domingo, 30 de outubro de 2005

Dilúvio

Da tarde ventosa e do dilúvio, da luz parda que matiza os coches e os peóns baixo os paraugas, da desolación dun Sábado novamente outonizo, o que máis, chega Zara á miña casa; ven coberta cun chuvasqueiro azul e non trai paraugas, e ao tirar-lle as katiuskas noto os calcetins mollados, os pés frios que hai que reanimar.
Como estava previsto, Zidane e seu pai, o marido-graduado, van na costa: visitan parentes e viúvas de vivos e mortos até o dia seguinte, Domingo, en que regresen.
Para nós non é mester muita demora: imos para a cama sen apenas preámbulos, con naturalidade, e logro por primeira vez espreitar nu aquel corpo que se dá e se deixa manipular, docilmente, estrañando o pudor.
Enlouquezo cando Zara se abre cos dedos; pasa a ver que hai dentro, parece dicer, anda, pasa a ver que hai...

2 comentarios:

bueno dixo...

Zara parece ser uma boa companheira para seus domingos de outono.Ela é casada e tem uma filha? Ou entendí errado? as vezes, entendo tudo errado, e por isso acho melhor perguntar, antes de formar toda e qualquer opinião! Um abraço e obrigado pelas viaitas! Claudio

Laurindinha dixo...

Que beleza...