Misoxínia

Frase lapidária: "O peor inimigo dunha muller é outra muller; principalmente se se trata da sua mellor amiga".

O autor desta máxima é quen isto escreve, e o receptor, o seu amigo Vapin. Lugar: onte, ao serao, un lugar especialmente acolledor, principalmente a esa hora, A'Tasca, na Cruz, ateigado de xente farta de facer compras e farta tamén do Nadal.
Iso a propósito de contar-lle a Vapin como as amigas da miña sobriña se aniquilan reciproca e incansavelmente entre elas á mínima oportunidade. Vapin e eu concordamos, como tantas veces: nunca vimos, entre varóns, combates buscando a xugular; eliminación do competidor mediante o procedemento da descalificación tramposa, da humillación do amigo para ocupar o seu lugar, como elas fan desde que son nenas.
Será debido á carenza de pene? Que opinaria respeito papá Freud?

Pronto aparecen Nican e Cris, e falamos, entre outras cousas, da planificación do camiño de Santiago que Cris está empeñada en comezar para Febreiro; razóns: a neve, o frio, etc. Ben, penso eu, antes en Febreiro que sensilla, e presiono-as para quedarmos hoxe e irmos tomar unha pizza na Aceña, xa con calendário e roteiro. Aceitan os tres, e hoxe espero que concretemos algo (máis).

Marchan pronto e eu quedo escaso, e, indo para a casa dos meus pais, deteño-me no C. Castelo, na Cova das Meigas, onde inaugura celibato o irmao de Vapin xunto a Ti e outras tres meigas, que lerchan á beira, parece, de esmorecer.
Quedo con eles catro cañas, e, muitos chistes, bobadas, lérias e ironias máis tarde, confirmo a miña teoria freudiana inicial; as meigas rin e bromean e un chega a non perceber de que rin nin con quen ou de que bromean, mentres instalan no fronstispício do ser/estar o lema "O peor inimigo dunha muller..."
Esta vez, sen embargo, nengunha lle dixo a outra que lle sentaban mal os pantalóns que levaba, porque tiña peor tipo que ela.
Non imaxino a Vapin dicendo-me iso a min, e menos diante doutros amigos. A algun varón lle sucedeu algo parecido? Eu creo que non; a táctica dun macho alfa dominante para impoñer-se a outro non é precisamente esta.
Das que están hoxe aqui, sen dúvida a mellor para min no trato é Ti; hai con ela unha afinidade e un entendemento sólidos apesar dos anos que me leva. M. parece que ten mui pouquiña cousa dentro da cabeza, e non me interesa en absoluto; é demasiado previsível, e tan gora como a sua conversación; pola contra, P. é quen máis me atrae pola sua pel tan branca que á mínima contrariedade ou ao escuitar a menor alusión da miña parte se arroiba e arrebola: vai e vén co seu móbil, manda calar para contar algo que logo non conta, ou que se conta ninguén atende, ri de calquer cousa, cora outra vez...
Deixo-as organizando o regreso en coche tras declinar a invitación a levar-me a min, e marcho reconfortado: imaxino a pel suave e branca, morna e mol do ventre de P. Baixo un pouco, ventre e rúa, e chego ao púbis que, estou certo, debe ter os pelos claros e escasos. Por un momento soño esperto que introduzo un dedo na húmida e suave ferida entre as suas pernas.

Discusión

Serve de algo facer regalos cando requeren unha prévia discusión?
É razoável discutir sobre o valor dos regalos, a sua natureza, mesmo a conveniéncia de facé-los ou recebé-los?
Se alguén ten unha resposta, por favor, sirva-se enviar-ma, porque, ou eu toleo, ou xa non hai quen entenda algunhas cousas do máxico Nadal.

Encontros

Sucede cada ano, e este tamén. Ithaca está ateigada de amigos, de coñecidos, de antigas noivas, de fantasmas encerrados en armarios e de sombras doutras épocas que un vai atopando, inesperadamente, ao xirar unha esquina, ao saír dunha tenda, ao entrar nun café, ou como esta mesma mañá, ao entrar nun banco.

Alí estaba A., pertencente á categoría "Sombras": apenas tres intensos encontros nocturnos no interior do coche, moi espaciados nos anos, e entre eles atopármonos pola rúa, descubrir que temos amigos comúns e que andábamos de copas polas mesmas zonas. Chegamos a saudarnos naquela altura con franca naturalidade, como veciños ou colegas do traballo.

