Polis non o entende

Polis non o entende: non sairei a receber o novo ano porque desde onte está a nena comigo, e nengun argumento é válido para convencer-me de saír á choiva e o frio despois das uvas, para percorrer o camiño da alva de local en local mentres todo o mundo sente a necesidade de divertir-se como se fose a derradeira noite da sua vida, para emborrachar-me várias veces antes de trousar a alma nun portal, ou o que é pior, no retrete anegado dunha discoteca.

Polis non o entende: di-me que ser pai me está trastornando, que me estou virando aburrido e cauteloso, que vexo perigos e problemas e dificuldades onde non os hai, que a nena pode quedar con sua avoa e todos encantados, que nen se inteirará porque estará a dormir cando me vaia e cando volte, que iso é o que fan todas as parellas e todos os divorciados que el coñece, que os avós están para iso.

Polis non o entende: a conversa sobe de ton e transforma-se en dous monólogos estancos via móbil, ao tempo que vou desfacendo a equipaxe da miña filla e gardando ordenadamente toda a roupa no armário do seu cuarto, o caderno das sumas, as botas, o gorro de la e a bufanda.

Polis non o entende, e eu non o entendo a el: case sinto alívio cando me di pois que che dean antes de colgar, e daquela lembro que ela e eu ainda non escrevemos a carta aos Reis Magos, e só faltan cinco dias.

Diáspora

Como todos os anos, regresan a Ithaca co Nadal, máis ou menos como no anúncio: vou-nos atopando polas ruas cheas de luces, nos bares, nas tendas que saqueamos, ensinando aos fillos pequeniños a iluminación das Cortiñas de San Román, ou buscando o sol polos paseos. Todos teñen máis anos, máis vida ao lombo: uns xa non teñen parella, outros pode que un fillo máis, alguns levan ao lado un adolescente envergoñado.

Na livraria atopo a Metal vestida con peles de arriba a baixo, coma un personaxe de Tolstoi; segue a ter linda a cara, o cútis fino que o enorme gorro de pel resalta. Poñemo-nos apresadamente ao dia mentres me cobran: pregunta-me pola miña filla, por amigas comuns que acaban de ser mais, polo meu traballo; respondo-lle sentindo-me un pouco atemorizado por aquelas peles espesas que é como se a separasen deste mundo: a xente que entra e sai empurra-me só a min, só bate comigo; Metal parece estar noutra dimensión, e nengunha mao, nengun corpo rozan nunca aquela protección de pel que antano estivo viva.

Agarrado ao livro que comprei e á tarxeta e ao tique de compra e á carteira que non acerto a gardar en nengun peto, Metal conta-me con naturalidade que lle deron traslado, que está muito mellor no seu novo destino, a embaixada nunha capital da Europa do Leste, que eu repito asombrado, e logo pronúncia o nome doutra capital da Europa do Leste que foi o seu destino anterior e na que non estava tan á vontade porque ali non estava con ela o seu marido.

Non me van mal as cousas, pero Deus empeña-se en non dar-me fillos, conclui, forzando o sorriso.

Cando nos despedimos, Metal leva a mao ao gorro para achegar a cara á miña, que apenas roza, como se fose feita dun material morno e mui fráxil.

Ao saír á rua gardo na carteira o seu xesto e toda a miña sorpresa.

Mambru

Hai persoas neste mundo coa asombrosa habilidade de obter de un todo tipo de información, co menor esforzo e nos lugares e momentos máis inesperados; se os governantes tivesen máis sentido comun, contratarian para os seus servizos secretos axentes como Mambru, compañeiro meu de piso no Delfos dos verdes anos, e a quen atopo no supermercado. Os índices de violación dos direitos diminuirian, con certeza, e ás grandes redes do terror restarian-lles uns poucos telediários.

Nos escasos minutos que durou a nosa conversación, pegados aos carros da compra e xunto á sección das verduras, Mambru someteu-me a un terceiro grao, sutil pero insistente, e eu acabei cantando coma un canário os detalles da miña vida recente que el non coñecia: o meu traslado a Ithaca, a venda do tobo de Atenas, a relación coa miña filla, a dieta, e até o menu da cea de Noiteboa.

