De venres a sábado

A señorita Kaplan empeza a ter unha axenda comparable á dunha primeira ministra, e entre exames e traballos, clases de música e ensaios de clarinete, e demais vida social (de cumpreanos a ceas de bacharelato), navegamos polo calendario coma un Titánic por un mar inzado de icebergs.

Despois de dous findes sen vérmonos, vén venres e marcha sábado deixando atrás 30 horas de vertixinosa actividade na que non houbo inauguracións de pantanos nin botaduras de fragatas, pero case: un xantar moi desexado por ela no self-service do último centro comercial de Delfos (e antecedente dos que agoiro frecuentes de aquí a dous anos, cando a teñamos estudando na universidade), unha volta polas tendas do centro  comercial en pleno black friday, a acostumada viaxe de Delfos a Íthaca cantando a pleno pulmón éxitos dos 70, a preparación da nosa cea, un capítulo da serie que agora seguimos, e o xantar do cumpreanos de miña irmá (que a señorita Kaplan xurou non perder por nada do mundo).

Aproveitando que a nena estaba aquí (e como notei pouca colaboración por parte de Venres) subimos do rocho do garaxe, lenta, traballosa e desde logo prematuramente, a árbore de nadal: xa armada, coas luces e ornamentos instalados, exactamente como a gardamos en xaneiro pasado cando a cousa acabou; empurrando entre risas e apuros a plataforma con rodiñas polo medio dos coches aparcados, temendo que algún viciño nos sorprendese naquela procesión un pouco ridícula, receei se non teriamos pasado menos traballos desmontándoa e montándoa de novo, como Deus manda, pero á vista do éxito (non rompeu ningunha bóla, só a estrela do remate estaba un pouco esmorecida) escrito está que se acaba de inaugurar unha nova tradición nesta casa.

Colegas

Por fin a conxuntura foi favorable, os astros aliñáronse, os fillos e parellas atoparon acomodo, foron resoltos os compromisos de todos, houbo oco nas axendas e a cea tantas veces adiada tivo lugar a noite do venres no restaurante ao pé do río, coma outras veces.

O encontro, para alén da realidade das robalizas salvaxes e o segredo ibérico, non é moi distinto do noso grupo de wasap: sen memes e sen vídeos de animais, pero case tan afastados uns dos outros naquela mesa infinita como cada noite que nos reunimos, móbil mediante, para revivirmos o que deu de si a xornada e alentar conspiracións que acabarán morrendo sen deixar rastro. Sibila e CB, que xa non traballan connosco, expoñen á nosa envexa o seu día a día de ensoño; Herg, que está felizmente xubilada, repite que temos que fuxir deste ambiente tóxico que nos corroe; e nós os cinco rivalizamos en ofrecer novas probas da mediocridade xeral en que sobrenadamos cada mañá a golpe de timbre.

Non sei se sucederá o mesmo nas ceas de avogados, economistas ou veterinarios, pero que os docentes somos incapaces de esquecer o traballo no tempo de lecer non é unha lenda urbana.

Cando xa temos pasado lista aos profesores novos, xubilados, trasladados e falecidos, cando xa esmoreceu o asunto das reválidas, cando xa falamos dos estudos dos nosos respectivos fillos, cando chegan os cafés, sae o tema do violador de Augas Férreas, o barrio onde vive Cam.

Hai semanas que a cidade, alarmada, segue o caso pola prensa; a miña mai cóntame cada día as últimas noticias: que se o fulano ten ao parecer os ollos claros e piercings no nariz, que se tiña as chaves do rocho porque traballaba para a telefónica ou algo, que se unha das mulleres se cruzou con ese malnacido e o recoñeceu de inmediato.

Cam fálanos do ambiente no barrio e de como os viciños están a instalar cámaras de seguridade no exterior dos edificios, recoñece que empezou a ter medo ao sentir o medo da xente, aínda máis estes días que ten o marido de viaxe, e acaba propoñéndonos un plan absolutamente inesperado para axudar a nosa dixestión antes de nos irmos á cama: que a acompañemos a sacar o can a pasear.

E así rematou a velada para os dous únicos comensais varóns do grupo: escoltando unha muller asustada na noite ventosa e sen estrelas, mentres un chucho feliz trotaba sobre a herba buscando contra que levantar a pata.

Tensión

Un día da semana pasada, Venres fixo o chequeo de saúde laboral e resultou que ten alta a tensión arterial. Todo o demais está ben: a glicose está ben, os triglicéridos están ben, o colesterol está ben, a albúmina está ben... pero a tensión está descompensada. E ao meu pobre Venres ese lema meu de que, se a partir dos 40 unha mañá te ergues e non che doe algo é que estás morto, de pouco alivio lle serve.

Como era de prever, o médico reduciulle o sal, quitoulle o café, deulle unha pílula para antes de ir á cama e ordenoulle medir a tensión durante un par de semanas; tendo en conta que só me faltan dúas etiquetas para obter o título de cardiólogo, eu prohibinlle ademais as olivas, o viño, o chocolate e os embutidos, e recomendeille que comprase un tensiómetro para que deixase de tolear á farmacéutica indo por alí cada dúas horas a ver se a cousa volvía ao seu.

