Melómano non cociña: trae da casa da mai deliciosos pratos ou, máis frecuentemente, come fóra. Pero onte, por sorprenderme, convidoume a unhas fabas á incomible.; recoñezo e valoro o intento e a presentación, pero fose porque esqueceu poñelas a mollo ou porque non coceron o suficiente ou era calidade delas, o caso é que estaban duras como perdigóns.
Por que non as probou antes de servilas?
Iso é un misterio que os científicos terán que resolver.
Sexa como for, as fabas eran intratables: fomos roendo nelas (eu, como me ensinou miña mai para cando saíse fóra da casa, non dixen nada), pero ao pouco xa estaba el a remexer coa culler para acabar recoñecendo o evidente primeiro, e moito máis do que debia, despois.
Nunca tanto escoitei saír da boca de Melómano en todos estes días, e a maioria cousas desatinadas e absurdas, como se abrise as comportas dun encoro.
O seu propio encoro. O encoro de si mesmo.
E as palabras ecoaron contra o alicatado da pequena cociña, contra o mantel azul, contra as fabas duras, contra o meu corazón, que por segunda vez en catro días atopaba unha crise inesperada. Temín as lágrimas de Melómano, que felizmente non asomaron, pero si o demais: falou de perdas e de desequilibrio, falou de decepción, de soedade e de aborrecemento; tamén falou de que me estaba a perder, e eu sentinme daquela triste e desleal, e fun collerlle a mao. Deixei que me beixase, que se pegase a min, por ver se, con iso e os caramelos, se calmaba.
E hoxe, cando isto escribo, sinto unha pena enorme porque sei, con toda a certeza, que isto noso dá voltas en espiral; parece que avanza pero segue no mesmo punto en que empezou.
Ningún comentario:
Publicar un comentario