Diáspora

Como todos os anos, regresan a Ithaca co Nadal, máis ou menos como no anúncio: vou-nos atopando polas ruas cheas de luces, nos bares, nas tendas que saqueamos, ensinando aos fillos pequeniños a iluminación das Cortiñas de San Román, ou buscando o sol polos paseos. Todos teñen máis anos, máis vida ao lombo: uns xa non teñen parella, outros pode que un fillo máis, alguns levan ao lado un adolescente envergoñado.

Na livraria atopo a Metal vestida con peles de arriba a baixo, coma un personaxe de Tolstoi; segue a ter linda a cara, o cútis fino que o enorme gorro de pel resalta. Poñemo-nos apresadamente ao dia mentres me cobran: pregunta-me pola miña filla, por amigas comuns que acaban de ser mais, polo meu traballo; respondo-lle sentindo-me un pouco atemorizado por aquelas peles espesas que é como se a separasen deste mundo: a xente que entra e sai empurra-me só a min, só bate comigo; Metal parece estar noutra dimensión, e nengunha mao, nengun corpo rozan nunca aquela protección de pel que antano estivo viva.

Agarrado ao livro que comprei e á tarxeta e ao tique de compra e á carteira que non acerto a gardar en nengun peto, Metal conta-me con naturalidade que lle deron traslado, que está muito mellor no seu novo destino, a embaixada nunha capital da Europa do Leste, que eu repito asombrado, e logo pronúncia o nome doutra capital da Europa do Leste que foi o seu destino anterior e na que non estava tan á vontade porque ali non estava con ela o seu marido.

Non me van mal as cousas, pero Deus empeña-se en non dar-me fillos, conclui, forzando o sorriso.

Cando nos despedimos, Metal leva a mao ao gorro para achegar a cara á miña, que apenas roza, como se fose feita dun material morno e mui fráxil.

Ao saír á rua gardo na carteira o seu xesto e toda a miña sorpresa.