Despois de remexer Roma con Santiago, e poñer patas arriba os armários dos amigos, o máis provável é que acuda ao casamento sen gravata.
As cousas están tan revoltadas que até a miña filla aportou o seu graociño de area ao debate, e propuxo que leve unha gravata de papel atada cunha goma que recortou e decorou coas suas própias maos onte pola tarde.
Nen sequer cando casei tiven tal dilema, pero esa foi outra história.
6 comentarios:
Pois mellor así. O único importante é que a americana che caia ben nos hombros e non che vaia grande, que non hai cousa máis desfavorecedora que unhas ombreiras sobredimensionadas (ai, aquel horror dos oitenta...)
Eu concordo con que a gravata é prescindíbel. Grazas ao labor de Beiras (ou era cousa da súa muller?) durante anos e anos puidemos comprobar que a tal prenda non era necesaria para demostrar elegancia.
A súa filla si que sabe. ;)
Felicidades por liberarte de la corbata. Lo de la niña no tiene precio.
:-D
Si yo llevo un recogido con "tocado" que no pamela como otra que conozco tú llevas corbata ¡faltaría más!.
Te has perdido Hamlet, Tosar espectacular. Tenías razón. No te he visto porque tus obligaciones de progenitor te reclaman siempre que yo puedo ir a Ithaca. Por lo menos podias llamar de vez en cuando. Como venganza: Dr. House, ¡¡¡a consulta!!! jijiji
Publicar un comentario