Polis non o entende

Polis non o entende: non sairei a receber o novo ano porque desde onte está a nena comigo, e nengun argumento é válido para convencer-me de saír á choiva e o frio despois das uvas, para percorrer o camiño da alva de local en local mentres todo o mundo sente a necesidade de divertir-se como se fose a derradeira noite da sua vida, para emborrachar-me várias veces antes de trousar a alma nun portal, ou o que é pior, no retrete anegado dunha discoteca.

Polis non o entende: di-me que ser pai me está trastornando, que me estou virando aburrido e cauteloso, que vexo perigos e problemas e dificuldades onde non os hai, que a nena pode quedar con sua avoa e todos encantados, que nen se inteirará porque estará a dormir cando me vaia e cando volte, que iso é o que fan todas as parellas e todos os divorciados que el coñece, que os avós están para iso.

Polis non o entende: a conversa sobe de ton e transforma-se en dous monólogos estancos via móbil, ao tempo que vou desfacendo a equipaxe da miña filla e gardando ordenadamente toda a roupa no armário do seu cuarto, o caderno das sumas, as botas, o gorro de la e a bufanda.

Polis non o entende, e eu non o entendo a el: case sinto alívio cando me di pois que che dean antes de colgar, e daquela lembro que ela e eu ainda non escrevemos a carta aos Reis Magos, e só faltan cinco dias.

Diáspora

Como todos os anos, regresan a Ithaca co Nadal, máis ou menos como no anúncio: vou-nos atopando polas ruas cheas de luces, nos bares, nas tendas que saqueamos, ensinando aos fillos pequeniños a iluminación das Cortiñas de San Román, ou buscando o sol polos paseos. Todos teñen máis anos, máis vida ao lombo: uns xa non teñen parella, outros pode que un fillo máis, alguns levan ao lado un adolescente envergoñado.

Na livraria atopo a Metal vestida con peles de arriba a baixo, coma un personaxe de Tolstoi; segue a ter linda a cara, o cútis fino que o enorme gorro de pel resalta. Poñemo-nos apresadamente ao dia mentres me cobran: pregunta-me pola miña filla, por amigas comuns que acaban de ser mais, polo meu traballo; respondo-lle sentindo-me un pouco atemorizado por aquelas peles espesas que é como se a separasen deste mundo: a xente que entra e sai empurra-me só a min, só bate comigo; Metal parece estar noutra dimensión, e nengunha mao, nengun corpo rozan nunca aquela protección de pel que antano estivo viva.

Agarrado ao livro que comprei e á tarxeta e ao tique de compra e á carteira que non acerto a gardar en nengun peto, Metal conta-me con naturalidade que lle deron traslado, que está muito mellor no seu novo destino, a embaixada nunha capital da Europa do Leste, que eu repito asombrado, e logo pronúncia o nome doutra capital da Europa do Leste que foi o seu destino anterior e na que non estava tan á vontade porque ali non estava con ela o seu marido.

Non me van mal as cousas, pero Deus empeña-se en non dar-me fillos, conclui, forzando o sorriso.

Cando nos despedimos, Metal leva a mao ao gorro para achegar a cara á miña, que apenas roza, como se fose feita dun material morno e mui fráxil.

Ao saír á rua gardo na carteira o seu xesto e toda a miña sorpresa.

Mambru

Hai persoas neste mundo coa asombrosa habilidade de obter de un todo tipo de información, co menor esforzo e nos lugares e momentos máis inesperados; se os governantes tivesen máis sentido comun, contratarian para os seus servizos secretos axentes como Mambru, compañeiro meu de piso no Delfos dos verdes anos, e a quen atopo no supermercado. Os índices de violación dos direitos diminuirian, con certeza, e ás grandes redes do terror restarian-lles uns poucos telediários.

Nos escasos minutos que durou a nosa conversación, pegados aos carros da compra e xunto á sección das verduras, Mambru someteu-me a un terceiro grao, sutil pero insistente, e eu acabei cantando coma un canário os detalles da miña vida recente que el non coñecia: o meu traslado a Ithaca, a venda do tobo de Atenas, a relación coa miña filla, a dieta, e até o menu da cea de Noiteboa.

Cando acabou de escoitar-me, erguendo a fronte e co ollar perdido na dirección dos lácteos, coma un rapsoda inspirado, emitiu o diagnóstico: todo se deve, pois, á falta dunha mulleriña que me organice a vida, que me prepare a roupa que vestirei cada dia, que me reciba chea de comprensión á volta da batalla e me dea calor nas noites frias.

E tras citar-me a Nietzsche e a bíblia, e repetir-me que os homes somos sempre nenos e nunca devemos estar sós, despediu-se lamentando que non nos vexamos máis a miudo. No corredor das pastas esperava xa polo seu Mambru a mulleriña que lle organiza a vida, chea de comprensión e de calor para noites coma estas.

E eu fun en sentido contrário, remoendo e enchendo o meu carro de produtos e preguntas.

Feliz Nadal

Desde Ithaca, para todos e todas, cos mellores desexos de paz e harmonía.

Vacacións

Talvez sexa mellor asi, que como sempre a lotaria non tocase e non ter que romper a cabeza con xuros, marcas de coches ou a compra doutra casa cando ainda non me entregaron a que comprei; en fin, temos saúde, sobretodo hoxe, unha vez reposto da terrível cea de antonte e o seu ronsel de sono e licor café.

Pola mañá fixeron-nos madrugar para darmos as vacacións e asistir a outro lamentável festival en que as nosas alunas fixeron saltar en pedazos os valores de igualdade e non sexismo que se supón devemos inculcar nas aulas. Non houvo un só rapaz que actuase, e elas, émulas da pior programación televisiva, bailaron furiosamente (algunhas) exibindo baixo as mallas unha carnalidade de lolitas que o escenário cutre descafeinou, por fortuna.

Carca e incomprendido, volvin para o tobo a xantar calquer cousa e a dormir unha sesta prolongada.

Deriva

Si, xa o sei: esta blogue está meio abandonada e á deriva, e é xusto explicar que involuntariamente. Máis que de exceso de traballo, o que cómpre é falar de certa desorganización pola miña parte á que tampouco é allea a viaxe a Roma.
Ao regreso, tal e como está cientificamente demostrado, os exames que agardavan sobre a mesa cando partin reproduciran-se, medraran e multiplicaran-se desa escura maneira que lles é própia.
Unha reunión de claustro inesperada, un finde coa miña filla aqui, un par de tardes de compras, várias visitas de ou a amigos, e a miña lexendária preguiza fixeron o resto, de xeito que martes fun á avaliación co corazón na boca e o estrés a rezumar-me polos poros; puido ser pior: hai quen sofre infartos, apoplexia, ou perde o pelo todo.
Esta noite teño cea clandestina e semisecreta cos colegas do instituto; horas antes, mentres os cociñeiros nos asan as viandas, farei encaixe de bolillos con Polis tratando de saber que fará: se virá cear na casa dos meus pais ou se como o ano pasado irá coa parentela catalana.

Regulamento

Pregunto-me ás veces en que lugar fun caír para dar aulas.

Á certeza de que un aluno meu de 16 anos é o papá da criatura que espera unha aluna do meu centro de 15, une-se agora o rumor de que o próximo Verao, en canto cumpra os 13, casarán polo rito xitano unha rapariga de 1º cun mozo de 21 ao que leva prometida desde que nasceu.

