Aquí

Estou de novo en Ithaca, coas baterías cargadas e algunhas perdas involuntarias: non sei ben en que momento ou lugar de Roma perdín a voz, pero o que perdín no avión que nos trouxo a Madrid foi a bolsa do duty free; alá foron a colonia (precintada, segundo as normas) de Polis, os spaghettoni e a chocolatina xigante para a miña filla; se ben ela non o saberá nunca, por contra os morros de Polis cando o soubo duraron até desembarcarmos en Delfos, e non me volveu falar até que o batmóbil comezou a engulir kilómetros de néboa pola estrada.

Á parte deste episodio lamentable, non houbo entre nós máis tensións que as normais nunha convivencia tan estreita; deixoume no portal, e alegroume que non subise.
Necesito algo de calma para reorganizarme e dar voltas polo tobo: boto ao lixo unhas mandarinas podres e unha leituga arruinada na neveira, desfago a maleta, meto a roupa sucia na lavadora, tomo unha ducha, falo coa señorita Kaplan do que lle trouxen e deixei sobre a sua cama até que veña, traio para o estudio o moleskine cheo de crónicas e itinerarios, e cando o estou a reler xunto á montaña de exames pendentes, sentindo o silencio a me esmagar como unha lousa, volvo escoitar polo móbil a voz de Polis.

Que vén cear aquí.