Esta mañá non me recoñeceu; en realidade, tampouco me viu. Bastou que nos cruzásemos no BSCH (un lugar estraño para unha erección) e chegou a evocación de feroces manobras no asento traseiro do meu coche unha noite distante, os dous nus, e a sorpresa case aterradora dos poldros que, imperturbables, nos axexaban através dos vidros embazados.

Vacacións

En Ithaca desde o pasado xoves, e sen acceso a ordenador, polo que non dei entrado aquí até hoxe.

O máis evidente, o frío nas rúas (a madrugada do Domingo, camiñando pola Praza Maior con Ti, baixo a neve: "cando daría porque a miña filla estivese aquí e mañá puidese ver isto"), e a calor extrema na casa dos meus pais, como sempre.
A cear en Noiteboa, e a xantar e cear en Nadal viñeron irmá, cuñado e sobriña, pero ou eles me abafaron ou o que me abafou foi ter tanta xente na casa, non sei, pero o Sábado á noite necesitei escapar: con Vapin dúas guinnes no de sempre, e unha chamada ao seu móbil convocounos no Campo Castelo, no lugar en que parecen estar sempre os amigos de Cesp, o irmán de Vapin. Hoxe só algúns: Ti, Estridente, e outra que me dixo o nome varias veces pero que non dei aprendido.

Puxéronse a falar con Vapin da Cea do Amigo Invisible (ultimamente prolifera este tipo de ceas, ao que parece), pondo en común as sospeitas e indagacións sobre os autores anónimos dos regalos, que basicamente consistiron en lencería vermella, pero tamén había un dildo XXL, que por certo lle tocou a quen seguramente ben o agradeceu: Estridente.
Bebemos todos moito, pero eu mantívenme fiel á cervexa, agora loira; alguén subitamente propuxo facermos unha queimada, que se desbotou por saír a prezo de ouro, e todos seguimos bebendo, até aparecer a botella de vodka vermello circulando entre os vasos.

Unha das conversas, que eu seguín de lonxe porque ninguén ma propagaba, xirou á volta da próxima e ao parecer inevitable ruptura do irmán de Vapin con J. Do que escoitei puiden ir construíndo o puzzle, tamén os cualificativos: ciumento, egoísta, exhibicionista, maleducado, radical, tío de esquerdas, intolerante.
O que ningún deles sabe (nin Vapin tampouco) é que desde finais de Outubro eu, que non fun a ningunha das súas ceas de aniversario e amigos invisibles en que me parece que debeu suceder algunha escena entre os dous, eu, digo, sei que isto ía suceder, que o final da relación estaba chegando.
Hoxe parezo ser eu o Amigo Invisible de J. en Ithaca, e tamén ao que parece, o único que aquí lamentará a súa marcha.

Vésperas

Son vésperas, si, vésperas de Nadal.

Espécie de túnel apresurado, cheo de luces, en que hai que tolear un pouco para non tolear de todo.

E seguen a chegar postais, hoxe a de P., desde Ithaca. E pola mañá, no traballo, convite no segundo recreo, un pouco fúnebre; na mesa da Sala, cruasáns, polvoróns e caramelos, e as cuncas de café bocabaixo, á espera dun café que se acabou pronto e cuxos reforzos non chegaban; e arredor da mesa unha parte do claustro tratando de facer bromas que non saían; e enchendo a Sala, por riba da mesa e entre nós, un siléncio por momentos embarazoso.

Todo, en definitiva, un pouco fúnebre.

Pola tarde vou ao garaxe a meter no coche a primeira entrega da equipaxe que levarei a Ithaca. En vez de un panetone hai dous panetoni, pero eu só paguei un; o outro, xunto cunha mancha branca no forro negro da porta que limparei mañá, pertencen a Mário.

Por último, proxectos para as vacacións: esta mesma noite, sen prórroga, darei remate a Nada de Carmen Laforet; esperan A vida que nos mata , de López, e Anxos e demos, de Dan Brown; o primeiro, por curiosidade, o segundo, como quen toma un laxante, que non só de boa literatura vive o home.

Para que conste.

Inesperado

Ningunha novidade esta mañá. Durmín toda a noite coma unha marmota, non porque fose moito senón porque foi un sono profundo, e máis que durase, pero ás 7 erguínme.

