Ermo

Quedo ao serao de onte con Ambece, na cervexaria das Mercedes, para irmos cear. E agora escrevo isto, canso, morto de sono, e atafegado de licor café; pero satisfeito e alegre como quen desfruta da amizade sen esperar máis cousa que uns risos, uns comentários, unhas frases próximas e cálidas.
Analisamos e psicoanalisamos, medimos e calibramos, e momentos houbo en que parecemos ser catro: dous matrimónios de convivéncia erma, sentados ainda a unha mesa como un deserto, como un abismo, como un seixal, sobre a que desfilan pasados desencontros, agrávios, rencores presentes, e a certa altura asoma-lle un par de lágrimas que Ambece limpa coa mao, para que eu non vexa que saíron, e non comprenda entón que está a chorar por min.
Pero eu agora non estou triste.
Unicamente son quen xa non chama na noite, pero tamén quen nunca renegou de esperar.