Wall-E

Ártabro tiña toda a razón cando o outro día me recomendou que a levase ao cine, que esta era para ver en pantalla grande.

A señorita Kaplan veu para a casa encantada; todo lle gustou, principalmente a historia de amor entre a implacable robot dixital e o coitado analóxico da foto.

O pai da señorita Kaplan, que é da opinión de que todas as pelis infantís son igualmente ridículas, homexenizadoras e cursis, logrou sen embargo nesta ocasión non monear na butaca nin saír cos ollos a media hasta do cine.

O mellor, sen dúbida, foron os temidos 25 minutos iniciais, sen diálogos, con só os chilreos da máquina, e as sobrecolledoras vistas da megalópole chea de lixo que percorre sen cesar.

Deixado a un lado o prezo da entrada, o peor foi ese terzo de metraxe en que, punto máis ou punto menos, a peli conta o de sempre; o segundo peor, o megachupa de Kojac ao que me invitou a miña filla, esa grande afeccionada.