martes, 21 de decembro de 2004

Vésperas

Son vésperas, si, vésperas de Nadal.
Espécie de túnel apresurado, cheo de luces, en que hai que tolear un pouco para non tolear de todo.
E seguen a chegar postais, hoxe a de P., desde Ithaca. E pola mañá, no traballo, convite no segundo recreo, un pouco fúnebre; na mesa da Sala, cruasáns, polvoróns e caramelos, e as cuncas de café bocabaixo, á espera dun café que se acabou pronto e cuxos reforzos non chegaban; e arredor da mesa unha parte do claustro tratando de facer bromas que non saían; e enchendo a Sala, por riba da mesa e entre nós, un siléncio por momentos embarazoso.
Todo, en definitiva, un pouco fúnebre.

Pola tarde vou ao garaxe a meter no coche a primeira entrega da equipaxe que levarei a Ithaca. En vez de un panetone hai dous panetoni, pero eu só paguei un; o outro, xunto cunha mancha branca no forro negro da porta que limparei mañá, pertencen a Mário.

Por último, proxectos para as vacacións: esta mesma noite, sen prórroga, darei remate a Nada de Carmen Laforet; esperan A vida que nos mata , de López, e Anxos e demos, de Dan Brown; o primeiro, por curiosidade, o segundo, como quen toma un laxante, que non só de boa literatura vive o home.
Para que conste.

Ningún comentario: