mércores, 12 de outubro de 2005

Voces


Consigo reunir-me con Nican, despois de tantos meses; o encontro é no Kursal, aproveitando un receso da choiva. Falamos un pouco de todo, e ao cabo xa estou eu facendo planos, incorrixível: a pulpada de fin de Outubro, unha nova escapada á Mariña para coñecer-lle a casa e visitar a B., unha provável expedición de aprovisionamento, unha cea dos peregrinos na miña casa...
Definitivamente, xa non fumas, di Nican ao pouco de chegar, sen que fique mui claro se se trata dunha pregunta ou dunha afirmación, pois eu seguirei, polo menos até que a lei mo impida. Eu non sinto tentacións de fumar, o cal xa é un progreso, e falamos de locais sen tabaco, a política da nova Xunta, e vellos coñecidos de onte e hoxe, entre os que fulgura a nova Normalizadora.
Quedamos en ver-nos outra vez hoxe, xa con Vapin, e despedimo-nos sen que eu lle diga as ganas que teño de volvermos saír os tres, como tantas veces durante muitos anos, polos mesmos lugares de sempre. Con iso darei por desterrada a sospeita (segundo Vapin infundada) de que eles dous procuran non se veren.
En canto saímos topeñamos con Polis, que anda á nosa busca; estivo a telefonar-me sen que eu respondese, o cal é normal, dado que o móbil me ficou esquecido no coche e que marchei da casa ao serao. Atopei-vos grazas á tua mai, que me dixo que ías ver a esta, e os dous xuntan as meixelas e dan bicos ao ar baixo unha farola, e Polis invita-nos a cear, pero Nican di que marcha, e cando Nican di isto xa se poden abrir os ceos que ela marchará igual.
Pero nós seguimos, ainda que o dou convencido de que piquemos algunha cousiña en vez de cear. Nun mesón ali ao pé pedimos unhas cervexas; devoramos as tapas que nos poñen e as que non, que roubamos con dilixéncia da bandexa sobre a barra.
Estamos de bon humor, e en lugar da discusión que eu esperaba encol da terápia antifóbia e da miña fóbia á psicóloga amiga del, o que sucede é que rimos e contamos bromas e non paramos de rir até que nos saen as bágoas aos ollos con tanta animación, e até que se atraganta Polis e ten que ir ao wc, e volve conxestionado da tose e do riso, e daquela mudamos de nivel, e cando nos levan os cacharros que enchen a mesa, e traen para el un café só e para min a última cervexa, Polis pregunta-me o último que quero ouvir-lle dicer, precisamente a el.


Fuxindo dunhas voces, deixando que outras voces me engaiolen, descoñecendo até o que devo pensar, termino o dia, unha vez máis, sentado perante o teleshopping, sen dar calmado o turvillón que me abouxa.

2 comentarios:

nona dixo...

Que envexa me das. Quen me dera poder andar por aí a tomar unhas cañas en vez de estar aquí reconcentrada diante do ordeñador. Seguramente me apuntarei á "pulpada" de finais de outubro, depende un pouco de que M. estexa en Ithaca e queira vir tamén, que imaxino que si. Xa sabes que teño que ampliarlle os horizontes sociais, que se aburre un pouco por aí.

Arín dixo...

Agora son eu quen debe deixar de fumar, pero fállame coraxe