mércores, 12 de abril de 2006

Melancolia

Non podo evitar pensar que durante muitos anos estes festivos da Semana Santa eran os máis fastidiosos do ano.
Os amigos ían desaparecendo progresivamente: uns marchavan a ese para min estraño conceito que era a aldea; outros para o apartamento da praia, ou ían de viaxe cos pais, fuxindo das procesións de aqui para caíren nas procesións doutros lugares.
Parecia que só eu ficava nunha Ithaca tan vacia de interese que até resultava inútil rebuscar co teléfono a oportunidade de facer algo que non fose ler unha novela, ver películas bíblicas na televisión ou simplemente deixar correr os dias até a Páscua.
Aqueles dias intermináveis, inzados de melancolia e unha luz branquísima, como desamparada.


Despois de muitos anos fóra de Ithaca, agora que vivo nela a diário, comprovo como estes dias volve vaciar-se, como antano: marchan Vapin e Polis; marcha a miña filla; o teléfono hostil non dá sinais de Nican nen de Fesore; Ti está co pai no hospital; o akelarre da Cova, na diáspora; Mer, distanciada nalgo como un exílio interior.
Tan só hai notícias de Tere Holmes: mañá faremos por disolver en viño e gintonic toda esta melancolia, esta luz branquísima e desamparada.

3 comentarios:

bueno dixo...

engracado, a mesma coisa acontecia comigo, no rio de janeiro. Todo mundo viajava, e eu acabava em frente da teve. Sempre passava um filme preto e branco, o titulo algo como "o milagre de bernadette" sobre aquela menina santa de lourdes! Boa Pascoa

Nona dixo...

Pois na aldea pasa o contrario, a vida social multiplícase por mil. Xa sabe, o próximo ano, veña á aldea.

Arin dixo...

A min pásame igual neste demo de Íthaca, estes dias. Todo segue igual que hai 30 anos!