Ao parecer, a principal preocupación dos meus colegas é se teremos que poñer-lle faltas cando non veña e a quen haverá que mandar-llas, se ao pai ou ao marido, e con isto abriu-se un animado debate no que eu estiven por isto de participar para preguntar se a rapariga embarazada poderá desfrutar dun permiso de lactáncia ou ben se terá que amamantar durante o recreo.

Porque isto, estou seguro, non figura no Regulamento de Rexime Interno...

Señor, ás veces parecemos idiotas!

Dous

Con tantas idas e vindas pola cidade eterna, e muitas máis sen gps pola bimilenária Ithaca, un servidor esqueceu que a sua blogue cumpriu hai unha semana muitos menos anos.

Vaia como peniténcia a estampa dun cavalo porque non achei a dun burriño.

Rato Pérez

A miña filla chama para dicer que me ten que dar unha notícia incrível, pero tan incrível que nen ela mesma podia acreditar: desde onte abala-lle un dente.

O Rato Pérez, no seu domicílio habitual da caixa de galletas, indexa dados e actualiza arquivos: en poucos dias haverá de rebulir baixo a almofada da nena en Ithaca ou en Manderley á procura do tributo dental.

Mentres, fago indagacións no instituto entre as miñas colegas máis experimentadas: nos tempos que corren, o marfin cotiza xa a 1 euro.

Aquí

Estou de novo en Ithaca, coas baterías cargadas e algunhas perdas involuntarias: non sei ben en que momento ou lugar de Roma perdín a voz, pero o que perdín no avión que nos trouxo a Madrid foi a bolsa do duty free; alá foron a colonia (precintada, segundo as normas) de Polis, os spaghettoni e a chocolatina xigante para a miña filla; se ben ela non o saberá nunca, por contra os morros de Polis cando o soubo duraron até desembarcarmos en Delfos, e non me volveu falar até que o batmóbil comezou a engulir kilómetros de néboa pola estrada.

Á parte deste episodio lamentable, non houbo entre nós máis tensións que as normais nunha convivencia tan estreita; deixoume no portal, e alegroume que non subise.
Necesito algo de calma para reorganizarme e dar voltas polo tobo: boto ao lixo unhas mandarinas podres e unha leituga arruinada na neveira, desfago a maleta, meto a roupa sucia na lavadora, tomo unha ducha, falo coa señorita Kaplan do que lle trouxen e deixei sobre a sua cama até que veña, traio para o estudio o moleskine cheo de crónicas e itinerarios, e cando o estou a reler xunto á montaña de exames pendentes, sentindo o silencio a me esmagar como unha lousa, volvo escoitar polo móbil a voz de Polis.

Que vén cear aquí.

Verità (en diferido)

Con algo de aprensión por ser festividade relixiosa, imos en metro até o Trastévere, e logo andando a Santa Maria in Cosmedin, onde Polis quere ver a Boca da Verdade. Cruzamos o Tíber por Ponte Palatino e apenas nos detemos na Fortuna Virilis e no templo de Vesta, esas ruínas; hai un par de parellas de xaponeses e alguns grupos sentados no adro, e temos que esperar tres mans antes de que Polis meta a del para que lle tire unha foto; logo repetimos o ritual, pero á inversa.

Non hai ningunha revelación.

A igrexa, católica de rito grego, modeestísima, gustounos máis que outras cos seus mosaicos, xaspes e dourados. Esta é unha pequena, escura, silenciosa igrexa que sería esquecida nas guías de non ter a mala sorte de contar coa cara redonda e pétrea de fóra.

Ao saírmos, paseamos entre o templo de Vesta e o da Fortuna Virilis: sucios pola contaminación, o máis sucio sen embargo é o entorno, ao igual que o do Circo Massimo, estrado de botellas de cervexa, papeis, plásticos e todo o que se supón que non debería haber.

Pasamos Ponte Palatino xunto a Ponte Rotto. A idea é regresar cruzando a illa Tiberina, e cando o facemos achámonos no ghetto: xunto á sinagoga hai un policia armado cun fusil automático e cara de poucos amigos.

Sera

Fàltanos o Bocas para sermos tres, e daquela representarmos unha versiòn à romana d'A esmorga. Con efeito, Polis e eu imos dun lado para outro entre chuvascos mecanògrafos e, coma os esmorgantes por Auria, nosoutros entramos no Panteòn, nos Conservadores, en San Giovanni in Laterano a fuxirmos do lìquido elemento.

Pagando a trasnoitada, voltamos para o hotel a facer unha sesta ou algo, e agora, a la sera, sairemos de novo. O noso cuarto cheira a pès, e  parece un tendal con tanto calcetìn e tanto pantalòn a secar.

Con estas escapadas minhas a mirar o correo, Polis empeza a sospeitar e a cismar que estou enganchado à Rede. Temo ser descoberto...

Terceiro dia

Canso e con maniotas, asì comparezo hoxe: venho arrastràndome desde o comedor onde almorcei sò, porque Polis preferiu quedar un pouco màis na cama. Tenho os glùteos entumecidos e as pernas doloridas e os cadrìs cheos de agullas, o que non sei se atribuìr à escalada matinal à cùpula, às carreiras vespertinas polo foro, ou ao descenso nocturno à Roma transtiberina dos efebos pola que me guiou Polis baixo a choiva, como Virxìlio a Dante na procura dun ceo inalcanzable do que escapamos en taxi, moi tarde (ou moi cedo, como se mire).

Sigo enchendo o moleskine con anotaciòns rigorosas das nosas andanzas e visitas; cando regrese a Ithaca espero ir colgando en diferido o relato, expurgado e simplificado.

Vaticano (en diferido)

Tal e como recordaba da outra vez, a subida á cúpula de San Pietro é espectacular e angustiosa, principalmente os 350 chanzos estreitos en que un vai ladeado sobre a enorme esfera. Lamentablemente, a choiva e a poalla limitaban a vista cando demos saído ao mirador do remate; xa abaixo, camiñamos sobre os mosaicos da Basílica como borrachos, cos músculos das pernas tundidos pola estrañ postura a que nos obrigou a visita ao máis alto.

Polis, que xa estivo en Roma pero como se non, déixase levar mansamente pola Ponte e o Corso Vittorio Emanuele mentres procuramos onde xantar; atopamos unha trattoria xeitosa, onde un rapazote de aspecto magrebí nos serve cadansúa ensalada. Coa permanente ameaza da choiva a pingar nos cristais da terraza coberta, confirmo que é como se houbese dúas Romas: a diúrna, cos museos e os monumentos e as igrexas e as rúas polas que a xente camiña, e a Roma nocturna, a dos antros do Trastévere e as tendas de Via Condotti, que é a que Polis coñeceu con Tadsio e nós visitaremos hoxe.

Mattina (en diferido)

Ainda que non chove, o ceu está anubrado en Roma e ameaza descargar en calquera momento.

Tivemos problemas para coller o metro en Termini (non funcionan 3 das 4 expendedoras, e a que funciona non dá cambio), e cumpriron moitas voltas polos pasadizos até darmos comprado os billetes na tenda da entrada; volta abaixo para quedarmos atrapados dentro dun vagón ateigado que non dá saído; Polis suxere baixarmos, pero resistimos. Imos en primeiro lugar á Piazza Spagna porque Polis espera cruzarse con Audrey Hepburn nas escaleiras; tiramos unhas fotos coa máquina dexeitable e seguimos por Via Condotti entre tendas de luxo.

Na Via Tomacelli vese ao lonxe a mole do mausoleo de Augusto: indícollo a Polis pero el, que non dá abasto co paraugas e a cámara, non presta atención. Seguimos para o Vaticano, e o meu compañeiro non pensa noutra cousa: cruzamos o Tíber pola ponte Cavour, abeiramos o Castel de Sant'Angelo, e a Via da Conciliazione, coas estatuas de santos e mártires, deposítanos entre os brazos de San Pietro.

