sábado, 18 de decembro de 2004

Na comarca

Estiven onte, final e efectivamente, na Terra Media, visitando os meus amigos hobbits.
A meiodia, mentres xantaba, tomei a dobre decisión de non ir buscar a nena e tampouco seguir os planos controladores de Ambece, polo que nen café de meia tarde, nin Bridget Jones con cine-forum, nin ao dia seguinte cea de amigos invisíveis ou o que sexa que fose. Chamo-a e digo-lle que dormirei un pouco e que despois marcharei á Comarca para visitar os meus amigos no seu confortável novo focho. Non lle pareceu mal: ao contrário, enviou-me enerxia positiva.
Dormin talvez demais, pero emerxin renovado e erecto de entre as sabas, o que me fixo perder alguns minutos facendo o natural.
O camiño á Terra Média fixo-se verdadeiramente longo, seguramente pola monotonia da autovia primeiro e a autoestrada a seguir. Fun animando-me máis e máis á medida que me achegaba. Habia meses que non estaba con eles, que non nos visitábamos nin tíñamos máis contacto que o telefónico, o cal non é tampouco nada excepcional. A nosa amizade é xa suficientemente longa como para resistir auséncias, que, por outro lado, foron cíclicas e frecuentes no pasado.
Deixei o coche na Alameda e fun ao novo focho, onde me esperaban; nada comentarei del hoxe, tan só que mo mostraron e eu lle pasei revista como se fai cos museos ou os lugares que se inauguran. Sentamos diante dunhas cervexas e, claro, puxemo-nos a falar das nosas vidas. En realidade tampouco muito: non havia grandes novidades, nin na miña (monótona e vexetal, xa se sabe) nin na deles. Salce volve estar iniciando unha dieta; comentei-lle que sempre a via asi: comezando unha dieta, e Haddock deume a razón; supoño que é un indício de normalidade, de que se atopa ben. Nesta ocasión, ademais, forma parte dunha aposta.
Igual que sucede coas dietas sucede cos proxectos: cada vez que nos vemos teñen algo entre as mans, algo que logo, por unha ou outra razón, non sae adiante, como a vez que ían coller en traspaso un negócio de fotocopiadoras ou cando pensaban levantar unha casa no campo.
Saímos en canto Salce terminou de compoñer-se (mentres, Haddock mostrou-me as últimas figuriñas de chumbo), recollemos a Ena cas dunha amiga (dá-me un bico, anda, que se non cho pido eu non mo dás, dixo desde alá abaixo, cando me viu, esta señorona de 8 anos) e fomos os catro dar un vóltio polo centro da Comarca, que agora está tan próximo do novo focho.
Polos mesmos sítios de sempre, para non variar: os bares da Verdura e a Leña, ateigados de xente. Pronto atopamos máis hobbits amigos, naturalmente vinculados ao mundo do ensino, e pronto non centramos na conversa que máis nos motiva: que se os meus de Diversificación Curricular, que se os meus de cuarto, que se na selectividade do ano pasado, que se... Asi pasamos por riba de calquera diferenza, de modo que cando se nos une alguén que non é ensinante rapidamente o integramos no noso, obrigando-lle a escuitar, dado que pouco nos interesan as opinións de profanos e leigos.
Logo hai quen nos acusa de corporativismo. Que bobada!
Tres cervexas máis tarde imos a un bar alemán, e ceamos codillos, salchicha, pastel de carne, puré de patacas e choucrout. Todo delicioso, salvo o viño, que non era malo, pero estaba quente.
Subitamente decobrin, apesar do ben que se estaba entre os meus amigos hobbits e os seus amigos, que me empezaba a tardar regresar a Atenas, á miña casa.
En canto saímos do alemán, o grupo foi sacudido por certas forzas telúricas e uns e outros, parados no frio da rua, demos en indagar que lles apetecia facer aos demais; noutras palabras: houbo quen falou de irmos tomar unhas copas tras acompañar-mos a Salce e Ena á casa, pero eu dixen que non tiña muita vontade de seguir, que mellor regresaba a Atenas, etc. Por fortuna non me insistiron e a noite na Comarca terminou; marchamos todos, uns para un lado da Alameda, outros para o outro lado e eu, no coche, para Atenas, onde me esperaban a cama fria e a casa vacia.

1 comentario:

Zeltia dixo...

vaia!
ese sorprenderme querendo marchar ó meu cubil solitario,
ainda estando a pasalo ben e en compañía agradable, tamén me ocurre a mín ás veces...

quedo intrigada por ese sentirte controlado por esa muller que che ofrece a casa cando estás malo, que che busca alternativas a un finde solitario e baleiro, e mesmo che trae o pincho de tortilla sen tí o pedires...
está a facer as veces de "coidadora", e tí temías ser controlado. ou algo así.