Mércores

Porfín quedamos tras días de mensaxes que non ían a ningures porque o home ten a axenda chea ao parecer, así que finalmente chama e acordamos que nos atoparemos nada menos que no Obradoiro; Calmo é tan encantador falando por teléfono, con aqueles saúdos tan ben fraguados, que tal isto, que tal aquilo, que como sempre me fai sentir un túzaro.

Calmo di: a ver, que tes pensado? e a min alvorotaríaseme o galiñeiro de non estar en pleno café na casa dos meus pais; en lugar diso, digo tranquilamente que podemos xantar xuntos ao día seguinte, e el do outro lado da liña pon en palabras o que penso, e repetiraas o Mércores mentres avanzamos ao sol ardente entre peregrinos, estatuas humanas, músicos ambulantes, turistas xubilados, barbudos nórdicos con petate, cristiáns adolescentes e vendedores de todo, camiño dun restaurante perto da súa casa, onde eu deixara aparcado o coche.
Afortunadamente, a comida foi lixeira e o cuarto estaba fresco e umbroso; cando acabamos a primeira vez Calmo ergueuse a poñer música barroca e, mentres os corpos esmorecidos secaban sobre o leito, falamos de Estambul, da triste política galega e de esfumiados proxectos para o curso que vén.

Cando acabamos a segunda vez aquilo era un forno.

Ao saír da ducha Calmo propuxo que viaxemos non sei onde para unha exposición ou algo, talvez un concerto; non lle atendo moito o que me di porque non dou atopado a miña roupa entre a que hai estrada polo cuarto, e porque sei que non nos veremos até finais de Setembro, empezado o curso, así que mentres abotono a camisa o único que lle confirmo é que xa se irá vendo, que xa nos chamaremos.