Tal e como recordaba da outra vez, a subida á cúpula de San Pietro é espectacular e angustiosa, principalmente os 350 chanzos estreitos en que un vai ladeado sobre a enorme esfera. Lamentablemente, a choiva e a poalla limitaban a vista cando demos saído ao mirador do remate; xa abaixo, camiñamos sobre os mosaicos da Basílica como borrachos, cos músculos das pernas tundidos pola estrañ postura a que nos obrigou a visita ao máis alto.
Polis, que xa estivo en Roma pero como se non, déixase levar mansamente pola Ponte e o Corso Vittorio Emanuele mentres procuramos onde xantar; atopamos unha trattoria xeitosa, onde un rapazote de aspecto magrebí nos serve cadansúa ensalada. Coa permanente ameaza da choiva a pingar nos cristais da terraza coberta, confirmo que é como se houbese dúas Romas: a diúrna, cos museos e os monumentos e as igrexas e as rúas polas que a xente camiña, e a Roma nocturna, a dos antros do Trastévere e as tendas de Via Condotti, que é a que Polis coñeceu con Tadsio e nós visitaremos hoxe.
Ningún comentario:
Publicar un comentario