Catering

Ouvia-se aos berros desde a escaleira, desde o ascensor, un nome como de vodka: no salón de Polis, tres mancebos tremolavan bufandas, gorros e camisetas do Deportivo diante do televisor; rebordantes de entusiasmo e adrenalina, acabavan coas reservas de patacas fritas e millo tostado, bebian cervexa, coreavan ao unísono depor depor como se non houvese máis mundo que aquel campo verde debuxado con liñas brancas.

Un dos que non coñezo fai-me sítio no sofá, que eu rexeito cun aceno; Colacao e o outro, con cadansua lata na mao, é como se non me visen. Parado no meio do salón, co impermeável pingando, penso por un momento se estes tres non matarian a Polis para veren o partido, se o pobre non estará a desangrar-se lentamente sobre o futón verde, no tatámi do dormitório xaponés mentres eles pronúncian un nome que soa a comida italiana e bradan un gol que non puido ser.

Atopo a Polis na cociña en pleno catering, a bater ovos coas patacas ao lume; cando lle pregunto se aquela é unha metáfora e me responde agora non mos veñas tocar ti tamén sei que é mellor deixá-lo que desabafe contra o bol en que bate, contra a cebola que rilla con ira na táboa, contra as patacas que remexe, que rosme a cada brado que chega do salón, seguro de que agradece ter-me ali ainda que, no fondo, daria algo porque non vise aquela manda do salón.

Acendo un cigarro e paso-llo; acendo outro para min e os dous miramos facer-se a tortilla como quen mira dentro dun pozo; antes que eu diga nada, xa Polis o di: que si, que non che gusta babosa, que xa o sei, e dicendo-o, sorri, e eu con el.

Cando o partido acabou, os tres siareiros entraron na cociña como tres xabarins ou tres poldros ou tres lobatos ceibos, e a noite chamava por eles agora que non chovia: alá marcharon os tres a celebrar o triunfo, e Polis e eu sentamos na cociña, par a par, coa tortilla por diante.