6º día: con K de Kerameikos

A outra vez que estiven en Atenas,no pasado século, a miña compañeira naquela altura negouse a visitar ruínas despois da Acrópole e o Teseion.
Levábamos en Grecia unha semana, e aínda que ela só procuraba augas azuis e praias volcánicas en que tomar o sol lendo a Margareth Atwood e a Djuna Barnes, conseguín arrastrala comigo até o labirinto de Cnossos, polas casernas da fortaleza otomana de Rethimno e mesmo ás escuras entrañas do tesouro de Atreo.
Resultado daquelas tensións e negativas foi a dramática redución da estadía en Atenas e a imposibilidade de visitar, entre outras cousas, Kerameikos, noutrora un barrio extramuros da cidade que atravesaba unha das principais vías de entrada a ela, a da porta Dipilon, e en que surxiu un importante cemiterio que durante séculos permaneceu esquecido.
Non contarei que talvez as alegrías cervexeiras da véspera non nos permitiron erguernos coa fresca, como esperábamos, nin tampouco que o xacemento continúa tan esquecido para os atenienses de hoxe como para os seus devanceiros das últimas cen xeracións, o que nos supuxo ir á deriva entre bloques de pisos e fábricas: direi só que, cando chegamos, o sol estaba xa alto no ceo e que, cando terminamos a visita ao pequeno pero excelente museo que hai xunto á entrada, cumpriunos moita vontade e moito valor para botarnos a aquel forno en que se asaban ruidosamente todas as chicharras da Ática.
Sen propoñérmolo, Teddy e eu separámonos entre sarcófagos, lekitos, estelas e muros; a min atraíame a cúpula da Agia Tríada, e el por contra foi directamente cara aos restos da muralla e o Dipilon, onde acabamos atopándonos para o regreso; como sucedeu na Ágora, procuramos unha sombra para comermos a mazá do almorzo; esta vez, a sombra foi dunha oliveira.