mércores, 19 de outubro de 2005

Esmola


Por segunda vez en catro dias visito onte a exposición de pintura andaluza. Esta vez acompaño a Aurora, que aparece na miña casa, espléndida, pouco antes do meiodia: revista a casa, como con preguiza, e non comenta nada até máis tarde, mentres xantamos mui pertiño da casa dos meus pais; daquela di que lle gustaba máis a casa de Atenas; aceito-lle a crítica e bromeo dicendo por centésima vez que a lástima é non lle dar posto unhas rodiñas á outra para transportá-la aqui.
Ri, e eu rio con ela, e aceito un cigarro cando mo oferece á espera de que o camareiro acuda co menu. Daquela comezamos a pasar lista de amigos e coñecidos desde a última vez que nos vimos, aló por Xaneiro, cando eu andaba case sen voz, esa mala puta, que non te venza a cabrona, di Aurora, e tras unha pausa chea de ondas de fume comeza a contar unha história tremenda.
Pregunta-me se lembro a sua avoa, a muller encantadora que a criou, e veñen-me á memória aquelas maos grandes e brancas de amasar todo o pan do mundo, as maos que cortavan as rebandas húmidas, ainda quentes, de pan de millo, as fatias de empanada, de torta, de biscoito... Claro que a lembro, pero custa-me acreditar o que Aurora me conta: primeiro foron despistes e esquecer as cousas, despois non lembrar o nome dos familiares, confundindo-os con outros parentes que morreran havia anos, por último, foi-na Aurora atopar pedindo esmola na porta da parróquia.
O pior de todo é que fun a última en inteirar-me! Ao parecer sabia-o case todo o mundo, pero ninguén se atreveu a dicer nada, todos a calar; contando-mo, Aurora alporiza-se ainda mentres esmaga a cabicha no cinceiro: pero outras mariconadas seguro que me viñan con elas, que che parece!
E agora? Agora teremos que buscar-lle unha residéncia.

2 comentarios:

arín dixo...

Vaia historia: pobre da vella velliña que chama a terra por ela...!

Laurindinha dixo...

Que historia tan triste...