Na praza, inmensa e mollada, grupos de persoas son levados como ovellas ao encontro do seu pastor: a imaxe é literal, porque hoxe Mércores Bieito XVI celebra audiencia; cando chegamos ao pé do obelisco temos a fortuna de que un grupo de xubilados nórdicos se erga e nos ceda o asento tapizado de xornais secos (e quentes). Polis estuda guía e planos; eu vou escribindo todo no moleskine.

Comeza a orballar cando tomamos a decisión: xa postos, parece razoable visitar a Basílica e (ai!) subir á cúpula. Alá imos.

Roma

Este è o primeiro post romano: chegamos onte con premeditaciòn, nocturnidade e un dilùvio que acompanhou o noso aviòn desde Madrid e logo o noso taxi polas rùas de Roma atè un hotelinho con encanto na rùa Magenta, case ao pè da estaciòn Termini.

Acabamos de almorzar: Polis vai no cuarto a realizar as ùltimas abluciòns e eu, co pretexto de mirar o correo e algùn horario de museo ou monumento, corrìn aquì para dar conta da primeira noite. Polis chegou pousòn: como ìa permitirlle que se fose duchar ou desfacer a equipaxe para que as camisas non lle collesen enrugas, cando às 10 da noite Roma aìnda podìa dar moito de si?

Primeiro erro: aproveitando que escampara, decidìn prescindir do metro para asì estirarmos as pernas e ver algo màis; a distància ao centro è màis do que calculei, e atravesar de noite a fantasmal Praza da Repùblica e os tètricos arredores das Termas foi certamente unha baixada aos infernos: vimos vendedores chineses de froita e negros do manta recollendo os postos, pero tamén ionquis, borrachos, e putas. Estava claro que o regreso serìa en bus ou taxi.

O noso obxectivo era a Fontana de Trevi: Polis desexaba tanto cumprir co ritual (hoxe iremos à Boca da Verdade), que aìnda non sei como non se tirou à auga tras as moedas. Foi tamèn o noso primeiro contacto co turismo de masas, e o lugar onde ceamos: mal, pero xa era tarde e quixemos achegarnos ao Panteòn; a pitanza consistiu en cadanseu pedazo de pizza.

Aquì termina a primeira crònica: Polis xa deberia ter baixado, que a Urbe espera por nòs.

Tirano

Contan os xornais que un dos máis sanguinarios tiranos do século XX sufriu unha grave parada cardíaca, que o seu estado é crítico, que agoniza nun hospital militar.

Debemos ser cautos sen embargo: porque todo podería ser unha mentira, habida conta a catadura moral do indigno personaxe, e porque para que exista unha parada cardíaca é necesario en primeiro lugar ter corazón, e iso non parece probable.

Pero se tristemente fose certo o que contan os xornais, eu non quero que morra: lamento os seus 91 anos e desexo para el unha vida moi pero que moi longa, sen demencia senil, sen alzheimer nen perda de memoria. Unha vida case interminable e con plena consciencia.

Nota: Apesar dos meus desexos de lonxevidade, o devandito individuo entregou a súa negra alma, ou o que fose, coa infinita complicidade do Señor, o día 10 de Decembro.

Horário

Demagóxias á parte, a proposta de recuperar a hora vella non teria que parecer absurda. Se se trata de unificar o horário, por que non adoptar a hora atlántica para toda a Península? Porque Galiza, Portugal e as illas son só un terzo do território?

Daquela, aqui o tamaño importa?

Eu estou polo novo horário... E ti?

Pedra

Muito me teño preguntado como seria ter que cambiar-lle unha roda ao coche en ruta, de noite e baixo a choiva.

As condicións hoxe eran as axeitadas: volvia ao serao de Manderley e a enésima fronte que nos entra do Atlántico varria a estrada sen cleméncia, e no meio do camiño tiña unha pedra, tiña unha pedra no meio do camiño, tiña unha pedra que non dei esquivado, que cortou a goma como queixo brando, e que me sacou do coche, maldicendo dos triángulos reflectantes e do chaleco amarelo, para logo facer-me meter as maos no sarillo noxento.

O pior foi ao primeiro, pensando ainda non lixar-me nen me mollar demasiado; pero despois, cando sentin os rios de auga a correr-me polo lombo baixo a trenca e os pés a nadaren dentro dos zapatos e os pantalóns a pesar como se levase chumbo neles e as gafas inúteis por estaren cheas de graxa e as maos negras e insensíveis polo frio e a choiva, despois todo foi rápido e a estilo vaicheboa.

Na casa tomo unha ducha e fago balance: hei de levar o coche ao mecánico porque a roda de reposto é desas de xoguete, asi que non sei mui ben ainda como irei mañá ao traballo; tampouco sei se as manchas de graxa darán ou terei que xubilar camisa e pantalón; por último, cómpre-me ir de urxéncia á óptica porque as gafas, despois de sentar nelas, dan pena.

E todo porque tiña unha pedra no meio do camiño.

Tiña uma pedra.

No meio do camiño tiña uma pedra.

Look

Disque en tempos de tribulación non convén facer mudanza; e eu añado que tampouco hai mudanza sen tribulación.

Haverá quen diga que estou ocioso, pero vou mudar a habitual aparéncia escarola desta blog: como a roupa que se usa muito, a esta tamén lle saíron marcas, remendos e esgazaduras, e o seu verde está xa un pouco murcho.

Será, evidentemente, cambiá-lo todo con tal de que nada cámbie.

Cesariny

Domingo morreu en Lisboa o pintor e poeta surrealista Mário Cesariny de Vasconcelos aos 83 anos. O Presidente da República, que provavelmente non leu un só verso de tan incómodo señor, refere que o nome e a obra de Cesariny "ficarão na memória como um testemunho da liberdade que apaixonou a sua geração e que é condição essencial de toda a obra de arte", e blablá.

Na miña memória, por contra, ficará como autor dunha paródia belísima que eu adoitava recitar-lle á miña filla pequeniña cando non queria dormir, e que aqui cópio, en homenaxe.

Era hua vez dez meninas
de hua aldeia muito probe.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão nove.
Era hua vez nove meninas
que só comeam biscoito.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão oito.
Era hua vez oito meninas
em terras de dom Esparguete.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão sete.
Era hua vez sete meninas
lindas como outras não veis.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão seis.
Era hua vez seis meninas
em landas de Charles Quinto.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão cinco.
Era hua vez cinco meninas
em um triângulo equilatro.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão quatro.
Era hua vez quatro meninas
qu'avondavam só ao mês.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão três.
Era hua vez três meninas
em o paço de dom Fuas.
Deu o trangolomanglo nelas
não ficaram senão duas.
Era hua vez duas meninas
ante um home todo espuma.
Deu o trangolomanglo nelas
transformaram-se em só uma.
Era hua vez uma menina
terrada em coval mui fundo.
Deu o trangolomanglo nela
voltaram as dez ao mundo.

