xoves, 27 de novembro de 2008

Poeta de garda

Para os da miña xeración, Gloria Fuertes foi a poeta machorra da inconfundible voz, das rimas fáciles e un pouco petardas, que saía nos programas infantís recitando versos e historias case surrealistas.
Logo medramos, e ela seguiu exactamente no mesmo lugar, como defendendo o baluarte para outros nenos coa mesma idade que tivéramos; nós, arrogantes, considerámola ridícula, e durante anos non houbo festa ou celebración en que non a parodiásemos.
O tempo, que pon a cada un no seu lugar, fíxonos descubrir que en realidade nós éramos os ridículos, e ela unha muller con talento, que sabía que o mundo mellor estaba xunto aos nenos. Lembrámola hoxe, aos dez anos da súa morte, cun dos seus poemas (Ante un muerto en su cama):

¿Dónde estarán las abejas que hicieron
la cera de tus cirios?
¿Dónde habrán ido a parar los primeros
cuadernos que escribiste?
¿Dónde tu primera novia que no presiente
que te has muerto?
¿En qué paisaje te has estremecido
para ir a decirle que estás, quieto?
(No es lo peor morirse, lo angustioso
es que después, no puedes hacer nada,
ni dar cuerda al reloj,
ni despeinarte
ni ordenar los papeles...)

Te comprendo, estás triste.
-Intento consolarte-.
Si valiera decirte que te has muerto sobre tu cama limpia,
que tu alcoba la estaban rodeando los amigos
que se hizo todo lo posible por curarte
-que te estaban rallando la manzana-,
y que estaban bajándote el termómetro
y el más creyente rezaba muy bajito.
Piensa en los que no mueren en su casa,
en los que mueren de pronto en un accidente,
o en esa mayoría que se van, en la guerra.

Ya han venido los de la Funeraria,
estás sobre una alfombra y tienes cuatro cirios,
un crucifijo blanco y un coro de vecinas;
que no te falta nada
y que estás muy bien peinado.

11 comentarios:

La queue bleue dixo...

Nom era consciente de que Gloria Fuertes estivesse morta... :(

mariajesusparadela dixo...

Gloria Fuertes non está morta. Podrán morrer os nenos que a parodiaron (non todos, certamente), pero ela xa vive para sempre.
E, tamen hoxe, síntome contenta de ter, coma ela, a voz augardentosa e o seu mesmo apelido.

ajimez dixo...

Gracias kaplan por recordarme a Gloria. Y hermosa refrexión sobre su persona.
Un abrazo

D.Rambaut dixo...

Dona Gloria leva bastantes máis anos que esos "no meu rocho". Daquela subinme na súa "Cometa Blanca" e non volvín baixar.

Daniel

pd: youtube.com/watch?v=todRJ_svHx0
Pídallo vostede no concerto. No Rocho témolo disco.

X dixo...

Moi, pero que moi ben Kaplan, magnífica elección.
Que forma tan amable de pintar a morte!
Saúdos.

Sun Iou Miou dixo...

Estaba a pensar que daquela había de haber séculos entre vostede e eu e hoxe case somos da mesma quinta e estamos vivos ambos, creo.

paideleo dixo...

Eu lembro unha parodia que lle facían os Martes y 13 e é verdade que a parodiabamos. Pero o tempo pón a cada quen no seu lugar e ela recupera ese posto entre os poetas.

willy dixo...

tiña varios libros de gloria fuertes de poemas para rapaces e non lembraba canto me gustaban

gracias!

leticia dixo...

Gracias a esa parodia de Martes 13 yo conocí a Gloria Fuertes. Las parodias no siempre se hacen con desprecio, y algunas veces, solo algunas, tienen su lado positivo.

Gloria a Gloria.

Voy corriendo a rescatar algunos de sus "fáciles" poemas. Kaplan, acabas de recordarme una idea olvidada para mi tarea. Gracias!!!

leticia dixo...

Ah!!! Lo de conocerla a través de ese par de cómicos será cuestión de generaciones...

Y también olvidé decir que me encanta ese poema.

Cesare dixo...

estannos relando a mazá...
vaites.