vai sendo hora de marchar, e ao irme, vou sentindo no lombo a ollada atónita do cristal, mentres queda atrás aquel fantasma do pasado co vaso do gin-tonic na mao e a horrible gravata salmón a reptar na camisa rosada.


Cando despois, no coche, Zara me fala dun home calvo, cun ollo de cristal, que andaba supervisando as entrevistas, cóntolle que eu estudei con el na escola, e que se lle dabas 2 pesetas sacaba o ollo diante de ti. Non pode ser, pero que me dis?
E que se o que lle dabas era 1 peso, até che pousaba o ollo nunha man
Así consigo que bote a rir, que esqueza a maldita entrevista.

3 comentarios:

A.M.B. dixo...

Pero eso era certo? Digo o do ollo e as 5 pts

Cesare dixo...

pero o disco de maritrini levouno vostede, zara ou estaba no coche de préstamo?

díxenlle algunha vez que escribe que-lo-flipas?

Kaplan dixo...

si, todo foi certo: o do ollo e o do diñeiro claro que eran outros tempos: imaxino que hoxe a tarifa rondaria os 0'10€.

cesare: o disco de maritrini procede do manta, e é meu nun 50%; o outro 50% pertence a vapin.
por outro lado, a admiración é recíproca, xa o sabe.