De cine

O novo temporal cancelou-me a visita aos Haddock; como Deus sempre que fecha unha porta abre logo unha xanela, este finde estivo aqui Nican a facer-me saír para unhas cervexas; conseguiu-no Venres, e fixemos medrar a espuma dos vasos con proxectos e recordos mentres, fóra do local, Ithaca macerava no dilúvio.
Sábado, por contra, presentou-se Polis cunha botella de viño baixo o brazo e certa peliculísima alugada, ou de como unha mala novela pare un enxendro pésimo, por muito que haxa lista de espera para collé-la no videoclube.
Cando a lin hai dous anos, á mala novela recoñecin-lle polo menos que era capaz de entreter-me, pero Sábado, seguramente por mor do tinto e a manduca á base de queixos e patés, literalmente adormecin no sofá mentres Amélie e o pai do neno de Algo para recordar voavan no avión privado de Gandalf, e mentres ao meu lado Polis declarava fervorosamente que películas coma esta fan-o pensar a un.
Cando despertei Polis ainda estava ali, levando pratos á cociña e vaciando cinceiros, e a película acabara.
Non fixo falta preguntar se marchava ou ía quedar a dormir: poucos minutos máis tarde, estendidos un sobre o outro na miña cama, os dous escenificamos unha nova versión do home de Vitrúbio, esa que talvez non se atreve a dicer o nome.

Violéncia de xénero

Un dia só non basta...

Superlativo

Pregunto na aula cal pode ser o superlativo de nobre.
Tras un par de intentos frustrados dos seus colegas, unha aluna responde... rei!

Chaves

Vén pola casa Polis a concretarmos cousas da viaxe, pero en realidade é para provar-me as ginger cookies importadas coa colaboración de Tere Holmes que as comprou e de Vapin que as trouxo.
Nunha certa altura da conversación, que se move espesa dunha butaca á outra mentres na tele sen voz uns policias mudos perseguen criminais doutro tempo, Polis saca do peto unhas chaves que, con certeza, non son as do reino dos ceus: esta é a do piso e esta a do portal, ten-as ti por se un dia me pasase algo, que non haxa que botar a porta abaixo, di, e daquela a palavra soedade revoa sobre nós, ganindo como un páxaro negro e medoño.

Nazón de Breogán

A mellor compañía: un descafeinado e muita fantasia!

(imaxe: Aduaneiros sem fronteiras)

Cabodano

Cumpre-se estes dias o cabodano da mai de Polis, e acudo ao funeral no dia máis desolado deste Outono: orvalla pesadamente sobre Ithaca cando chego á igrexa, e ao entrar recebe-me unha calor húmeda e visguenta, como un alento animal.

Sento nos bancos do meio porque hai pouca xente: vexo a Polis diante, de negro, completamente só; entre el e eu conto 62 persoas, incluíndo os colegas do despacho, o mendigo de garda e o própio cura. Conto e reconto, e paso lista aos mortos coñecidos, e pinto sen éxito os círculos olímpicos no chao de madeira coa auga que escorre do paraugas mentres o cura reza e encomenda a alma de Merceditas, a quen chama serva del-Señor.

Ao acabar todo espero por Polis baixo o paraugas; cando termina de dar a mao e receber abrazos, e se achega a min, podo ver como unha pinga inoportuna de choiva lle esvara pola meixela: Saca-me pronto daqui.

Miliário

Coma un ponto kilométrico ou un miliário:

fan-se, aqui, os 400 posts

ab urbe condita

Descafeinado

Unha cousa é a fórmula do café para todos.

E outra que para nós sexa descafeinado.

Eis o que opino da nazón de Breogán.

Pois non, grazas!

O inverno sobre Ithaca

Un pouco ao xeito da Rayuela de Cortázar, esta blog é sobretodo tres blogues: a primeira nasceu hai tres anos, como cariñosamente lembra X, e en tempos duros. Desorientado e atónito, naquela primeira bitácora procurei o fio para saír do labirinto, pero foi fragmentária e tatexante; máis de un ano despois abrin en Blogger outra co mesmo título, O inverno sobre Ithaca, e a ela incorporei os vellos post tatexantes e fragmentários da sua pre-história.

Os meses mudaron-lle o nome, pero 398 posts, tres migracións, duas casas e dous ordenadores máis tarde, a intención segue a ser a mesma: é o espello en que me miro e me recoñezo, o manual de instrucións para manexar-me, o retrato dos que me importan, o inventário das miñas neuras, erros e alegrias, o livro de visitas de amigos que non coñezo pero que manteñen a esta crónica unha fidelidade comovedora, o recanto en que uns poucos gostan de axexar non sei ben por que a banalidade dunha vida bastante mediocre.

Aceito

Vemo-nos en Roma.
Aceito sen condicións, pero sen as ter todas comigo. E agora Polis tampouco: rosma do outro lado do móbil cando o chamo á saída de inglés, mentres me van rodeando a névoa e o frio.
De regreso na casa, escrevo na primeira folla do caderno o seu nome e o meu.

Presente

O presente de Polis non foi unha Bíblia, como pode parecer pola ilustración da esquerda, senón un caderno de notas con follas raiadas e firmemente cosidas a unhas tapas de hule: o meu primeiro Moleskine, da estirpe daqueles fecundos cadernos que serviron a Picasso, a Chatwin ou a Hemingway.
Mentres Polis persegue cos pauíños as talladas de porco no seu prato e me mira aos poucos, abro a goma e descubro que ademais de follas en branco hai mapas e planos despregáveis, porque é un caderno de viaxe do que cai, sobre os papeis do embrullo que teño no colo, un billete de avión para primeiros de Decembro: É para ti enchere-lo coa crónica da viaxe dos dous.
Fico tan desconcertado que cámbio de opinión várias veces e ao final discutimos porque insisto en pagar a miña parte; os líchis quedan na tarrina de alumínio e Polis vai para a cociña cos pratos, e eu sigo-o e sento e meto a Colacao e a Tadsio no asunto, e Polis enfada-se porque non hai auga quente, e eu saio a acender o quentador e cando volto seguimos a dar-lle mecha, e ao pouco os dous ficamos calados, como se o ruído da louza que frega Polis nos interesase muito.
E o siléncio non se rompeu despois, excepto co fechar da porta cando el marchou, e asi estamos hoxe: os líchis esmorecendo na neveira, o billete sobre a mesa da sala e o teléfono inerte nas duas direccións.

Automedicación

Adverténcia: automedicar-se pode traer graves complicacións. Non se automedique!

Dito isto, engadirei que, como un non pode enfermar en Domingo ou terá que ir ás urxéncias, levo todo o dia sendo automedicado polo meu amigo Polis, que non é médico nen fruteiro senón avogado.
Levava sen ve-lo desde que eu tiña ainda 40 anos, pero ao saber hoxe os meus quebrantos apareceu cuns supositórios que a el lle foron excelentes, unha crema, un blister de nolotis e unha pequena manta eléctrica. Non houvo resisténcia que valese: puxen o supositório, mentolei a zona, e a calor, a butaca e un par de cápsulas fixeron o resto.
Como era mellor non saír, Polis encargou-se do xantar, ou máis precisamente de que no-lo trouxesen dun chinés, e entre o pan de gambas, o chop-suey, o arroz tres delícias e o resto, entregou-me o seu regalo.
O último que recibirei, e o que máis me vai dar que pensar.

Lumbálxia

Unha amiga miña afirma que, pasados os 40, se unha mañá ao te ergueres non che doe nada, daquela é que estás morto.
Como quen o di é unha enfermeira, supoño que debo agradecer ao Altísimo que hoxe amencín cunha lumbalxia que me cinxe os cadrís con arame de espiñas.
Pola xanela vexo que a néboa cobre a cidade, sinto por primeira vez as maos frías, e, dolorosamente, recoñezo que esta Primavera interminable está chegando ao seu final.
Brrrrrr.

