Regreso a Atenas ben cedo na tarde do Domingo; paso pola casa tan só para deixar unhas cousas e meter na mochila algunha roupa limpa con que me mudar ao dia seguinte; tamén para revisar o correo electrónico e a situación desta blo. E baixo ao trote para a casa de Melómano.
Houbo sorte, e o café non quedou unha vez máis na cafeteira, ainda que fose a custo do meu dormir (señor, xa non teño 20 anos!); baleiramos as cuncas a compás de Ravel, e posivelmente a este mesmo compás demos comezo sen muita cerimónia o noso própio concerto de viola de gamba, e o serao caía sobre nós até que o cansazo nos rendeu, sobretodo a min, que cargaba os kilómetros da véspera.
Melómano liou algun dos seus, e dormiu. Pero eu, seguramente polo café tardio, percorrin case cada un dos pasos do Sábado: volvin a Barbadelo, á ponte de Belesar, e sorria cos sorrisos e as parvadas de Vapin, como unha colexiala idiota; deitado xunto a Melómano, insomne, impregnado no seu cheiro e no cheiro seminal dos dous, achei que só conseguia lembrar a conversa banal de Vapin, e que nada me interesaba a vacia verborrea pre-doutoral sobre polifonia medieval que Melómano me estivera lendo.
Decididamente, os anos pasan para o hardware, pero o software permanece incólume.
Ningún comentario:
Publicar un comentario