Tras almorzar, ducharme, vestirme, facer a cama e coller o lixo, marchei á noite matinal, iso si, sen chegar ao máxico momento en que a torre da igrexa esparexe as metálicas pingas de tempo sobre os tellados e sobre nós, sobre min e sobre os outros acostumados madrugadores que vou atopando, como cada día.

Chego cedo ao instituto, como a min me gusta, con tempo suficiente para follear El País. Sen novidade nas clases, como non sexa que, mentres facíamos unha leitura, ao preguntar eu que significaba a palabra "desmembrado", un alumno respóndeme "quere dicir que lle arrincaron o pene". Na garda de recreo, á maneira de El jardín de los frailes, de M. Azaña, paseei con M. Polinomio polo patio, falando de cousas sen importancia, e logo con Ilu, que me estivo chamando o sábado; conteille a escapada á Comarca.

Tamén falei cousas sen trascendencia con R., os dous camiño da casa (cada un da súa, claro); e como se ve, a miña vida vai transcorrendo nunha intrascendente conversa interrupta con uns e con outros; con R., por exemplo, falo do tempo, do baixo que vai o río e da cea de Nadal de mañá, á que eu non vou ir, farto de tanta conversa intrascendente, non vou pagar por riba horas extra para seguir conversando mentres engulimos linguados e entrecostos.

Na casa nen me deteño: só vou polas chaves do coche, pero ao abrir o buzón atopo un postal natalicio de B.; nela , coma un arume, a dozura amarela dos anos que traballamos xuntos ao pé daquel mar que eu deixei hai catro longos anos; gardo pronto o postal no sobre, non vaia vir a saudade, collo as chaves e baixo outra vez.

Durante a mañá ocorréuseme ir a Carrefour, pero en canto entro no hipermercado comprendo que cometín un error.

De re domestica

Cando Macer e eu éramos amigos, antes de convertermo-nos en amantes primeiro e en completos descoñecidos despois, a min gustaba-me ler Cosmopolitan, que ela sempre compraba en inglés, e que logo deu en comprar en español para eu podé-la ler mellor. Pois ben, o único que lembro de toda aquela faramallada insulsa e pseudointelectual era unha recomendación dun consultório sobre como lograr a felicidade ou algo semellante.

Abordaba o tema do paso do tempo, e recomendaba facer balance ao final dos anos, de maneira que extraésemos de cada un aqueles acontecementos máis importantes e significativos, que servisen para individualizá-lo. Algo semellante aos anais do romanos.

Falo de todo isto porque esta mañá de domingo, despois de ler na cama un longo treito, mentres pasaba o ferro a unhas camisas, dei en escolmar os acontecementos que servirán para individualizar este ano que comeza a alá ir.

Resulta dificil, non por numerosos, senón por escasos, e só podo tirar en limpo a relación con Polis, o abandono do tabaco e a recuperación dos meus sinais de identidade tras a separación.

Será posível tanta penúria?

Aburrimento

Levo o día enteiro pagando o cansazo da viaxe de onte para estar cos hobbits.
Xanto calquera cousa que teño conxelada tras pasala polo microondas: un prospecto que trae dentro agoira o final do fritir, e faino case como se anunciase o final do mundo, unha nova época. Tomo unha cervexa. Tras os sucesivos telexornais/telediarios sento na butaca e vexo, por fin até o final despois de varias interrupcións Con la muerte en los talones, de Hitchcock, que me sorprende polas súas cores, estrañamente anacrónicas.
Ocórreseme chamar a Polis; o seu móbil está activo pero ninguén o colle; teño ganas de falar con el, aínda sabendo que despois de colgar reaparecerá a sensación de fastío doutras veces.
Releo o anterior, e penso que podo estar a ser inxusto con Polis, que teño algo contra el ou que proxecto sobre el as miñas propias frustracións.
En realidade non sei se é así; debe tratarse daquela relacion de amor/odio da que falaba Macer; segundo ela, os dous criticámonos e tratámonos con terrible malicia, buscando dar, indo á vea, pero logo resulta que non podemos pasar un sen o outro muito tempo.
Polis abúrreme bastante cando se pon a falar de coñecidos como se falase de Grandes Protagonistas da Historia, e das cousas triviais que lles pasan como se falase do Watergate. Haberá quen pense que me sinto desdeñado e actúo por vinganza: non podo negar que estiven encantado de manter unha relación estable e duradoira con el, que sigo esperando que calquera outro día en que esteamos un pouco máis borrachos ao írmonos para a casa volva suceder.