Xantar

Celebro con Ti os meus 41 cunha enchedola proletária e case repentina: de antonte para onte propoño-lle invitá-la a xantar onde ela queira, de onte para hoxe propón ela que vaiamos a unha casa de comidas da Rua Nova que pervive reciclada pero sen perder carácter: vellas fotos sépia lle adornan as paredes de cando as casas furavan ainda a muralla de Ithaca á procura de acubillo, de cando as mulleres ían por auga á fonte das Cortiñas de San Romao con sellas na cabeza, de cando na festa do santo padroeiro se feirava con mansas rúbias que pacian na erva do que hoxe son xardins. Para lembrar-nos ainda quen somos e donde vimos, presiden o comedor a imaxe da fonda en 1956 e vários retratos de gañadores pecuários.

O menu é case a tiro fixo: deliciosa empanada de polvo para comezarmos, e para seguir, os callos que dan sona á casa, ou de como viandas tan humildes axudan a apreixar a glória. Para completá-la, un barrantes escuro como sangue de touro recén matado, asi é como Ti conta que diria seu pai se vise aquel viño mesto que nos tinta as tazas en que o bebemos: Teñan-me conta do viño, que ben saben o que mancha, e a muller pousa a branca xerra de louza sobre un prato no centro da mesa.

Connosco xantan, xantavan ou xantaron obreiros, vellos matrimónios, turistas, bancários, estudantes... pero faltavan sen embargo, hoxe que é Venres e mercado, moinantes, pegureiros e revendedeiras.

Bush

O rostro deste inepto é tamén o rostro da morte

Congratulations, Mr. President!

Morralla

Hai dous ou tres meses que vive no piso do lado un home delgado, cargado de ouro e vestido con roupa impecável de marca, con quen coincido algunha vez no portal ou no ascensor e con quen intercámbio frases banais mentres intento sobreviver á nuve aromática que desprende o home máis perfumado a esta beira da realidade.

Na nosa planta, no piso D, vive cun pequinés o clon de José Blanco: unha muller madura idéntica a el como un ovo se parece a outro ovo. Hoxe coincidin con ela no portal e, cando pensei que me ía falar dun tripartito deu en interrogar-me sobre Patrick Süskind, o do perfume, ao tempo que o can me repasa as botas. Queria saber se tamén sinto a música a desoras, se escuito discusións ou berros, se vexo xente estraña a saír e entrar, se me fixei en todas esas colombianas que ten aí metidas, finalmente se asinarei un escrito da comunidade para que esa morralla de negros se largue daqui.

Chegamos á nosa planta cando lle digo á Pepeblanco que é a primeira notícia que teño de todo o que me di, que non ouvin música a desoras nen ruídos nen discusións nen vin xente estraña a saír e entrar nen muito menos colombianas ou mulleres de calquer nacionalidade, e que portanto non asinarei nengun papel.

Ao volver-me, ainda lle escuito dicer ti verás, e a seguir o bater seco da porta a fechar-se.

O máis sorprendente é que, por primeira vez, precisamente agora me atuase.

Folga II

Folga

Porque é de xustiza exixir que se cumpra a Lei!

Final

Hai que asumi-lo: teño por diante unha longa travesia. Cómpre gardar axiña os 41 na mochila, dar sebo ás botas, recobrir a pel dunha couraza flexível e resistente, converter o tobo en bunker, desbotar propósitos de emenda e perdón dos pecados, romper fios e cadeas (tamén as finas membranas invisíveis), airear os cuartos e acender as luces.

Cómpre quebrar os soños e atender ás realidades certas, evidentes, polas que o mundo existe e vale a pena viver. Cómpre, pois, abandonar os lastros, deixar de andar en círculos e mirar desde agora para adiante.

Cincuentenários

En 1956, e nun intervalo de poucas semanas, floreceu e foi duramente reprimida en Hungria unha revolución antisoviética; morreu Baroja, e J.R.Jiménez, no exílio, obtivo o Nobel; Israel invadiu o Sinaí mentres Nasser nacionalizava Suez, e franceses e ingleses bombardeavan Exipto; Castro e o Che preparavan-se para desembarcar en Cuba; a televisión iniciava en España as primeiras emisións; Eisenhower vencia por segunda vez nas presidenciais, e as miñas amigas Ti e Maite, que seguen sen coñecer-se, nacian o mesmo dia pero separadas por 303 km.
Ademais, tal dia coma hoxe de hai cincuenta anos, meus pais falaron-se por primeira vez: que se dixeron importa pouco, pero sen o maldito tacón preso nunha regandixa do chao da catedral, provavelmente Kaplan nunca teria nascido en Ithaca.
E, naturalmente, vostede tampouco estaria a ler agora esta blog.

Tere Holmes

Da conversa telefónica con Tere Holmes, en que me contava o seu novo destino, a sua nova andaina, resta unicamente un labirinto de subúrbios e cidades-dormitório e ruas que nasceron dun nada primixénio en poucos meses e ainda non teñen nome.

Sinto vértigo cando me conta que para dar chegado ao instituto, Tere Holmes houvo de comprar un novo plano da selva urbana porque o anterior quedara xa obsoleto, pero decepciona-me a descrición que fai do Parque do Aforcado, e que non lle dea clase a Manolito .

Hoxe soñei que Tere Holmes, toucada cun sombreiro verde, viaxava nun globo colorado, e falando devagariño como fala ela, dicia-me en pleno voo que agora non hai atascos na M-30.

Tamén traía para min a caixa de ginger cookies que lle encarguei.

Ite, missa est

Por segunda vez este ano vou á misa, e por idéntico motivo que a primeira: honrar a memória do pai de Vapin.
Por segunda vez, tamén, aborrezo completamente e mesmo estimo o exercício físico inerente ao culto (erguer-se, sentar, erguer de novo, axoellar-se, sentar outra vez) como o único modo de non caír adormecido sobre o ombro do señor de bigotiño ao meu lado.
Tentei seguir o discurso do cura, pero renunciei ao pouco: non entendia nada de todo aquel asunto inzado de metáforas, oxímoros e demais follateira sobre ovellas e sementes, e á metade da misa, cando xa tiña revisados os asistentes, a arquitectura do templo, as imaxes do altar, e evocada a figura do finado, o único que chamou a miña atención foi un furado que descobrin no peto do pantalón polo que agora, seguro, me escaparán as chaves con tanto meter e sacar o dedo, asi deus me perdoe.
Se volvese a misa en latin, como pretenden a divinis, os fieis non comprenderian menos que agora, pero o rito gañaria en estética ao se facer escuro, distante e profundamente misterioso.
Cando ao fin chegou o pouco hixiénico momento de dar a paz, tendin a esquerda porque a direita, co dedo no furado do pantalón, non souben se era capaz de sacá-la.

Dias

Cando faltan poucos dias para os 41, o primeiro postal fai estragos baixo a liña de frotación: a casa Guinness-Murphys's felicita-me, pregunta-me que ten de malo cumprir anos, e suxere-me que é a ocasión perfeita para aumentar-lles os benefícios.
O que non sei é como obtiveron os dados, ainda que teño as miñas sospeitas.

Estraños dias estes, dourados por fóra e grises por dentro, como a própia melancolia.

Catering

Ouvia-se aos berros desde a escaleira, desde o ascensor, un nome como de vodka: no salón de Polis, tres mancebos tremolavan bufandas, gorros e camisetas do Deportivo diante do televisor; rebordantes de entusiasmo e adrenalina, acabavan coas reservas de patacas fritas e millo tostado, bebian cervexa, coreavan ao unísono depor depor como se non houvese máis mundo que aquel campo verde debuxado con liñas brancas.

