Impón-se un alto, unha reformulación dalgo que vai muito máis rápido do que devera. Quero ser breve e non lastimar, pero as palavras saen da miña boca sen máis control que a educación, e descubro que estou anoxado, pero sobretodo temeroso, mal que me pesar.
Duas mensaxes máis no móbil desde que saín da casa, duas mensaxes máis tan só no traxecto até aqui, polo receo del de que non lembre que temos unha cita, ou de que poida chegar tarde a ela. En menos de unha semana parece ser que me convertin na táboa de salvamento do home máis triste do mundo, eu que abondo fago con nadar a prol da corrente para non desmaiar.
En canto me abre entro dicendo temos que falar, pero non me deixa: fai que me sente no sofá mentres corre á cociña polo café que ninguén catará; todo segue igual, axexando-me naquel salón: a muller loira, a guitarra, a rosa do deserto, a pilla de apontamentos, e aparece Melómano, sen outra cousa enriba que un slip e unha cafeteira.
Repito que temos que falar, e soamente falo eu, tentando non acalorar-me, ao tempo que el lia un cigarro e soa unha música de piano.
Contra a meia noite estamos os dous na cama, adormecidos; Melómano está novelado ao meu carón, como un cachorro; bocarriba, sinto o peso da sua perna sobre as miñas, o seu alento na orella, a calor dos dous que me abafa, na cabeza o remorso das palabras de Polis cando Domingo lle contei, e penso daquela se non son malo por deixar que isto seguise. Non tratei de acabá-lo? Non viñen disposto a terminar?
Que fago logo aqui?
Ningún comentario:
Publicar un comentario