Pero é certo: os problemas e inquietudes de Polis son bastante aburridos e a súa vida pouco interesante, ou mellor, pouco importante.
Certo que eu tampouco son Indiana Jones, pero polo menos non trato de converter un ourinol en floreiro, se se me entende.
Observo cada vez que o vexo como se vai convertendo nun solteirón, frívolo e case dandy, pendente de cousas verdadeiramente banais, como a última vez, que pasou boa parte da noite laiándose por non dar atopado unha camisa rosa que combinase co traxe que pensa levar a unha boda á que está invitado.
Ocóreseme tamén pensar que, sen decatarse, Polis empeza a parecer gay, un gay maduro, guapo, elegante, educado e single aos 40 anos, non tanto por esas cousas cousas domésticas e insignificantes que lle preocupan e interesan, como polo seu propio aspecto, tan coidado sempre, pero agora, non sei se antes tamén, cun toque case afeminado.

Na comarca

Estiven onte, final e efectivamente, na Terra Media, visitando os meus amigos hobbits.
A meiodia, mentres xantaba, tomei a dobre decisión de non ir buscar a nena e tampouco seguir os planos controladores de Ambece, polo que nen café de meia tarde, nin Bridget Jones con cine-forum, nin ao dia seguinte cea de amigos invisíveis ou o que sexa que fose. Chamo-a e digo-lle que dormirei un pouco e que despois marcharei á Comarca para visitar os meus amigos no seu confortável novo focho. Non lle pareceu mal: ao contrário, enviou-me enerxia positiva.
Dormin talvez demais, pero emerxin renovado e erecto de entre as sabas, o que me fixo perder alguns minutos facendo o natural.
O camiño á Terra Média fixo-se verdadeiramente longo, seguramente pola monotonia da autovia primeiro e a autoestrada a seguir. Fun animando-me máis e máis á medida que me achegaba. Habia meses que non estaba con eles, que non nos visitábamos nin tíñamos máis contacto que o telefónico, o cal non é tampouco nada excepcional. A nosa amizade é xa suficientemente longa como para resistir auséncias, que, por outro lado, foron cíclicas e frecuentes no pasado.
Deixei o coche na Alameda e fun ao novo focho, onde me esperaban; nada comentarei del hoxe, tan só que mo mostraron e eu lle pasei revista como se fai cos museos ou os lugares que se inauguran. Sentamos diante dunhas cervexas e, claro, puxemo-nos a falar das nosas vidas. En realidade tampouco muito: non havia grandes novidades, nin na miña (monótona e vexetal, xa se sabe) nin na deles. Salce volve estar iniciando unha dieta; comentei-lle que sempre a via asi: comezando unha dieta, e Haddock deume a razón; supoño que é un indício de normalidade, de que se atopa ben. Nesta ocasión, ademais, forma parte dunha aposta.
Igual que sucede coas dietas sucede cos proxectos: cada vez que nos vemos teñen algo entre as mans, algo que logo, por unha ou outra razón, non sae adiante, como a vez que ían coller en traspaso un negócio de fotocopiadoras ou cando pensaban levantar unha casa no campo.
Saímos en canto Salce terminou de compoñer-se (mentres, Haddock mostrou-me as últimas figuriñas de chumbo), recollemos a Ena cas dunha amiga (dá-me un bico, anda, que se non cho pido eu non mo dás, dixo desde alá abaixo, cando me viu, esta señorona de 8 anos) e fomos os catro dar un vóltio polo centro da Comarca, que agora está tan próximo do novo focho.
Polos mesmos sítios de sempre, para non variar: os bares da Verdura e a Leña, ateigados de xente. Pronto atopamos máis hobbits amigos, naturalmente vinculados ao mundo do ensino, e pronto non centramos na conversa que máis nos motiva: que se os meus de Diversificación Curricular, que se os meus de cuarto, que se na selectividade do ano pasado, que se... Asi pasamos por riba de calquera diferenza, de modo que cando se nos une alguén que non é ensinante rapidamente o integramos no noso, obrigando-lle a escuitar, dado que pouco nos interesan as opinións de profanos e leigos.
Logo hai quen nos acusa de corporativismo. Que bobada!
Tres cervexas máis tarde imos a un bar alemán, e ceamos codillos, salchicha, pastel de carne, puré de patacas e choucrout. Todo delicioso, salvo o viño, que non era malo, pero estaba quente.
Subitamente decobrin, apesar do ben que se estaba entre os meus amigos hobbits e os seus amigos, que me empezaba a tardar regresar a Atenas, á miña casa.
En canto saímos do alemán, o grupo foi sacudido por certas forzas telúricas e uns e outros, parados no frio da rua, demos en indagar que lles apetecia facer aos demais; noutras palabras: houbo quen falou de irmos tomar unhas copas tras acompañar-mos a Salce e Ena á casa, pero eu dixen que non tiña muita vontade de seguir, que mellor regresaba a Atenas, etc. Por fortuna non me insistiron e a noite na Comarca terminou; marchamos todos, uns para un lado da Alameda, outros para o outro lado e eu, no coche, para Atenas, onde me esperaban a cama fria e a casa vacia.