Un dos que non coñezo fai-me sítio no sofá, que eu rexeito cun aceno; Colacao e o outro, con cadansua lata na mao, é como se non me visen. Parado no meio do salón, co impermeável pingando, penso por un momento se estes tres non matarian a Polis para veren o partido, se o pobre non estará a desangrar-se lentamente sobre o futón verde, no tatámi do dormitório xaponés mentres eles pronúncian un nome que soa a comida italiana e bradan un gol que non puido ser.

Atopo a Polis na cociña en pleno catering, a bater ovos coas patacas ao lume; cando lle pregunto se aquela é unha metáfora e me responde agora non mos veñas tocar ti tamén sei que é mellor deixá-lo que desabafe contra o bol en que bate, contra a cebola que rilla con ira na táboa, contra as patacas que remexe, que rosme a cada brado que chega do salón, seguro de que agradece ter-me ali ainda que, no fondo, daria algo porque non vise aquela manda do salón.

Acendo un cigarro e paso-llo; acendo outro para min e os dous miramos facer-se a tortilla como quen mira dentro dun pozo; antes que eu diga nada, xa Polis o di: que si, que non che gusta babosa, que xa o sei, e dicendo-o, sorri, e eu con el.

Cando o partido acabou, os tres siareiros entraron na cociña como tres xabarins ou tres poldros ou tres lobatos ceibos, e a noite chamava por eles agora que non chovia: alá marcharon os tres a celebrar o triunfo, e Polis e eu sentamos na cociña, par a par, coa tortilla por diante.

Liberación

Esta mesma tarde, aproximadamente ás 18'30, liberei o livro de Mendicutti, perfectamente envolto nunha bolsa de plástico transparente.
O lugar da liberación, o adarve da muralla de Ithaca, en concreto unha das xanelas da Mosqueira. É certo que chovia muito (asi me puxen, que non levava paraugas), pero o livro ía ben protexido na sua funda.
Por outro lado, confeso (ainda que non sexa un procedemento mui ortodoxo) que quedei axexando na distáncia, e puiden ver que unha parella se achegava e collia o livro. Daquela dei volta e marchei; non sei, portanto, se levaron o livro ou non.
Pero xa non é asunto meu.

Pasado

Onte, ao dar-lle a ficha, a miña profesora de inglés di-me que non era preciso que lle entregase foto, que me coñece hai vinte anos, que fomos compañeiros nas aulas de tal profesor e tal outro, que me lembra perfectamente pero eu, encaixando a sorpresa, vacilo para dicer-lle como un parvo que por algo me soava a sua cara, que agora caio apesar dos anos transcorridos, que con todo o cambiada que está ainda me acordo dela e bla bla.
Pero non: levo horas tratando de situá-la nas aulas, vestíbulos, escaleiras, corredores, cafetarias e bibliotecas do meu pasado sen o dar conseguido; en momentos como este teño a sensación de estar dentro dalgun episódio de Caso aberto, fóra os crimes, e sen que a linda despeiteada que fai tolear a Haddock me veña interrogar.

Grazas sexan dadas ao altísimo, que inda non teño sido mui fillo de puta, e poucas me terán gardadas.

Irak

...pero tamén coches-mentira!

Retsina

Con muito retraso por problemas de axenda de un ou outro, afinal onte á noite demos conta do botin que Polis trouxera do seu periplo mediterráneo, e que coa globalización ben puido comprar aqui sen ter que vir cargando por vários aeroportos coas botellas de nefasto retsina, os botellóns de ouzo e as latas de dolmadákia e brando feta, que acompañaron a mousaka precociñada e a música dos bouzukis.

Pronto fomos tres: o neno do colacao provou o retsina e dixo que lle sabia a esperma (non foi esta exactamente a sua expresión), asi que pasou rapidamente ao ouzo con xelo e rapidamente se puxo en órbita mentres as fotos de Polis nas illas esvaravan pola pantalla do portátil.

Non sei se foi o alcol, o esmagador dos sirtákis, a teima por fuxir do visionado, ou a mesma urxéncia de Colacao que (souben-o despois) tiña que fichar na casa, o caso é que Polis e el esqueceron pudores e viandas e entraron en acción ali mesmo, xunto á mousaka triste e o retsina seminal e o ouzo lácteo sobre a mesa de wengue.

Tampouco sei se no fondo o desexava ou foi por non ficar a beber só no salón do trono que fun tras deles para o dormitório xaponés.

Horas despois, mentres explicava a sonorización das xordas intervocálicas no romance, sentia ainda na boca un leve sabor a esperma.

Perdón, a retsina.

Pena capital

No dia mundial contra a pena de morte: pola dignidade, contra a vinganza e a hipocresia dos Estados

Ken

Quedo para tomar algo o dia do Padroeiro e atopo que todo o mundo está baixo mínimos, asi que ninguén sai como non sexan Ti e Lura, que trai consigo novo acompañante, outro máis sacado das profundidades dun chat, e xa perdin a conta.

Pero se ela é sempre unha Barbie, rachando praza abaixo sobre os tacóns altísimos, enfundada nos leggies e botando atrás o longo pelo negro unha vez e outra vez, nunca como hoxe o acompañante se pareceu tanto a Ken: acaba de facer implantes capilares e mostra unha fronte de boneco da que é difícil apartar os ollos cando Lura mo presenta.

Entre cañas e polvo, acabamos falando de lavores domésticos e rendemos homenaxe a ese maravilloso invento chamado Driron; e conta Ken: Cando me divorciei levei comigo 4 camisas; agora teño máis de 30. Por non pasar o ferro, compro.

Decesos

Miña mai diría que é pola caída da folla, pero desde hai dias a lista de blogues mortas, presunta ou confirmadamente, non deixa de aumentar.

Á lamentada e sorprendente clausura do Pitiño súmase hoxe o lacónico epitáfio Bitácora dada de baixa escrito na pantalla, branca coma unha lápida, d' A tensa calma da catapulta.

Mentres, From lost to the river, Laranxa, Velis Nolis e O mundo do Cláudio permanecen nun limbo indefinido e inalterabe hai semanas ou meses cuxa quietude recorda a morte demasiado.

E eu, que o pensei ás veces, anuncio que por agora non vou fechar o local.

Boicot

Atopo na Selva de Esmelle un dos socorridos cuestionarios que enchen os blogs en épocas de vacas fracas, e para evitar o boicot de X, á vista dos retrasos nas últimas actualizacións, enumero aquí e agora (coma un neno boíño) os meus cinco boicots, a saber:

1. Adoito cambiar de canle cando aparecen na tele eses estúpidos anuncios de produtos narcotizantes, desodorantes á testosterona e limpadores procedentes ou non do futuro.

2. Non admito que me atendan nun comercio mentres o dependente segue a falar polo móbil. Por este motivo non volverei entrar no estanco de San Domingos en Ithaca; lástima ter deixado de fumar e de escribir cartas.

3. Nunca escriibín neste blog os nomes de certos seres vivos, entre eles os dos anteriores Presidentes da Xunta e do Goberno Central. Creo que iso, máis do que un boicot, pode considerarse decencia, hixiene e até patriotismo; o que vós decidades estará ben.

4. Non acepto drogas: non confío nen admito quen as usa, quen as desculpa, quen as reparte, quen as comparte, quen se enriquece con elas. Definitivamente, esa raia marca o boicot.

5. Aquel xornal e aquela emisora de radio: se ben a Tere Holmes a poñen a andar os seus tertulianos cada mañá, a min co ácido bórico córtaseme o leite do almorzo, as torradas quéimanse, agríase o zume no vaso, e o estómago non o soporta.

