Conta atrás

Á espera de que nos leve consigo o apocalíptico Gordon, chegan, no dia cálido en que o Verao remata, unha mensaxe de Ambece desde o seu Sul e unha chamada de teléfono de Ilu desde Atenas; elas duas, co montiño de mazás expósitas, establecen os vértices dun dia aciago: fan-me entrega esta mañá do horário que rexerá os meus dias e semanas nos vindeiros meses, e que é ás miñas preferéncias o que unha foto ao seu negativo, e cando no xantar espero atopar vellas mimocas de miña mai o único que escuito é un diálogo sen trégua sobre colchóns, imigrantes e a sorprendente notícia do divórcio dos viciños do 1ºD.
No café tampouco hai mellor sorte: Vapin narra pormenores escatolóxicos e Ti fala con Estridente dunha saia de tafetán para fin de ano; cando, camiño da miña casa, paso pola de Polis, o forno tampouco está para bolos: unha estúpida petición de habeas corpus complica-lle a tarde ao meu amigo diante do ordenador mentres Colacao, que nen mira para min cando entro, ve no salón unha peli superintelectual e megaprofunda.
Pola miña rua abaixo, contrito, vou-me preguntando que hei de facer coas ditosas mazás gorentosas que enchen a miña cociña co seu arrecendo; as opcións parecen ser tres (descartada a compota), e cando me vou decidindo por tomar eu a iniciativa e enviar unha mensa á propietária do pomar, Ilu comeza a falar-me por móbil daquel saudoso lugar en que vivin cinco anos e que agora xa non me é alleo: tamén me fala do vello casarón cheo de aulas, da Rua do Paseo onde unha coñecida lle deu recordos para min, dos cafés arredor da Catedral...
Botando de menos un cigarro, sento nun banco cando apago o móbil, e penso que se puidese dar para atrás ao relóxio agora non estaria ali sentado baixo un pradairo, mirando para unha cagada de can que alguén pisou xunto ao banco, na antiquísima cidade de Ithaca, o meu berce.

Para cando subo no ascensor da miña casa, a decisión está tomada: mañá de mañá, se a meteoroloxia o permite, o que farei será tarta de mazá e non compota.