Adiante

Á terceira obteño resposta, e combinamos que nos atoparemos esa mesma fria tarde do Mércores no Parque, no banco e hora de costume, mentres Zidane aprende inglés, pero agora non é Verao: o Parque sen nenos recebe-nos xélido e hostil, e non doutro modo decorre a nosa conversa: de maos no profundo dos petos, de ollares para a frente mentres camiñamos un ao pé do outro, de siléncios que a grava que pisamos rói case dolorosamente.

Non é boa tarde esta en que unha muller xunto a min pregunta que caste de home son, ainda que non estou mui seguro de se se dirixe a min, de se son o home malvado de quen fala.

Para daquela teño o corazón endurecido, e os ouvidos fechados, e a boca seca, e tan só vexo un globiño de vafo saír da boca de dela, un globiño como o dos cómics, que baila no ar frio un intre antes de se disolver nel.

Seguin sentado naquel banco muito despois de que Zara se fose, cando o renxer dos pasos pola grava cesara e todo acougou de novo, e no ceo apareceu o luceiro.

Quixen pensar que aquilo me destruía, que volvia estar, outra vez, co corazón roto. Pero non o conseguin.

Sentin, por contra, que ía frio; que comezava a xear e viña a noite; que un dia destes a miña filla estará de santo e ainda non lle comprei o conto prometido; que a miña sobriña me pediu axuda para un exame; que a miña mai mañá fará filloas; que o mundo, en resumidas contas, segue adiante.

Cando me ergo para volver á casa, cando meto as maos nos petos do abrigo, descubro nun deles un dos caramelos que máis me gostan.

Vou-no abrindo mentres baixo os meus pés a xeada fai renxer a grava da verea.

Sigo, camiño adiante.