Invitación

Non nego que ás veces me comporto como un cativo, principalmente cando estou como agora, enfadado e triste, e con ganas de chorar no ombro (ou sobre as saias) de alguén. Por iso vou dun lado para outro buscando a quen contar o triste que estou.
E, efectivamente, atopo ombros e saias, pero ningun sobre o que descargar a miña pena. Despois da sensación que queda tras a bronca, despois da sensación desagradável de vulnerabilidade, seguramente o peor é o máis concreto: un fin de semana por diante no que non sei que facer.
Non teño vontade de ir a Ithaca. Tampouco me chama nada ir á Comarca para ver a família Hobbit no seu novo focho confortável. Cando vexo a Ambece e lle conto o que sucede, rapidamente me obriga a tomar un café na cafeteria do insti (horrível, angustiosa, dixen-lle a Ilu que me lembrava cando de nenos nos levaban desde a escola ao Instituto de Hixiene e esperábamos en calzoncillos en fila nunha sala vella coma esta).
Ela toma un pincho de tortilla que pediu para min sen preguntar-me, e os dous cadanseu café con leite: esta tarde que estás libre, di, quedamos para tomar algo despois das 6, que teño os nenos na Biblioteca; incluso máis, mañá temos a cea dos "amigos invisíveis"(será certo que dixo isto?!), por que non vés?; eu tatexo que non sei se marcharei para Ithaca ou irei ver os Hobbits, pero ela non se dá por vencida: xa sei, esta noite por que non collemos O diario de Bridget Jones e o vemos na miña casa tomando uns chupitos.
Desbordado e dubitativo, o que lle digo é que o pensarei, que xa llo confirmarei ao meiodia.
Uff.

Despois

Sigo hibernando/hibernante, no estúdio. Segue a estar a casa fria, pero seguramente fóra subiron as temperaturas porque necesito menos roupa; tirei de enriba a suadeira forrada de feltro e xa só levo unha camiseta e o polar; e o pantalón do chándal, claro. Máis nada: erguin-me con fame, vestin-me un pouco de calquer maneira, e a estas alturas nen calcetins nen calzóns (agora que o penso); tampouco me duchei: hai un momento vin-me no espello do baño e, despeiteado como estou, dou medo. Dá-me igual, non espero a ninguén e pode mesmo que nen sequer baixe o lixo.
A comida fai-se na cociña. Estou decidido, se o corpo mo permite, a render-me unha homenaxe: tres semanas sen fumar; hoxe o cinceiro será conducido con honras e salvas de ordenanza ao cuarto do esquecemento.
Para sempre xamais, espero.

Enfermo, hibernando

Enfermo, si, un pouco tan só, desde onte. Mesmo voltei do traballo, a meia mañá: mal de hardware e de software; doia-me o corpo e tamén o espírito, asi que se impuña ante todo muito descanso. Pero a casa estaba fria e non houbo forma de quecé-la en todo o dia.
Reunin forzas, e antes de enclaustrar-me fun polo ordenador á tenda, onde por enésima vez este ano tiveron que curar-lle o windows e extirparlle troianos e outras tumoracións. Pedin tamén que lle instalasen un antivirus; agora, en lugar da loira que ensinaba as tetas, a cada pouco aparece o aviso de que se detectou tal intruso.
Poño o chándal e por riba non sei cantas armaduras contra o frio. Sento no estúdio e configuro o ordenador, e tomo a decisión de hibernar o fin de semana; cancelo con Ambece o café: chamo-a co móbil e ofrece-me instalar-me na casa dela; declino un pouco abrumado: os robinsóns sobreviviremos na nosa illa a calquera tribulación ou vendaval. Non?