7º día: con D de Delfos

Mércores, e comezaba a nosa primeira visita fóra de Atenas; o día empezou coa rutina de acordar no cuarto relativamente frío polo aire acondicionado, duchármonos e vestírmonos co rosmar dos informativos na tele, o almorzo rodeados de comensais diferentes cada mañá.

Ás veces daba a impresión de levarmos anos desenvolvéndonos naquel mesmo comedor, poñendo o pan con sésamo na torradora ou enchendo os minúsculos vasos con zume de laranxa de pós mentres o café subía na cafeteira de cristal e os xigantescos comensais de ambos sexos deambulaban entre as mesas á procura da pitanza, recén duchados pero durmidos como zombis.
Nestes últimos días a nota de cor entre os hóspedes púxoa unha excursión de mulleres mexicanas, de peles escuras e camisolas verdes, que cotorreaban polos corredores e o comedor co mesmo alvoroto que cando entra un raposo nun galiñeiro.
Nikos explicáranos a lección como a cativos de preescolar: coller o metro na praza Omonia, logo un bus até a terminal B da rúa Liossion, e alí o omnibus das 10'30 para Delfos; unha vez máis, os billetes numerados sepáranme de Teddy e, aínda que non houbo até o momento nin desencontros nin tensións nin moito menos odios viscerais, case agradezo que me cadre ao lado unha linda moza helénica que apenas levanta o ollar dos textos mecanografados que está a corrixir.
A viaxe por estrada a Delfos dura unhas tres horas, e eu tiro unhas cantas fotos da paisaxe, cinéticas, movidas, antes de adormecer contra o cristal, como xa é costume; o omnibus fai unha paraxe máis ou menos na metade do percurso, nun bar-hostal con salón de bodas tan parecido a todos os da súa clase que até boto de menos o expositor con produtos do Bierzo.
Bebemos a nosa auga e camiñamos para estirar as pernas polo xardín reseco, entre oliveiras, agaves e pasaxeiros fumadores; Teddy lamentaba xa non termos madrugado máis, pero tamén recoñecía que nin a tiros nos darían levantado ás seis da mañá.
Entramos a comprar outras dúas botellas de auga case á hora, pero o chofer non parecía ter présa ningunha; non sei por que estúpida razón me deu por comprar as botellas esas con tapón de bico, como para rapaces ou ciclistas; supoño que me acordei da miña filla, e naturalmente non sabía que, cando volvese para o meu asento no autobús, con tanta manobra para esquivar nenos loiros e bolsas de viaxe e librar o espazo que a miña viciña correctora me deixaba sen me lle sentar no colo, o tapón de bico ía saír disparado xustamente cara ao escote da correctora. Afortunadamente, ela nin se inmutou: fíxome un rotundo sinal de stop cunha man mentres coa outra procuraba o impertinente proxéctil, que pronto achou, e alí non pasou nada que non esquecesen os nenos loiros poucos segundos despois de que o omnibus iniciase a marcha.