Cando acabou de escoitar-me, erguendo a fronte e co ollar perdido na dirección dos lácteos, coma un rapsoda inspirado, emitiu o diagnóstico: todo se deve, pois, á falta dunha mulleriña que me organice a vida, que me prepare a roupa que vestirei cada dia, que me reciba chea de comprensión á volta da batalla e me dea calor nas noites frias.

E tras citar-me a Nietzsche e a bíblia, e repetir-me que os homes somos sempre nenos e nunca devemos estar sós, despediu-se lamentando que non nos vexamos máis a miudo. No corredor das pastas esperava xa polo seu Mambru a mulleriña que lle organiza a vida, chea de comprensión e de calor para noites coma estas.

E eu fun en sentido contrário, remoendo e enchendo o meu carro de produtos e preguntas.

Feliz Nadal

Desde Ithaca, para todos e todas, cos mellores desexos de paz e harmonía.

Vacacións

Talvez sexa mellor asi, que como sempre a lotaria non tocase e non ter que romper a cabeza con xuros, marcas de coches ou a compra doutra casa cando ainda non me entregaron a que comprei; en fin, temos saúde, sobretodo hoxe, unha vez reposto da terrível cea de antonte e o seu ronsel de sono e licor café.

Pola mañá fixeron-nos madrugar para darmos as vacacións e asistir a outro lamentável festival en que as nosas alunas fixeron saltar en pedazos os valores de igualdade e non sexismo que se supón devemos inculcar nas aulas. Non houvo un só rapaz que actuase, e elas, émulas da pior programación televisiva, bailaron furiosamente (algunhas) exibindo baixo as mallas unha carnalidade de lolitas que o escenário cutre descafeinou, por fortuna.

Carca e incomprendido, volvin para o tobo a xantar calquer cousa e a dormir unha sesta prolongada.

Deriva

Si, xa o sei: esta blogue está meio abandonada e á deriva, e é xusto explicar que involuntariamente. Máis que de exceso de traballo, o que cómpre é falar de certa desorganización pola miña parte á que tampouco é allea a viaxe a Roma.
Ao regreso, tal e como está cientificamente demostrado, os exames que agardavan sobre a mesa cando partin reproduciran-se, medraran e multiplicaran-se desa escura maneira que lles é própia.
Unha reunión de claustro inesperada, un finde coa miña filla aqui, un par de tardes de compras, várias visitas de ou a amigos, e a miña lexendária preguiza fixeron o resto, de xeito que martes fun á avaliación co corazón na boca e o estrés a rezumar-me polos poros; puido ser pior: hai quen sofre infartos, apoplexia, ou perde o pelo todo.
Esta noite teño cea clandestina e semisecreta cos colegas do instituto; horas antes, mentres os cociñeiros nos asan as viandas, farei encaixe de bolillos con Polis tratando de saber que fará: se virá cear na casa dos meus pais ou se como o ano pasado irá coa parentela catalana.

Regulamento

Pregunto-me ás veces en que lugar fun caír para dar aulas.

Á certeza de que un aluno meu de 16 anos é o papá da criatura que espera unha aluna do meu centro de 15, une-se agora o rumor de que o próximo Verao, en canto cumpra os 13, casarán polo rito xitano unha rapariga de 1º cun mozo de 21 ao que leva prometida desde que nasceu.

Ao parecer, a principal preocupación dos meus colegas é se teremos que poñer-lle faltas cando non veña e a quen haverá que mandar-llas, se ao pai ou ao marido, e con isto abriu-se un animado debate no que eu estiven por isto de participar para preguntar se a rapariga embarazada poderá desfrutar dun permiso de lactáncia ou ben se terá que amamantar durante o recreo.

Porque isto, estou seguro, non figura no Regulamento de Rexime Interno...

Señor, ás veces parecemos idiotas!

Dous

Con tantas idas e vindas pola cidade eterna, e muitas máis sen gps pola bimilenária Ithaca, un servidor esqueceu que a sua blogue cumpriu hai unha semana muitos menos anos.

