sábado, 8 de agosto de 2009

Cociña en obras

A xulgar por como me ficou a cociña, sen dúbida onte foi Venres Fareleiro, e a xulgar polas pegadas brancas (pés, mans, dedos) por medio tobo, o escenario dun crime no que Grisson fixo xa o seu traballo e agora empezaba o meu.
Para entreter a espera e conter os nervios, mentres o abominable home nevaba na cociña eu no estudio ultimaba un novo episodio da saga grega (que xa vai deixando ver a luz ao final do túnel), subía oito ducias de fotos ao slide, e falaba por teléfono.
  1. Con Nican: Promesas de irmos visitala a nena e mais eu para alixeirar unha pesada aclaración sobre interinos, permutas, comisións humanitarias e o café para todos. De política non falamos, pero os dous sabemos que se achega un curso quente en todos os sentidos.
  2. Con May: que veu xusto para o concerto, que saíu indemne, e que xa marchou a pasar uns días con súa mai, cousa de chegar e bicar o santo. Despedímonos con promesas firmes de que me virá coñecer o tobo antes de morrer (ela, que para iso me leva dez anos).
  3. Coa miña sobriña, que chama en nome da miña mai para viren tomar café; saben que hai obras na cociña pero non dan comprendido que ou o traen nun termo (e logo quedan a limpar) ou aquí non toma café nin cristo.
  4. Con Teddy, para preguntarlle un par de cousas sobre a viaxe a Delfos, para contrastar unha historia que non sei se me atreverei a contar no blogue, e para anotar curiosidades da lingua grega que con certeza contarei. Confírmame tamén que irá con Denis ao circo, e que conta comigo na súa terra antes de finais de Agosto.
  5. Con Haddock, que está sen coche e terá que comprar outro coche, que está sen compañeiros de piso e terá que buscar outro tobo, que as cousas van así así, que por que non nos vemos, que como non ten coche hei de ser eu quen vaia á Comarca.
Así que, aproveitando que a señorita Kaplan vai de campismo con súa mai, que hoxe deixarei de limpar o escenario do crime (a fin de contas, unha cociña non é un quirófano, e algo de cal até pode ser beneficioso a certas idades), e que teño ganas de moverme un pouco, probablemente o Luns porei proa ao SW.

3 comentarios:

mariajesusparadela dixo...

1º.-Pídolle por favor que conte eso que non sabe se se atreverá a contar.
2º.-Lembre que me fixo unha cuasique promesa. E non teña medo: nin eu respondo ao que vostede imaxina (son peor), nin vostede cadra co que imaxino eu, pero xantar xántase sen problema e, por moi mal que cheguemos a caernos, sempre nos queda volver ao blogue ( e vostede no blogue cáeme moi, moi ben). E ¿sabe? gústame moito rir coa xente á cara.

Noemí Pastor dixo...

Yo también SUPLICO a V.I. que cuente lo incontable. Cotilla que es una.

Sun Iou Miou dixo...

Pois se o SW é este de por aquí, mande un aviso ao correo electrónico, ho, aínda que teño a axenda algo complicada esta semana. Xasús, cando terminarán as vacacións... (dos outros, enténdase, que as miñas onde alá foron!)