En Ithaca o bairro á outra beira do río, antigo lazareto xunto á vella ponte romana, faille tamén a súa festa e conta miña mai que nela descubriu o que eran os antollos do embarazo por como lle prestaron aquel domingo as rosquillas do santo, a ela que nunca foi lambona; seis meses máis tarde nacín eu, e a relación entre aquel ímpeto rosquilleiro materno e a miña glicemia actual parece probable.
Medio século despois, é Venres quen rilla ferozmente non as rosquillas do santo senón gorentosos melindres, e non ás beiras do Miño senón ás beiras do río de Sarria, que non ten nome, como ben me ensina mentres camiñamos entre coches antigos e postos de cousas vellas: é a Feira Anual dos Anticuarios e vimos por mirar algo, aínda que sei que non comprarei nada; son pouco amigo de levar antigüidades á casa, a diferenza de Venres, que decorou o seu salón cunha roca e unha panoplia de fusos colgados na parede, e recentemente cunha cadeira de respaldo alto en que a gata adormecida parece agardar polo Tsar de Todas as Rusias.
Máis alá da cuestión estética, os mobles antigos tráenme á cabeza os seus propietarios e unha idea de interinidade inaceptable; das camas (co seu historial de mortes, partos, coitos e pesadelos), xa nin falar.
Vexo nalgúns postos fermosas composicións de pratos e botellas con flores e limóns; loce o sol da mañá mentres pasamos a vista sobre a louza e o cristal, sobre os amadeos de prata, as cuberterías e as paisaxes azuis e rosas da porcelana inglesa, sobre os sifóns e os sucios botellíns de cervexas e as latas de pimentón e os potes de ferro, sobre últimas ceas que había en todos os comedores e retratos de familia de Afonso XIII, sobre os frascos de medicamentos e os vinilos, sobre as inescusables máquinas de escribir ou de coser.