Bookcrossing

Da solta masiva de livros para o bookcrossing de onte, e despois de rifar cun velliño intolerante que parecia clonado da xeración Nós, volvo para a casa coa miña filla, cun livro de Mendicutti, co livro que colleu ela, e tamén cun problema: a miña filla non está disposta a liberar nengun livro, por muito que o teña lido.
Algo haverá que facer, claro; talvez funcione a hipnose.
De todos xeitos, considero que unha liberación masiva como a deste finde vai contra o mesmo espírito do bookcrossing e as razóns ocultas, soterradas, secretas do que solta un livro á espera, non de estender a leitura, senón de que faga mundo, e de mao en mao, de leitor en leitor, dea cun acubillo definitivo ou acabe retornando acaso á mao primixénia.
Sen pedagoxia, por aventura.
Como este mesmo blog.

Confirmación

Efectivamente: as sospeitas de todos e os estraños comportamentos dos dous nestas últimas semanas resultaron confirmados, e é xa un feito que Vapin e Estridente empezaron a saír.
Desde logo, non houvo comunicado oficial: conta-me Ti que os descobriu a noite do seu cumpreanos morreando no local en que tomáramos as copas, diso hai catro dias, e que a Vapin só lle faltou dicer isto non é o que parece, mentres Estridente facia por limpar-lle o carmin da cara cun klinex.
Daquela eu xa marchara: era tan tarde que da festa xa só quedavan rescaldos que a hora e o dilúvio apagavan por momentos; segundo Ti, seria imposível non os ver, que non os vise cando saín á rua, pero asi foi, e a primeira notícia da nova parella chega-me de lábios de Ti, rideira e pícara, que até me fai xurar que eu non sabia nada de toda esta história.
Cando entra Vapin no café e lle dou os parabéns, efusivamente pero sen dar o motivo, mira para min con ollos de peixe e ainda pregunta por que o felicito, mentres lle sacudo a mao con ese viril entusiasmo que acai tan ben nestas ocasións.

Nenos

Que país é este en que degolan unha nena de 8 anos, un neno de 2 morre de fame, e o único que parece interesar á xente é a nova preñez dunha Princesa?

Aclaración

Non hai nengunha dúvida: isto non é un corazón senón a metade dunha mazá co seu carozo.

E por favor, que de hoxe en diante ninguén se confunda: regalar mazás no Outono non é máis do que regalar mazás.

(No Outono).

Gordon

Gordon, o temporal, parece a estas alturas un brozas que non ten media hóstia.

E eu esta mañá acabo de erguer-me emprendedor e feliz porque a señora conselleira ordenou suspender as aulas por culpa de Gordon. O sorprendente do caso é que as aulas ainda non empezaron, pero a alegria é a mesma.

En canto acabe o café con leite e me duche porei-me coas mazás.

O que non atopo por nengun sítio é aquel número de móbil.

Conta atrás

Á espera de que nos leve consigo o apocalíptico Gordon, chegan, no dia cálido en que o Verao remata, unha mensaxe de Ambece desde o seu Sul e unha chamada de teléfono de Ilu desde Atenas; elas duas, co montiño de mazás expósitas, establecen os vértices dun dia aciago: fan-me entrega esta mañá do horário que rexerá os meus dias e semanas nos vindeiros meses, e que é ás miñas preferéncias o que unha foto ao seu negativo, e cando no xantar espero atopar vellas mimocas de miña mai o único que escuito é un diálogo sen trégua sobre colchóns, imigrantes e a sorprendente notícia do divórcio dos viciños do 1ºD.
No café tampouco hai mellor sorte: Vapin narra pormenores escatolóxicos e Ti fala con Estridente dunha saia de tafetán para fin de ano; cando, camiño da miña casa, paso pola de Polis, o forno tampouco está para bolos: unha estúpida petición de habeas corpus complica-lle a tarde ao meu amigo diante do ordenador mentres Colacao, que nen mira para min cando entro, ve no salón unha peli superintelectual e megaprofunda.
Pola miña rua abaixo, contrito, vou-me preguntando que hei de facer coas ditosas mazás gorentosas que enchen a miña cociña co seu arrecendo; as opcións parecen ser tres (descartada a compota), e cando me vou decidindo por tomar eu a iniciativa e enviar unha mensa á propietária do pomar, Ilu comeza a falar-me por móbil daquel saudoso lugar en que vivin cinco anos e que agora xa non me é alleo: tamén me fala do vello casarón cheo de aulas, da Rua do Paseo onde unha coñecida lle deu recordos para min, dos cafés arredor da Catedral...
Botando de menos un cigarro, sento nun banco cando apago o móbil, e penso que se puidese dar para atrás ao relóxio agora non estaria ali sentado baixo un pradairo, mirando para unha cagada de can que alguén pisou xunto ao banco, na antiquísima cidade de Ithaca, o meu berce.

Para cando subo no ascensor da miña casa, a decisión está tomada: mañá de mañá, se a meteoroloxia o permite, o que farei será tarta de mazá e non compota.

Serpe

Onte, entre a unha e as cinco menos cuarto (isto é, mentres xantava na de meus pais e tomava o café noso de cada dia con Ti e Vapin), alguén deixou diante da miña porta unha bolsa de plástico chea de mazás recén collidas.
Vinte e oito gorentosas, húmidas, fresquísimas mazás recén contadas.
Hai na sala algunha serpe que queira dar-me un mal consello?

Eris

O planeta anteriormente coñecido como Xena, ese anano, será chamado desde agora Eris en honra da deusa grega da discordia.

Desplanetados do mundo, unídevos e clamai vinganza!

Adicción

Niso estamos: no malestar, no mal-humor, nas maos inquietas polos petos, na tose, no insómnio, na gorxa seca...
Até agora (6 dias despois) parece que ninguén reparou (será certo que afinal nen a família nen os amigos saben que existo?), ainda que, convertido nun abominável Mr. Hyde, cada noite libero os máis baixos instintos e violo algunha bolsa de pipas ou patacas fritas para inutilmente suplir a nicotina.
Recoñezamo-lo: fumar é muito máis elegante. E non engorda.

Fesore

Para xustificarse chama Fesore: para explicar por que desapareceron repentinamente case ao fin das vacacións, para despedirse, para aclarar que foron aquí e acolá e que ían chamarnos pero non chamaron, para en definitiva evocar os días que xuntos pastoreamos as nosas fillas.
Daquela conta que nuns meses súa mai marcha a viver con eles a V: algún día ía suceder, di Fesore, pero todo se precipitou porque ten que deixar a casa, que lla venden; doulle crema con que terán máis axuda coas nenas e con que se van afacer mellor agora que máis adiante... e aínda seguimos con comezos de curso e livros antes de eu caer da burra e decatarme de que, falándome da marcha da súa mai, Fesore en realidade dime que deixan Ithaca definitivamente, que xa non virán porque non teñen nin casa nen familia nin can que lles ladre, que debemos esforzarnos por manter o contacto, sobretodo entre as nenas, que debo saber que na deles teño a miña casa e todas esas cousas, e seguimos aínda uns minutos prometendo e planificando, e non cando colgo senón máis tarde, moito máis tarde, dou en sentir unha pedra, dura e fría, no estómago.
Fóra chove, e a tarde está gris.