Vaia como peniténcia a estampa dun cavalo porque non achei a dun burriño.

Rato Pérez

A miña filla chama para dicer que me ten que dar unha notícia incrível, pero tan incrível que nen ela mesma podia acreditar: desde onte abala-lle un dente.

O Rato Pérez, no seu domicílio habitual da caixa de galletas, indexa dados e actualiza arquivos: en poucos dias haverá de rebulir baixo a almofada da nena en Ithaca ou en Manderley á procura do tributo dental.

Mentres, fago indagacións no instituto entre as miñas colegas máis experimentadas: nos tempos que corren, o marfin cotiza xa a 1 euro.

Aquí

Estou de novo en Ithaca, coas baterías cargadas e algunhas perdas involuntarias: non sei ben en que momento ou lugar de Roma perdín a voz, pero o que perdín no avión que nos trouxo a Madrid foi a bolsa do duty free; alá foron a colonia (precintada, segundo as normas) de Polis, os spaghettoni e a chocolatina xigante para a miña filla; se ben ela non o saberá nunca, por contra os morros de Polis cando o soubo duraron até desembarcarmos en Delfos, e non me volveu falar até que o batmóbil comezou a engulir kilómetros de néboa pola estrada.

Á parte deste episodio lamentable, non houbo entre nós máis tensións que as normais nunha convivencia tan estreita; deixoume no portal, e alegroume que non subise.
Necesito algo de calma para reorganizarme e dar voltas polo tobo: boto ao lixo unhas mandarinas podres e unha leituga arruinada na neveira, desfago a maleta, meto a roupa sucia na lavadora, tomo unha ducha, falo coa señorita Kaplan do que lle trouxen e deixei sobre a sua cama até que veña, traio para o estudio o moleskine cheo de crónicas e itinerarios, e cando o estou a reler xunto á montaña de exames pendentes, sentindo o silencio a me esmagar como unha lousa, volvo escoitar polo móbil a voz de Polis.

Que vén cear aquí.

Verità (en diferido)

Con algo de aprensión por ser festividade relixiosa, imos en metro até o Trastévere, e logo andando a Santa Maria in Cosmedin, onde Polis quere ver a Boca da Verdade. Cruzamos o Tíber por Ponte Palatino e apenas nos detemos na Fortuna Virilis e no templo de Vesta, esas ruínas; hai un par de parellas de xaponeses e alguns grupos sentados no adro, e temos que esperar tres mans antes de que Polis meta a del para que lle tire unha foto; logo repetimos o ritual, pero á inversa.

Non hai ningunha revelación.

A igrexa, católica de rito grego, modeestísima, gustounos máis que outras cos seus mosaicos, xaspes e dourados. Esta é unha pequena, escura, silenciosa igrexa que sería esquecida nas guías de non ter a mala sorte de contar coa cara redonda e pétrea de fóra.

Ao saírmos, paseamos entre o templo de Vesta e o da Fortuna Virilis: sucios pola contaminación, o máis sucio sen embargo é o entorno, ao igual que o do Circo Massimo, estrado de botellas de cervexa, papeis, plásticos e todo o que se supón que non debería haber.

Pasamos Ponte Palatino xunto a Ponte Rotto. A idea é regresar cruzando a illa Tiberina, e cando o facemos achámonos no ghetto: xunto á sinagoga hai un policia armado cun fusil automático e cara de poucos amigos.

Sera

Fàltanos o Bocas para sermos tres, e daquela representarmos unha versiòn à romana d'A esmorga. Con efeito, Polis e eu imos dun lado para outro entre chuvascos mecanògrafos e, coma os esmorgantes por Auria, nosoutros entramos no Panteòn, nos Conservadores, en San Giovanni in Laterano a fuxirmos do lìquido elemento.

Pagando a trasnoitada, voltamos para o hotel a facer unha sesta ou algo, e agora, a la sera, sairemos de novo. O noso cuarto cheira a pès, e  parece un tendal con tanto calcetìn e tanto pantalòn a secar.

Con estas escapadas minhas a mirar o correo, Polis empeza a sospeitar e a cismar que estou enganchado à Rede. Temo ser descoberto...

