Ningunha novidade esta mañá. Durmín toda a noite coma unha marmota, non porque fose moito senón porque foi un sono profundo, e máis que durase, pero ás 7 erguínme.
Tras almorzar, ducharme, vestirme, facer a cama e coller o lixo, marchei á noite matinal, iso si, sen chegar ao máxico momento en que a torre da igrexa esparexe as metálicas pingas de tempo sobre os tellados e sobre nós, sobre min e sobre os outros acostumados madrugadores que vou atopando, como cada día.
Chego cedo ao instituto, como a min me gusta, con tempo suficiente para follear El País. Sen novidade nas clases, como non sexa que, mentres facíamos unha leitura, ao preguntar eu que significaba a palabra "desmembrado", un alumno respóndeme "quere dicir que lle arrincaron o pene". Na garda de recreo, á maneira de El jardín de los frailes, de M. Azaña, paseei con M. Polinomio polo patio, falando de cousas sen importancia, e logo con Ilu, que me estivo chamando o sábado; conteille a escapada á Comarca.
Tamén falei cousas sen trascendencia con R., os dous camiño da casa (cada un da súa, claro); e como se ve, a miña vida vai transcorrendo nunha intrascendente conversa interrupta con uns e con outros; con R., por exemplo, falo do tempo, do baixo que vai o río e da cea de Nadal de mañá, á que eu non vou ir, farto de tanta conversa intrascendente, non vou pagar por riba horas extra para seguir conversando mentres engulimos linguados e entrecostos.
Na casa nen me deteño: só vou polas chaves do coche, pero ao abrir o buzón atopo un postal natalicio de B.; nela , coma un arume, a dozura amarela dos anos que traballamos xuntos ao pé daquel mar que eu deixei hai catro longos anos; gardo pronto o postal no sobre, non vaia vir a saudade, collo as chaves e baixo outra vez.
Durante a mañá ocorréuseme ir a Carrefour, pero en canto entro no hipermercado comprendo que cometín un error.
Ningún comentario:
Publicar un comentario