Consulta

Ben sabe deus que quen esta tarde me investigou polo hemisfério sul non era o doutor House, asi que o que me sucede non é consecuéncia dunha desas gripes mal curadas con prolapso sinfopubiano e atrófia da musculatura posterior do pericárdio, que sen embargo se confunden polos síntomas coa necrose sangrante dos tecidos parcopelianos do sistema esclupenático maior.
Pero que ninguén se asuste: se o médico fala de que aí atrás hai unha fisuriña que se cura cunha cremiña e uns poíños, e manda que volva por ali nunhas semaniñas, daquela o caso non deve ser mui grave.
Mañá, sen falta, irei polas receitiñas á farmácia.

Popa

Pido-lle a Polis que me recomende un médico: teño problemas en popa cada vez que vou ao retrete, e o meu amigo xa me fai un rápido diagnóstico ao lle descrever os síntomas mentres tomamos café; a fin de contas, a el sucedeu-lle o mesmo hai un par de anos, pero ao contrário: non por algo que saíse senón por algo que entrava.
Consigo cita para a humillante consulta o próximo Luns pola tarde; tamén, que Polis desista de acompañar-me.
Seguiremos informando.

Acuciado

Acuciado polos gastos dos próximos meses, fago contas: como a primitiva me é inexplicavelmente remisa apesar da nula fortuna amatória, e como me obstino en seguir a este lado da lei, a única forma de aumentar o saldo bancário pasa por reducir gastos.
Revisando fastos e derroches, a vista detén-se no fio de fume que ascende voluptuosamente desde o cinceiro á miña esquerda.
Calculadora en mao, os resultados son implacáveis: daqui ao mes de Xuño terei gastado 825 € en tabaco, aproximadamente o que custa un frigorífico.

Repunante

Como cada ano, as vacacións terminan entre bicos de profesoras maduras e exames en branco.

Un par de dias antes, levo a nena para Manderley e volvo cunha bicicleta, un par de botas de goma e un impermeável, testimuños exánimes de épocas pasadas; traio tamén unha visión de esperanza prendida na retina mentres me veño asando lentamente dentro do coche: na terra queimada polos incéndios, entre as árvores carbonizadas e as borrallas que cobren montes e toxeiras, comezaron xa a agromar os verdes penachos dos fentos.

Cun saco de mil kilos ao lombo boto a lavar a roupa da cama da nena, gardo os contos nas estantes, os xoguetes dentro da caixa, arquivo os debuxos: o robot bon e o robot malo, a serea, a Bela Dormente, un retrato meu con sombreiro de copa, outro dela con sua mai e comigo baixo unha árvore rodeada de flores xigantescas, un cavalo azul cun manto de estrelas...
Por primeira vez desde que marchou, esta noite non acordei pensando que chamava por min.

Quedo para tomar café: en canto Vapin entra xa me di que me ve repunante, que volver ao instituto me sentou fatal, que non hai máis que ver-me, e Ti fai-me mecos como a un bebé de meses, e o café sabe amargo como nunca cando debaten sobre os bares sen tabaco e Lura, esa barbie, di no queríais a Zapatero?, pues ahí teneis el resultado, e non se me ocorre nada enxeñoso para desencaderná-la moralmente.

Vou á de Polis e bebo-lle duas cervexas quentes mentres lle miro as fotos de Malta e o vexo despegar pedazos de pel dos ombros sen disimulo; cando me farto e lle pido que pare de esfolar-se, tamén el di que estou repunante, que devin marchar con el ás illas e que se fodese máis estaria de mellor humor.
Sigo a ver miles de fotos de praias, de solpores mediterráneos, de ruínas, de efebos; porfin chaman á porta e entra Colacao cunha pizza catro queixos e tres horas livres; despido-me cando o vexo acomodar-se no sofá cos pés sobre a mesa baixa.
Polis acompaña-me até a porta: o último que lle escuito cando o ascensor se fecha é a palavra trio.

Bofetada

Amigos: o impecável Johnny Farrell, celoso propietário dun rancho chamado Terra de ninguén, o cowboy imperturvável, is dead.

Plutón

Catro días despois sigo sen decidirme entre cantar unha nana a un planeta que é pequeno, ou entoar un réquiem por un planeta que deixou de selo.
Mentres tanto, como aponta Nona, os de Escorpión estamos desplanetados, desnortados e atribulados, pobres de nós.

(Afinal, parece que o tamaño si importa...)

Ciclotímia

Se para explicá-la empregamos un símil, acertaremos ao pensar en cordas, redes, arañeiras, plantas como hedras ou animais con tentáculos; preso dos seus lazos, sobrevivo na casa sen luz durante uns dias, talvez unhas semanas, paralisado até o ponto de realizar con gran esforzo mesmo as cousas máis simples e cotiás: gardar a roupa limpa, limpar a casa, facer a cama, fregar os pratos, duchar-me, quedar cos amigos, facer encargos.
Despois das vacas fracas, repentinamente vén a explosión da actividade: nunhas horas limpo a casa, poño a axenda ao dia, fago chamadas pendentes, vou tres veces ao supermercado, recollo polos cuartos livros e xoguetes perdidos, fago comida para un batallón, paso o ferro á roupa que se foi estratificando no cesto, todo cunha enerxia de titán que vai lentamente diminuíndo até que descubro como baixo as axilas, contra as íngoas, desde os pés, nas maos, entre os dedos, por toda a pel, sobre o lombo, tras a caluga, volven nascer os pequenos talos, os fios diminutos, os tentáculos...

Ecuador

Agosto esmorece lentamente: despois das choivas da semana pasada, dá a impresión de que os dias non recuperarán xa o fulgor.
As mañás comezan cedo: unha toupiña inquieta acorda-me a diário entrando na miña cama nos bicos dos pés; di que quere durmir, pero normalmente fura nas sabas até que me dou por vencido e acabamos indo a almorzar.
As noites son á inversa: son eu quen vai ao cuarto dela para, sentado na beira da cama, lle ler o conto que conxura o sono.
E entre o almorzo e a cea, a maratona dos parques, a biblioteca, a casa dos avós, o centro comercial, o café con Vapin e Ti, a ludoteca municipal, as excursións polos arredores, facermos xuntos a comida, algunha exposición, facer que a limpeza da casa sexa divertida, o supermercado, a visita á casa das tias, escuitar a Vladimir tocando na rua, a expedición á casa en obras, os encontros e desencontros con Fesore e as mellizas, pararmos a cada paso para que ela dea lido os letreiros, as terrazas...
Dentro dunha semana haverá que facer de novo as maletas e entón, daquela si, o Verao terá acabado.

A morte

O conceito de morte é inaceitável. Conviver coa sua existéncia e asumir que a vida termina non fai que a morte se entenda mellor.
Un simplemente se habitua, pero nunca a dá comprendido.
Onte, xantando na dos meus pais, falamos do pai de Vapin. Aquela, sen eu sabé-lo até despois, foi a gota que rebordou o vaso dunha semana inzada de mortes que a miña filla foi descobrindo nos informativos: na tele e na rádio do coche falaron da guerra no Líbano, dun accidente ferroviário, de homes que mataron as suas parellas.
Pola tarde, sentados no Parque mentres a nena merendava, comezaron as preguntas; pedir-lle entón que entenda que algun dia, dentro de muitos anos, cando todos sexamos mui mui pero que mui velliños, todos morreremos, non serve: Pode que ao mellor os avós morran, pero a mamá e ti non ides morrer nunca, cortou ela.
Reparo en que xa non é tan pequena para non decatar-se do estraño da morte, nen tan maior para asumir que non hai máis explicación que descrever o fenómeno en si, co seu léxico ambíguo (descansar, ir-se, desaparecer, enterro, cinzas).

Sei que seguirán as preguntas, pero eu, maldita sexa, non teño as respostas.