Enigmas

Para tranquilidade dalguns, desvelarei a seguir a solución de certos enigmas que ultimamente fixeron aparición nesta bitácora.
En primeiro lugar, comprei xa o regalo para o casamento do mes vindeiro: se a enciclopédia resultava pesada de ofrecer e en exceso soprendente, e a mantelaria máis marujil do apropiado, o xogo de café pareceria pouco imaxinativo.
Para un espírito livre, inquieto e liberado como o de Aurora, nada mellor que o xogo de flamantes maletas que esperan agora no meu recebedor, e que Venres entregarei á sua lexítima destinatária.
Por outro lado, estes dias parecen estar marcados polas transacións imobiliárias: o meu tobo ateniense é xa pretérito perfeito para min e presente de indicativo para un home calvo e unha muller marrón que coñecin nunha notaria unha tarde de choiva.
Como resultado, empezo a camiñar polas ruas de Ithaca erguendo a cabeza para descobrir pisos á venda, e mesmo aceito que Polis me acompañe esta tarde a visitar a primeira imobiliária despois de xantarmos nun sítio riquiño, vexetariano, e algo caro.
Comemos endívias gratinadas, escalibada e tofu con cogomelos, e entre interrupcións do móbil del, vou asimilando dados; a saber: Polis renúncia ao soño de Tara a cámbio de cen mil pesos coa condición de que non se venda a terceiros, e cos cen mil pesos e alguns máis, emprendeu a reforma do piso de sua mai, pero o contratista resultou ser un informal e agora a casa está como bombardeada, con obreiros que aparecen e desaparecen sen explicación, conta Polis mentres eu como sen meter baza.

Catro chamadas e catro cigarros máis tarde, o camareiro retira-lle o prato coa comida fria, e veñen os cafés e o tema das vacacións; aproveito para preguntar, e el responde que pasarán os festivos na casa dun amigo de Tadsio, un piso de estudantes vacio polas vacacións, que vai sen ganas pero que Tadsio é o demo convencendo a xente.

Ademais, a vez que estiven contigo, o museu estava fechado, acordas-te?

Claro que me acordo, penso despois empurrando a porta de cristal da imobiliária; e tamén do fulano da navalla que daquela nos levantou os cartos e a miña cámara de fotos.

Ao lonxe, o sol refulxia contra a pel de titánio do monstro dormido xunto ao rio.