domingo, 29 de xullo de 2007

Octo-meme

Recibín de Peke hai algúns días a invitación para responder a un teste algo excéntrico, que consiste en escribir, xunto coas regras de xogo, oito cousas de min mesmo que non se saiban, así como invitar outros oito a que respondan; sobre isto, escollan os meus amigos blogueiros e visitantes se responden ou non. Á súa vontade.
  1. Son un auténtico inútil en todo o que teña que ver coa bricolaxe e os traballos manuais; admiro os fontaneiros, alvaneis, electricistas cando os vexo traballar, improvisar unha solución a un problema, cortar, soldar, unir, manexar as ferramentas para construír ou reparar algo na seguridade de eu non ser quen a facelo. Anos de fracasos me levan xa a renunciar directamente a todo intento.
  2. Se o anterior é bastante coñecido entre os meus coñecidos, o que vou contar agora é, máis que un segredo, un segredo vergoñento: non teño as mínimas nocións de cálculo; non só falo de todo aquilo que nos ensinaban na escola sobre as lousas necesarias para cubrir un chan de tanto por tanto, ou o que tardan dous trens en cruzarse tendo en conta velocidades e distancia do punto de partida, ou os litros precisos para encher unha bañeira á que inexplicablemente alguén fixo furados no fondo.
  3. Todo iso tería tal vez un pase; pero eu refírome a algo máis dramático: tampouco sei operar con decimais. Temín secretamente a chegada do euro; agora sei que podo sobrevivir cunha calculadora á man; volvo temer agora, sen embargo, o día en que a miña filla veña con aquelas diabólicas contas que me amargaron a infancia; ese día, supoño, caerá para ela un mito.
  4. Despois desta confesión non será mester explicar que fun un estudante irregular: nunca tiven demasiados problemas nas linguas, a literatura ou a historia, pero fun sempre cambaleando nas matemáticas ou na física, entre outras cousas porque como non as daba entendido tampouco as estudaba. Era posible verme entre libros sobre a guerra civil a véspera dun exame de álxebra, por exemplo; logo sucedía que o profesor era compasivo, que algún amigo me explicaba as catro cousas indispensables para a repesca ou que o dedo de deus me sinalaba, non sei, e acababa aprobando.
  5. Non deixo nunca de lembralo cando poño as notas dos meus alumnos: tal vez por iso suspendo poucos, pero esta é outra historia.
  6. Sigo sendo tímido, pero até despois da adolescencia a miña timidez era case patolóxica: falar con estraños, entrar onde houbese máis xente ou saír ao encerado poñíanme a cara e as orellas en estado de ignición e acababa tatexando.
  7. Un vello profesor de matemáticas que xa fora profesor de meu pai, cando terminaba de ditarnos os problemas advertía que o último en resolvelos sairía á lousa; e engadía: señor Kaplan, estou pensando en usté, vaia preparándose. Daquela volvíame incandescente e xa non daba xa pé con bóla.
  8. Sigo sendo tímido e irregular, o que nunca se interpuxo demasiado na miña vida: tiven e teño grandes amizades, amei e fun amado, sufrín alegrías e decepcións das que sobrevivo creo que sen acomodarme demasiado, sen perder de todo esa sensación de cambio e provisionalidade de cando era rapaz e o tempo corría devagar. Agora afronto a madurez coa mesma decisión que outras etapas anteriores e sen sentirme por dentro moi diferente; en realidade, sinto curiosidade perante o futuro.

3 comentarios:

peke dixo...

A min as matemáticas e a física sempre se me deron fatal. Mellor dito, non se me daban. Grazas por contestalo. ;)

X dixo...

Son oito?

Pájaro Azul dixo...

Podrias ponerme una nota a mi?