Crónica agosteira

Aproveito estes días entre a Comarca e a volta da señorita Kaplan para facer que fago e ver cine na casa, confortablemente, mentres fóra os días corren tórridos.
É un feito que, apesar das aparencias, desde Santa María e San Roque o Verán pode darse por acabado: resístese un pouco, por camelar, pero xa non ten remedio e un debe ir preparándose, porque os exames de Setembro están aí mesmo.
Hoxe, que amenceu gris (efémera ilusión que durou pouco), aproveitei para limpar un pouco a casa, mudar as camas, pasar a aspiradora, limpar os baños; pola tarde fun encargar o cristal da vitro, sen reparar que Agosto sempre foi un deserto en que un está perdido se non se resigna: as fábricas fechan por vacacións, e se non son elas, fechan as distribuidoras ou fecha o instalador; en resumo, até Setembro seguirei cociñando de forno.
Logo tentei localizar a Tere Holmes para devolverlle os libros de antano, e resultou estar de camiño a Ithaca.
Mansamente volvín para o tobo das xanelas seladas e, antes de que na tele reine de novo a tiranía rosa pastel de Hannah Montana e os debuxos animados, púxenme a ver o que me resta das pelis que enlatou para min Teddy antes de irmos a Grecia; como el non mo dixo e o disco non está rotulado, aínda que me concentre moito non podo saber o que hai dentro sen conectar o DVD. É case coma unha lotaría.
Domingo ao serán fun afortunado: Cerdeiras en flor; pero hoxe a fortuna foi moitísimo máis xenerosa comigo: The reader, que non dou tirado da cabeza e na que sigo atopando acertos e xenialidades, de xeito que o que parecía encamiñado a ser outra película de iniciación e posguerra virou inesperadamente (sobretodo para min, que nin sabía o título do que estaba a ver) e fíxose enorme entre saltos no tempo da historia e valentía para afrontar cuestións como a dificultade de asumir o pasado, a obediencia debida, e o relativos que acaban sendo conceptos como a culpa, a vergoña, o castigo, e o arrepentimento.
Disque o cine americano premia sempre as actrices que aceitan papeis de monstros, grotescamente camufladas baixo un chándal, unha bata cotrosa, con aspecto desleixado e kilos de maquillaxe, porque confunde a admiración pola valentía delas co seu talento.
Non é certo: a Winslet conseguiu o Premio e está espectacular, brillantísima, conmovedora.