Onte Sábado foi un día moi familiar, mesmo sen estaren meus pais, que empezan a parecerse ao tío Matt de Fraggle Rock, aquel que enviaba postais desde os lugares máis dispares do mundo exterior; con crise ou sen crise, eles atopan sempre billetes para illas, roteiros da terceira idade ou balnearios, e cando regresan emborráchannos con crónicas interminables de bufés, reencontros con coñecidos doutras viaxes, compras e visitas a monumentos inverosímiles (acueduto de Granada, murallas de Mérida, Giralda de Toledo).
Mentres facemos acopio de paciencia, pois en tres días estarán de volta, miña irmá e eu visitamos as tías na residencia: atopámolas sentadas no salón da televisión, onde un mar de vellos matan as horas que restan para o xantar; as tías emociónanse ao vernos, e todos nos miran cando saímos para o cuarto; arriba, á volta da mesa redonda, falamos de cousas triviais que complican os fallos no sonotone da tía G. e a dureza de ouvido que comparto coa tía O., de maneira que a miña irmá acaba facendo de moderadora e intérprete, e todos berramos como na tele, repetindo frases sobre a saúde e a comida que lles dan e as nenas e os meus pais e o ben que elas están alí, mentres elas poñen cara de non as teren todas consigo.
Despedímonos no vestíbulo; deixámolas na corrente que se dirixe ao comedor e onde vemos un pouco de todo: de chándales a boinas ancestrais, de loitos rigorosos a cardados imposibles, de muletas a andadores; é a hora do xantar e arrecende deliciosamente alí a carne asada e verdura.
Sen que no coche fagamos referencia ao nó que os dous levamos no estómago, déixome invitar á da miña irmá: hai carne á pedra, que meu cuñado coloca con coidado sobre a mesa do comedor; todos están entusiasmados con esta comida, pero eu fago imposibles para non ollar o prato de carne crúa e sanguinolenta da que collemos as talladas que asaremos; logo, coa cadela estomballada aos nosos pés, na sobremesa prolongada capuccino tras capuccino, a miña irmá e eu puxémonos a pescar da memoria escolar común non só pobres almas cándidas senón tamén auténticos fillos de puta.
9 comentarios:
Deixe aos fillos de nai, lembre o que agrada.
A familia, da que estamos fuxindo toda a vida, e a que sempre retornamos.
Eu, agora que deixei atrás a mocedade, ata lle atopo o seu aquel e me emocionan cousas coma as que conta...
E foi sábado onte e a min escapoume entre a choiva case sen decatarme. Co que renden os luns e que curtiños son os putos sábados...
Chegado un certo momento, a mocidade volve insistentemente ao noso discurso, coma se quixesemos amarrala ben forte á nosa vida.
E é nese momento no que toman sentido as boas e as malas xentes que cruzamos, pois dunha ou doutra maneira fan parte de nós.
O meu fin de semana foi de repouso absoluto, logo dunha semana de auténtico maratón. O malo é que hoxe luns, volta correr contra o reloxo e ata decembro. En fin, igual os folgos da mocidade que ás veces asoman, axudan a que a carreira non sexa tan asfixiante.
Saúdos.
Como me encantan as túas cónicas!, dígocho en serio. Imaxineivos no geriátrico e quixen estar con vosoutros alí, e logo imaxineivos na comida na da túa irmá e tamén quixiera estar alí, asando a carna na pedra, amodiño (a mín encántame este método de comer, tamén a fondue que fai moito que non preparo), e como todo moi mesurado e agarimonoso. É que a mín encántame a vida sinxela e sin moitos sobresaltos. Onte tamén comimos na miña casa cos meus país e coa milla filla, que veu este finde de Coruña. Non teño irmás, sempre estamos os mesmos pero aínda así agradezo este compartir con eles porque calquera día un de nós non estará e xa non será o mesmo. Hai que disfrutar de cada momento como si fora o último.
Biquiños,
é divertido facer memoria das trasnadas da nenez, eu pasoo pipa.
Bicos!
E lo? Xa non están tan contentas as tías? Ao principio estaban, iso entendín,...
moito me gustou o comentario de Aldabra.
eu de moza era moi gilipollas, non sabía valorar moitas cousas, nin a algunhas persoas...
pero,
din que o remordimento non sirve para nada,
máis que para facernos infelices!
A vida mesma.
Publicar un comentario