Retsina

Con muito retraso por problemas de axenda de un ou outro, afinal onte á noite demos conta do botin que Polis trouxera do seu periplo mediterráneo, e que coa globalización ben puido comprar aqui sen ter que vir cargando por vários aeroportos coas botellas de nefasto retsina, os botellóns de ouzo e as latas de dolmadákia e brando feta, que acompañaron a mousaka precociñada e a música dos bouzukis.

Pronto fomos tres: o neno do colacao provou o retsina e dixo que lle sabia a esperma (non foi esta exactamente a sua expresión), asi que pasou rapidamente ao ouzo con xelo e rapidamente se puxo en órbita mentres as fotos de Polis nas illas esvaravan pola pantalla do portátil.

Non sei se foi o alcol, o esmagador dos sirtákis, a teima por fuxir do visionado, ou a mesma urxéncia de Colacao que (souben-o despois) tiña que fichar na casa, o caso é que Polis e el esqueceron pudores e viandas e entraron en acción ali mesmo, xunto á mousaka triste e o retsina seminal e o ouzo lácteo sobre a mesa de wengue.

Tampouco sei se no fondo o desexava ou foi por non ficar a beber só no salón do trono que fun tras deles para o dormitório xaponés.

Horas despois, mentres explicava a sonorización das xordas intervocálicas no romance, sentia ainda na boca un leve sabor a esperma.

Perdón, a retsina.