Terceiro dia

Canso e con maniotas, asì comparezo hoxe: venho arrastràndome desde o comedor onde almorcei sò, porque Polis preferiu quedar un pouco màis na cama. Tenho os glùteos entumecidos e as pernas doloridas e os cadrìs cheos de agullas, o que non sei se atribuìr à escalada matinal à cùpula, às carreiras vespertinas polo foro, ou ao descenso nocturno à Roma transtiberina dos efebos pola que me guiou Polis baixo a choiva, como Virxìlio a Dante na procura dun ceo inalcanzable do que escapamos en taxi, moi tarde (ou moi cedo, como se mire).

Sigo enchendo o moleskine con anotaciòns rigorosas das nosas andanzas e visitas; cando regrese a Ithaca espero ir colgando en diferido o relato, expurgado e simplificado.

Vaticano (en diferido)

Tal e como recordaba da outra vez, a subida á cúpula de San Pietro é espectacular e angustiosa, principalmente os 350 chanzos estreitos en que un vai ladeado sobre a enorme esfera. Lamentablemente, a choiva e a poalla limitaban a vista cando demos saído ao mirador do remate; xa abaixo, camiñamos sobre os mosaicos da Basílica como borrachos, cos músculos das pernas tundidos pola estrañ postura a que nos obrigou a visita ao máis alto.

Polis, que xa estivo en Roma pero como se non, déixase levar mansamente pola Ponte e o Corso Vittorio Emanuele mentres procuramos onde xantar; atopamos unha trattoria xeitosa, onde un rapazote de aspecto magrebí nos serve cadansúa ensalada. Coa permanente ameaza da choiva a pingar nos cristais da terraza coberta, confirmo que é como se houbese dúas Romas: a diúrna, cos museos e os monumentos e as igrexas e as rúas polas que a xente camiña, e a Roma nocturna, a dos antros do Trastévere e as tendas de Via Condotti, que é a que Polis coñeceu con Tadsio e nós visitaremos hoxe.

Mattina (en diferido)

Ainda que non chove, o ceu está anubrado en Roma e ameaza descargar en calquera momento.

Tivemos problemas para coller o metro en Termini (non funcionan 3 das 4 expendedoras, e a que funciona non dá cambio), e cumpriron moitas voltas polos pasadizos até darmos comprado os billetes na tenda da entrada; volta abaixo para quedarmos atrapados dentro dun vagón ateigado que non dá saído; Polis suxere baixarmos, pero resistimos. Imos en primeiro lugar á Piazza Spagna porque Polis espera cruzarse con Audrey Hepburn nas escaleiras; tiramos unhas fotos coa máquina dexeitable e seguimos por Via Condotti entre tendas de luxo.

Na Via Tomacelli vese ao lonxe a mole do mausoleo de Augusto: indícollo a Polis pero el, que non dá abasto co paraugas e a cámara, non presta atención. Seguimos para o Vaticano, e o meu compañeiro non pensa noutra cousa: cruzamos o Tíber pola ponte Cavour, abeiramos o Castel de Sant'Angelo, e a Via da Conciliazione, coas estatuas de santos e mártires, deposítanos entre os brazos de San Pietro.

Na praza, inmensa e mollada, grupos de persoas son levados como ovellas ao encontro do seu pastor: a imaxe é literal, porque hoxe Mércores Bieito XVI celebra audiencia; cando chegamos ao pé do obelisco temos a fortuna de que un grupo de xubilados nórdicos se erga e nos ceda o asento tapizado de xornais secos (e quentes). Polis estuda guía e planos; eu vou escribindo todo no moleskine.

Comeza a orballar cando tomamos a decisión: xa postos, parece razoable visitar a Basílica e (ai!) subir á cúpula. Alá imos.

Roma

Este è o primeiro post romano: chegamos onte con premeditaciòn, nocturnidade e un dilùvio que acompanhou o noso aviòn desde Madrid e logo o noso taxi polas rùas de Roma atè un hotelinho con encanto na rùa Magenta, case ao pè da estaciòn Termini.

