domingo, 5 de novembro de 2006

Final

Hai que asumi-lo: teño por diante unha longa travesia. Cómpre gardar axiña os 41 na mochila, dar sebo ás botas, recobrir a pel dunha couraza flexível e resistente, converter o tobo en bunker, desbotar propósitos de emenda e perdón dos pecados, romper fios e cadeas (tamén as finas membranas invisíveis), airear os cuartos e acender as luces.
Cómpre quebrar os soños e atender ás realidades certas, evidentes, polas que o mundo existe e vale a pena viver. Cómpre, pois, abandonar os lastros, deixar de andar en círculos e mirar desde agora para adiante.

10 comentarios:

Mrs.Doyle dixo...

Sempre hai que mirar para diante, sempre...

Morgana dixo...

¿Qué es esto? Espero que no sea un adiós... No sé qué pensar...

nona dixo...

Feliz cumpreanos, que sempre me confundo cos días. Como teño anumerismo...

xoseanton dixo...

Andamos parellos. Ánimo, que estamos no mellor!.

paideleo dixo...

Parece que hai que felicitarche polo aniversario así que ai vai a miña noraboa. E si, hai que afrontar a vida de fronte dunha vez.

Os gases do Leíño danlle a lata igual que ós pais pero é custión de paciencia e macela con funcho.

Graciñas pola visita ó meu blogo.

Peke dixo...

Felicidades, aínda que sexa con atraso!

plattdorf dixo...

Eu tamén chego con atraso, e non estou 100% seguro de para que, pero mándolle uns bicos, que nunca sobran.

Velis dixo...

Mirar endavant (o "para adiente") és l'única manera d'arribar a Ítaca...

Ah! i com diu Plattdorf, "unos bicos", que mai sobren. ;-)

velis dixo...

Adiente no, adiante! :-S

sara jess dixo...

pois non sei por qué te preocupas; os homes, ó chegardes ós corenta, estades no mellor momento.

bueno, algúns... supoño que é cuestión de cabeza.