O sábado tocábame ir a Delfos e quedamos na casa. Non houbo maratón de copas até a amañecida cos seus amigos, o que, se ben se mira, foi de agradecer naquela noite de diluvio e frío, pero atopei a Venres apagado e até me pareceu que un pouco pálido, máis por hipocondría que por hipertensión.

Ceamos os gorentosos codillos que estivera asando (non houbo menú a base de pescada cocida e acelgas, como temín), o del sen sal, e só se permitiu dúas copas do noso branco de costume, e un dedal de Porto na sobremesa para acompañar as dúas bólas de xelado de mandarina que a min me están vedadas.

Abrazados na escuridade, despois de ir mexar por enésima vez porque as pílulas son diuréticas, Venres besbelloume ao ouvido: Boa parella facemos, un diabético e un presunto hipertenso.

51

Por razóns de axenda, a celebración este ano estendeuse unha semana, co que máis que un aniversario a cousa pareceu un xubileo.

Asturias

Cudillero baixo a néboa

A nosa última fuga foi a semana pasada ao Principado, aproveitando a ponte e esta meteoroloxía estraña que nos goberna e algúns empezamos xa a bautizar como vrautono.

Nesta ocasión fomos no coche novo de Venres, que foi o gran protagonista, vermello e desafiante, arrecendendo a novo: había que rodalo pero, sobre todo, entenderse con Marisa, a inflexible moza do navegador, e, unha vez aparcado en zona azul, regresar cada dúas horas para lle dar as tomas sucesivas de un euro con setenta.

Cudillero recibiunos ateigado de visitantes e envolto nunha néboa cerrada; nas fotos que tiramos no porto, os barcos e o espigón aparecen como espectros varados nun mar inmóbil e metálico. Xantamos onde puidemos, porque a demanda era moita e os bares non daban abasto. Daquela, descubrín con asombro que a Venres non só non lle gustan os legumes senón que os detesta; mal vamos, pensei, véndolle rillar o cachopo.

Cando chegamos a Vetusta a néboa da mañá era a lembranza dun mal soño. A voz xuvenil e implacable de Marisa guiounos por prazas e avenidas até onde boamente lle deu a gana, e ao hostal cumpriunos chegar como puidemos; despois de cebar a zona azul e tomarmos posesión do cuarto, humilde pero recén pintado, botamos a andar Uría adiante a cumprir cun dos obxectivos da misión: fotografarnos ao pé da estatua de Mafalda, para o que tivemos que agardar vinte minutos nunha bicha que non paraba de medrar.

Da oficina de turismo Venres veu moi contento cun plano da cidade, unha folla de horarios e un mapa de Asturias, pero a realidade iríase impoñendo pouco a pouco: o luns é o día que os museos pechan, este martes tamén pechaban por ser festivo; Villaviciosa, por moito que sexa a terra da sidra, estaba lonxe; o aparcamento e a néboa complicábannos a visita a Xixón; Luarca e Avilés quedarían para o regreso.

Ao final non saímos de Vetusta: visitamos na Catedral, que Venres ao parecer sempre atopaba pechada, a Cámara Santa, e cando preguntou polo lugar en que na serie puxeran o confesionario do Maxistral, inventeille (que Deus me perdoe) un recanto acolledor con vistas ao altar.
Por suposto, fixemos miles de selfies, de xeito que non quedou recanto na cidade sen inmortalizar coas nosas caras estampadas. E as dúas noites, fuxindo de ridículos zombis e meigas de medio pelo, quedamos cuns amigos de Venres para picar aquí e alí e celebrarmos a vida: influídos sen dúbida polo ambiente, convocamos o fantasma de quen, despois de traballar dez anos comigo, non dera aprendido o meu nome e aínda me chamaba amigo o día antes de matarse nun accidente de tráfico camiño do traballo. É posible que nunha noite así nos estivese a asexar polas sidrarías vestida  con aquel abrigo de pel sen mangas, á moda dos Picapedra, que levaba todo o inveno, ou coa mortalla da Dolorosa con que a vin por última vez, sen ninguén que a velase a quen dar o pésame, completamente soa antes do enterro.

Regresando, parada en Avilés. Queriamos visitar a pirámide que herdaron dos tempos en que todos eramos ricos e estabamos encantados de selo. O Centro Nienmeyer, que fai tolear de entusiasmo a miña sobriña en canto recibe as primeiras fotos, está case vacío á hora en que chegamos; pedimos uns bocatas e unhas colas para completar o xantar empezado na casa de G. co vermú e as fatías de empanada: a impresión desoladora confírmanola a muller que atende o bar: na torre futurista que chama a atención hai un restaurante, pero está pechado porque ninguén se presentou ao concurso de arrendamento. 

Camiñamos un bon pedazo pola enorme esplanada esquivando nenos en bicicleta e tipos que, coma nós, fan fotos; despois de soltar tres euros por barba, entramos nunha exposición de fotos, como perdida dentro dunha inmensa sala tapizada en vermello en que ninguén máis entrou, e acabamos marchando do recinto e de Avilés cunha sensación de dejà vu: esta pirámide e as nosas pirámides son unha e a mesma pirámide.

Anxiños

Hai máis de 140 anos, Santiaguito, Gaspar e María Altagracia; Rosita e Francisco morreron antes de cumprir os 6 e hoxe están enterrados no cemiterio de San Amaro.

Dicía a miña avoa que os nenos moitas veces morrían pronto, así que era mellor non encariñarse demasiado con eles.