Acabamos de almorzar: Polis vai no cuarto a realizar as ùltimas abluciòns e eu, co pretexto de mirar o correo e algùn horario de museo ou monumento, corrìn aquì para dar conta da primeira noite. Polis chegou pousòn: como ìa permitirlle que se fose duchar ou desfacer a equipaxe para que as camisas non lle collesen enrugas, cando às 10 da noite Roma aìnda podìa dar moito de si?

Primeiro erro: aproveitando que escampara, decidìn prescindir do metro para asì estirarmos as pernas e ver algo màis; a distància ao centro è màis do que calculei, e atravesar de noite a fantasmal Praza da Repùblica e os tètricos arredores das Termas foi certamente unha baixada aos infernos: vimos vendedores chineses de froita e negros do manta recollendo os postos, pero tamén ionquis, borrachos, e putas. Estava claro que o regreso serìa en bus ou taxi.

O noso obxectivo era a Fontana de Trevi: Polis desexaba tanto cumprir co ritual (hoxe iremos à Boca da Verdade), que aìnda non sei como non se tirou à auga tras as moedas. Foi tamèn o noso primeiro contacto co turismo de masas, e o lugar onde ceamos: mal, pero xa era tarde e quixemos achegarnos ao Panteòn; a pitanza consistiu en cadanseu pedazo de pizza.

Aquì termina a primeira crònica: Polis xa deberia ter baixado, que a Urbe espera por nòs.

Tirano

Contan os xornais que un dos máis sanguinarios tiranos do século XX sufriu unha grave parada cardíaca, que o seu estado é crítico, que agoniza nun hospital militar.

Debemos ser cautos sen embargo: porque todo podería ser unha mentira, habida conta a catadura moral do indigno personaxe, e porque para que exista unha parada cardíaca é necesario en primeiro lugar ter corazón, e iso non parece probable.

Pero se tristemente fose certo o que contan os xornais, eu non quero que morra: lamento os seus 91 anos e desexo para el unha vida moi pero que moi longa, sen demencia senil, sen alzheimer nen perda de memoria. Unha vida case interminable e con plena consciencia.

Nota: Apesar dos meus desexos de lonxevidade, o devandito individuo entregou a súa negra alma, ou o que fose, coa infinita complicidade do Señor, o día 10 de Decembro.

Horário

Demagóxias á parte, a proposta de recuperar a hora vella non teria que parecer absurda. Se se trata de unificar o horário, por que non adoptar a hora atlántica para toda a Península? Porque Galiza, Portugal e as illas son só un terzo do território?

Daquela, aqui o tamaño importa?

Eu estou polo novo horário... E ti?

Pedra

Muito me teño preguntado como seria ter que cambiar-lle unha roda ao coche en ruta, de noite e baixo a choiva.

As condicións hoxe eran as axeitadas: volvia ao serao de Manderley e a enésima fronte que nos entra do Atlántico varria a estrada sen cleméncia, e no meio do camiño tiña unha pedra, tiña unha pedra no meio do camiño, tiña unha pedra que non dei esquivado, que cortou a goma como queixo brando, e que me sacou do coche, maldicendo dos triángulos reflectantes e do chaleco amarelo, para logo facer-me meter as maos no sarillo noxento.

O pior foi ao primeiro, pensando ainda non lixar-me nen me mollar demasiado; pero despois, cando sentin os rios de auga a correr-me polo lombo baixo a trenca e os pés a nadaren dentro dos zapatos e os pantalóns a pesar como se levase chumbo neles e as gafas inúteis por estaren cheas de graxa e as maos negras e insensíveis polo frio e a choiva, despois todo foi rápido e a estilo vaicheboa.

Na casa tomo unha ducha e fago balance: hei de levar o coche ao mecánico porque a roda de reposto é desas de xoguete, asi que non sei mui ben ainda como irei mañá ao traballo; tampouco sei se as manchas de graxa darán ou terei que xubilar camisa e pantalón; por último, cómpre-me ir de urxéncia á óptica porque as gafas, despois de sentar nelas, dan pena.

E todo porque tiña unha pedra no meio do camiño.

Tiña uma pedra.

No meio do camiño tiña uma pedra.