Pedra

Muito me teño preguntado como seria ter que cambiar-lle unha roda ao coche en ruta, de noite e baixo a choiva.

As condicións hoxe eran as axeitadas: volvia ao serao de Manderley e a enésima fronte que nos entra do Atlántico varria a estrada sen cleméncia, e no meio do camiño tiña unha pedra, tiña unha pedra no meio do camiño, tiña unha pedra que non dei esquivado, que cortou a goma como queixo brando, e que me sacou do coche, maldicendo dos triángulos reflectantes e do chaleco amarelo, para logo facer-me meter as maos no sarillo noxento.

O pior foi ao primeiro, pensando ainda non lixar-me nen me mollar demasiado; pero despois, cando sentin os rios de auga a correr-me polo lombo baixo a trenca e os pés a nadaren dentro dos zapatos e os pantalóns a pesar como se levase chumbo neles e as gafas inúteis por estaren cheas de graxa e as maos negras e insensíveis polo frio e a choiva, despois todo foi rápido e a estilo vaicheboa.

Na casa tomo unha ducha e fago balance: hei de levar o coche ao mecánico porque a roda de reposto é desas de xoguete, asi que non sei mui ben ainda como irei mañá ao traballo; tampouco sei se as manchas de graxa darán ou terei que xubilar camisa e pantalón; por último, cómpre-me ir de urxéncia á óptica porque as gafas, despois de sentar nelas, dan pena.

E todo porque tiña unha pedra no meio do camiño.

Tiña uma pedra.

No meio do camiño tiña uma pedra.