Corazón

Sábado, unha vez deitada a nena e entregue á vixiláncia de sua avoa, saio para reunir-me con Pólis na tantas veces adiada cea. Como estaba combinado, paso a recollé-lo na sua casa pero pede-me que suba para atopá-lo nun estado lamentável: sen afeitar, vestido cun chándal vello e unha camiseta, vai dun lado para outro da casa convertida en forno, en escenário de melodrama.

Consigo que sente e que deixe de desculpar-se por esquecer a cea, fago por convencé-lo de que estaremos mellor ali e que me conte que sucede, ainda que non é necesário: empeza a falar de Tadsio, que unhas veces é doce pero caprichoso, outras un impresentável, e as máis un egoísta sen vergoña.

Corren sen pudor polo rostro do meu amigo as lágrimas máis amargas mentres as maos sosteñen un cigarro tras outro, que van parar sen acabar-se ao cinceiro ateigado. Estou comovido por canto lle escuito dicer.

Penso, inevitavelmente, en Wilde e Bossie.

Maldigo no profundo do meu corazón encollido, pero non maldigo aquel rapaz do aeroporto nen aquel que unha vez foi aluno meu; maldigo o corazón humano e a sua febleza, e maldigo tamén o tempo que pasa ao noso lado sen advertir-nos: non necesito que me diga o que pasou.

Maldigo en siléncio mentres Pólis chora e bascula torpemente o vaso; sirvo-me tamén eu e sigo a asar-me lentamente naquela casa coa calefacción ao máximo, que non me deixa apagar.

Cerca da 1 está tan borracho que non sostén a cabeza e teño que sacar-lle de entre os dedos o último cigarro. Levo-o para o cuarto, topeñando tamén eu contra as portas e as paredes do corredor, e el deixa-se guiar como un rapaz, agora a sorrir de forma inexplicável, e cai entre as sabas da cama revolta.

Sento uns minutos xunto del na penumbra, e logo marcho para a casa dos meus pais.

Cando chego, e antes de deitar-me, entro tamén a tapar á miña filla.